شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- همیشه به خودم و گاهی به اطرافیانم میگویم خدا را شکر می کنم که خبرنگار هستم. نه اینکه دلم بخواهد دنبال رانت، پروژه، مقام و لابی گری باشم. خیلی ها می دانند که نیستم. هم خبرنگاراش می داند و هم مدیرش. اونهایی که خودشان یه پای ماجراهایی هستند و ساز خودشان را می زنند را نمی شود کاری کرد. اما آنچه که به خاطر آن از خدا ممنونم به این دلیل است که پیرامونم را بهتر بشناسم. آدم هایی که گاه چند لایه میشن. خب اینطوری سختی های خودشو داره. میگن "هرچه ندانسته تر، راحت تر". اما من نمی تونم با این مثل کنار بیام. آدم ها باید "بدانند". باید "آگاه" باشن. اصلا آگاهی حق "همه" است.

به قول معروف آنهایی که در کار قلم اند و مدام در فکر نوشتن هستند خوب می‌دانند که برخورداری از "دغدغه"، بزرگ ترین انگیزه برای خلق است. خبرنگاری هم که دغدغه نداشته باشد قطعا خالق خوبی هم نخواهد بود.

من در همه سالهایی که خبرنگار هستم مثل خیلی از همکاران حوادث تلخ و شیرین بسیاری را تجربه کردم. خطرهای بی شمار از بیخ گوشم رهایی پیدا کرد. اما متوجه شدم علی رغم همه حساب و کتاب هایی که درباره خبرنگار می کنند باز شان و کار خبرنگار را نمی شناسند. مردم عادی و غیر عادی اش از نظر من یکی هستند.

در این سالها خبرنگاران بی شماری را دیدم که آمدند و رفتند. عده ای از آنها اصلا "فراموش‌شدنی" نیستند. این دسته از خبرنگاران کسانی بودند که با شادی سوژه‌های خود شاد و با غم آنها غمگین می شدند. حقیقتش از روزی که به اسم خبرنگار برگزار می شود و مسئولان فقط می گویند تا ما بشنویم حالم به هم می خورد. چندش آور است. خب ما باید حرف بزنیم نه آنها. خبرنگاران بیش از 360 روز از دیگران می‌نویسند و حلقه اتصال مردم و مسئولان می شوند، حال انتظار دارند یکی هم پای درد های آنان بنشیند و مشکلات آنها را حل کند. تا کی باید بخش عمده خبرنگاران جلوی خانواده سرافکنده شوند. تا کی باید بنشیندد و غر خانواده را بشنوند که اینم شغلیه شما انتخاب کرده اید؟

به قول دوستی که درد دل همه هم صنفانش را یک جا می گوید "می خواهیم برای یک بار هم که شده جایگاهمان را عوض کنیم و این قاعده را بر هم زنیم. این بار بقیه شنونده باشند تا خبرنگاران لب بگشایند و بگویند از تمام روزهای طاقت فرسای سال، از همه ترس‌ها و تردها، از غم معاش و نداشتن‌ها، استواری ها و ایستادن‌ها، بگویند می‌خواهند نگاه‌ها تغییر کند و کاش همه ی جامعه تنها یک روز سنگ صبور این مظلومان آگاه شود."

خب ما هم می دانیم که خبرنگاران به عنوان نیروهای خط شکن عبور از سد امپراطوری رسانه‌ای غرب باید عمل کنند و دستاوردهای نظام را در کلیه حوزه ها در سطح دنیا مخابره کنند اما بگذارید خودمان بگوییم. بگذارید از سطح پایین درآمدی خبرنگاران که آزار دهنده است بگوییم. خداییش فیش حقوقی نداریم که ثابت کنیم سه تا چهار برابر کمتر از یک کارکنان معمولی حقوق دریافت می کنیم. نشریه مان بخش اداری ندارد تا ثابت کنیم که عمده روزنامه نگاران نه بیمه هستند و نه قرارداد دارند. خب منم شرمم می آد که ببینم بخشی از خبرنگاران خلق الساعه شکل می گیرند، دنبال مادیات و هدیه و جیره این مدیر و آن مسئول هستند. اصلا ما چه حقی داریم فرت و فرت هدیه بگیریم. خب این توقع ایجاد نمی کنه؟ هرچیزی زیادیش بده. خب دولت به خبرنگاران حق واقعی خودشان را بدهد کسی دستش را برای اداره ای دراز نمی کند. این در حالی است که با توجه به شرایط اقتصادی کشور بسیاری از همکاران رسانه ای حتی توقع برگزاری جشن هم از ادارات ندارند. اما دانستن این نکته که خبرنگار از چه جایگاه و منزلتی برخوردار است یکی از تاکیدات همیشه گی است.

به قول یکی از همکاران رسانه ای در شهرستان "اگر مسئولین درمان را می دانند اما نسخه تجویز نمی کنند باید در وجدان آنها شک کرد". همین بعضی مدیران دولتی هستند که مدیران بعضی رسانه ها را مجبور نمی کنند حق خبرنگار را بدهد. اینجاست که نبود "امنیت شغلی" یکی از دغدغه‌های خبرنگاران می شود.

فقدان انجمن صنفی، خانه مطبوعات، تعاونی مصرف، تعاونی مسکن و صندوق رفاه در خوزستان برای اهالی مطبوعات تاکنون موجب شده بخش عمده ای از همکاران سطح خود را تنزل داده و به سطحی گری روی بیاورند که بخشی از این تقصیر را متوجه مسئولان می دانم که خدمات دهی به اهالی مطبوعات را در سطح قرار داده اند.

به نظر من بانک اطلاعات خبرنگارانی که تولید مطلب می کنند و مقاله، گزارش، مصاحبه، نقد و خبر منتشر می کنند باید تهیه شود. نه اینکه بر اساس تعارف های معمول خبرنگار دو پایه ای در بعضی جاها به عنوان خبرنگاران برجسته معرفی شود. چه بسا خبرنگاران کم سن و سال تری هم وجود داشته باشند که تلاشش بیشتر از یک خبرنگار مسن تر است اما تلاش های او نه دیده می شود و نه رصد. روز خبرنگار هم که می شود که نزدیک 700 – 800 خبرنگار با خانواده در مراسمی شرکت می کنند که هویت خیلی از انها مشخص نیست.

در شرایط کنونی ضمن انکه توصیه می کنم همکاران رسانه ای من باید سطح کیفی خود را ارتقا بدهند از دیگران هم انتظار داریم حفظ شأن و احترام به خبرنگاران را رعایت کنند چرا که در این صورت هر روز، روز خبرنگار است.