شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- "آیا اخلاق در روابط عمومی مرده است؟" این پرسشی است که با توجه به وضعیت رفتاری و کرداری فعالان و مدعیان اصلی روابط عمومی می توان مطرح کرد و همه باید کمک کنند که علاوه بر پیدا کردن پاسخ آن، چاره ای برای آن اندیشید و راه حلی برای آن پیدا کرد.

سخن من، به هیچ وجه نتیجه گیری مطلق در مورد عدم وجود اخلاق در حوزه روابط عمومی نیست و همچنین نمی تواند مورد خطاب شاغلان شریف روابط عمومی هم باشد بلکه شواهد موجود نشان میدهد که برخی فعالان هنر هشتم سعی میکنند مفهوم جدیدی از اخلاق را در عرصه روابط عمومی به نمایش بگذارند که با اصول اولیه این هنر و علم تناقض دارد یا به عبارت دیگر، سعی دارند ارزیابی جدیدی از روابط عمومی ارایه دهند که متاسفانه از اخلاق، شفافیت، تفکر و عقلانیت تهی است.

مضاف بر آن، برآیند فعالیت های انجام شده در چند سال اخیر نشان می دهد برخی تلاش ها و فعالیت ها نه تنها موجب توسعه روابط عمومی نشده بلکه به جایگاه کنونی آن ضربه زده و سبب تشدید دور تسلسل بحران بی اعتمادی و دلسردی در بین جامعه شریف روابط عمومی شده است. اصرار بر تداوم چنین رویکردی، کارگزاران روابط عمومی را با بحران هویت و طغیان بی تفاوتی روبرو و عرصه را بر سایر علاقمندان این حوزه پرتنش تنگ می کند.

جنبش مرگ اخلاق در روابط عمومی
جنبش مرگ اخلاق در روابط عمومی که در دهه 80 شمسی در ایران شکل گرفت، موجب ظهور دو شکل متمایز روابط عمومی شد. در شکل اول، اخلاق زدایی از روابط عمومی به نحو موثر و بارزی موجب به سرقت رفتن هویت تاسیسی آن شد. بدین ترتیب روابط عمومی به امری روزمره و کوتاه مدت با اهداف فرصت طلبانه، خودنمایی و سودجویی مشاهده شد.

در واقع این افراد با به صدا در آوردن ناقوس مرگ روابط عمومی و با به راه انداختن جنبش هیجانات طولانی لفاظی، به جای آن که دستور کاری تدریجی مبتنی بر اصول ارتباطات گفتگویی و نزدیک کردن فعالان حوزه به همدیگر برای اعتلای روابط عمومی به جایگاه واقعی خود را در پیش بگیرند، به نحو حیرت آوری کمر به قتل فلسفه واقعی روابط عمومی بستند و با زیر نقاب قرار دادن کارها و فعالیت های غیرحرفه ای خود بر ناتوانی هنرهشتم در ماموریت اصلی خود مهر تایید زدند.

درون این شکل از روابط عمومی، عزم جزم لجوجانه ای برای دفاع از بی اخلاقی، مرافعه مدوام و ماجراجویی وجود دارد. به همین دلیل اعتقاد ما این است که روابط عمومی در حال حاضر در جای نادرستی قرار گرفته است لذا دیگر نمی تواند نقطه اتکای مردمان روابط عمومی باشد.

هر چند این جنبش را مدیران روابط عمومی بوجود نیآوردند اما در شکل گیری و پایداری آن سهیم و شریک هستند. البته گروهی از مدیران ارشد و کارگزاران روابط عمومی آگاهانه و گروهی دیگر نیز ناآگاهانه در ترویج آن ایفای نقش کردند و این روند همچنان بی وقفه ادامه دارد و متاسفانه مورد استقبال هم قرار می گیرد؛ عزیزش می شماریم و برای رشد و نموش به پایش پول می ریزیم و حاصلش را نیز در دفتر خاطرات و افتخارات خود ثبت می کنیم.

جنبش احیاء اخلاق در روابط عمومی
فقدان فضایل اخلاقی و حس همگرایی، روابط عمومی را زیر سوال می برد و باعث بحران اعتماد و مشروعیت می شود. این شکل از روابط عمومی هیچ گاه در پی ایجاد احساس همگرا واری در بین اعضای جامعه هنرهشتم نیست. حاملان این طرزفکر، نه تنها به پیشرفت روابط عمومی نمی اندیشند بلکه در بسیاری از مواقع سد راهش نیز می شوند.

در مقابل، قریب به اتفاق کارگزاران روابط عمومی در قلمرو عقل، اخلاق و عمل زندگی می کنند و در طرح و تدبیر اعتلای روابط عمومی- اگر وجود داشته باشد- شرکت می کنند و در مواقع لزوم از خود گذشت و فداکاری زایدالوصفی نشان می دهند. معمولا به اصول اخلاقی روابط عمومی بسیار وفادارند در عین حال از فعالان اصلی هنرهشتم نیز انتظار وفاداری و انصاف بیشتری دارند.

کارگزارانی که انرژی اخلاق در آنها فعال است هیچ گاه خواست ها و اولویت های شخصی شان را بر مصلحت مردمان و روابط عمومی بار نمی کنند و با منیت و بی تفاوتی به بحران مشروعیت هنرهشتم دامن نمی زنند.

آرزوی ما این است روزی از همین روزها، خاصیت کیمیاگر روابط عمومی که همان جذابیت و به دل نشستن و واضح اندیشی و ایجاد صمیمیت و تعامل و تفاهم است- در درون فعالان روابط عمومی کشور عزیزمان ایران شعله ورتر شود و بخش تاریک شخصیت همه ما برای همیشه روشن شود. انشاءا...