شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- از زمانی که در یکی از گرمترین ماههای سال 1383 با تاسیس دانشکده "علوم ارتباطات" در دانشگاه علامه طباطبایی در سه رشته روزنامه نگاری، روابط عمومی، مطالعات ارتباطی و فناوری اطلاعات در مقطع کارشناسی و یک رشه علوم ارتباطی در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری به شورای گسترش آموزش عالی در وزارت علوم، تحقیقات و فناوری موافقت شد، تا آبان ماه سال 1393 که با حکم رئیس این دانشگاه محمد مهدی فرقانی یکی از خوشنام ترین اساتید رشته علوم ارتباطات به عنوان مسوول راه اندازی دانشکده منصوب شد 10سال گذشت تا تلاش های همه تلاشگران و موافقان تاسیس دانشکده مستقل به ثمر بنشیند و برگ دیگری از تاریخ قدیمی ترین موسسه آموزشی علوم ارتباطات ورق بخورد.فارغ از پاسخ گویی به "چرا "هایی مانند :" چرایی تلفیق اولیه رشته های علوم اجتماعی و علوم ارتباطات در این دانشگاه" ،چرایی" لزوم استقلال این دانشکده"، " چرایی تاخیر ده ساله تاسیس دانشکده مستقل"و.... ،مسایلی را که می توان در حال حاضر به ان اندیشید و انگشت اشارتی به رنگ "تدبر" به آن نشانه رفت را میتوان از چند منظربررسی کرد:

- با توجه به اینکه اکنون تحقق "استقلال و هویت بخشی " به رشته علوم ارتباطات به عنوان آرزوی دیرینه همه دلسوزان و علاقمندان به این رشته آرام آرام به مرز واقعیت نزدیک شده است و فرصت بی نظیری برای جدایی مکانی همیشگی این رشته ،از رشته های علوم اجتماعی - که البته نمی توان از تاثیرو تاثر های مثبت این همنیشینی نیز به سادگی گذشت- فراهم آمده است ،به نظر می رسد که دمیدن در شیپور ماندن یا نماندن دردانشکده قدیمی سه راه ضرابخانه نه تنها مسیر را برای تحقق این آرزو هموار نمی کند بلکه سنگ هایی در مسیر می افتد که هر چه نداشته باشد ،تاثیر" تاخیر"ی خود را براین فرایند خواهدگذاشت.

- این یک واقعیت است که حس نوستالژیک همه دانش آموختگان این رشته به این مکان –حتی برای دانشجویان سایر رشته های این دانشکده کوچک - حسی زیبا و دلفریب است اما قاعدتا و منطقا نمی توان تنها به این دلیل فرعی که سالهای سال است که بسیاری از روزنامه نگاران و اهالی روابط عمومی با این محل انس گرفته اند، اصل استقلال این دانشکده را به زیر علامتی به نشانه سوال برد.

- ازطرفی همه دانشجویان و اساتید این رشته همواره از نبود امکانات و لوازم و تجهیزات و فضای نرم افزاری و سخت افزاری مانند کارگاه آموزشی،تحریریه آزمایشی،سایت مجهز به امکانات رایانه ای،عکاسی،فیلمبرداری و...رنج برده و نالیده اند و پاسخ همیشگی مسوولان دانشکده و در مقیاس بالاتر دانشگاه به این مساله "محدودیت فضای فیزیکی" بوده است. چه فرصتب بهتر از این فرصت که با انتقال از این دانشکده پیر به اختصاص لوازم و تجهیزات نوین امیدوار شویم.هم جابرای خودمان باز می شود و هم فرصت برای دیگر دانشجویان علوم اجتماعی فراهم می شود.

- اگر اکنون این دانشکده به پردیس دانشگاه علامه منتقل شود مسلم است که مسوولان دانشگاه این انتقال را با رعایت همه جوانب مورد نیاز این دانشکده تخصصی انجام خواهنددادضمن آنکه پس از انتقال همه دانشکده های پراکنده شده در شهر دانشگاه علامه(ماننددانشکده اقتصاد،دانشکده مدیریت،دانشکده ادبیات و زبانهای خارجی،دانشکده حقوق و البته دانشکده علوم اجتماعی و...) به پردیس همت و بنا به نظر رسمی و اعلام شده رئیس دانشگاه ،محل فعلی دانشکده علوم اجتماعی به بنیادی برای ترویج علوم ارتباطات تبدیل خواهدشد،دکتر سلیمی در پاسخ به نامه ارسالی دانشجویان فعلی علوم ارتباطات صریحا علام کرده است که:" پس از تجمیع دانشکده های دانشگاه علامه در پردیس های مرکزی، این مجموعه می تواند به بنیادی برای ترویج علوم ارتباطات، رسانه پژوهی و ارائه اندیشه های جدید توسط استادان و پژوهشگران ایرانی در حوزۀ ارتباطات و موزه ای برای عرصه ارتباطات و روزنامه نگاری و .... باشد زیرا نوستالژی آن مکان بیشتر با چنین مناسبتی سازگار است".

- از دیگر سو انتقال این دانشکده علاوه بر این که به "سرعت " استقلال فیزیکی این دانشکده کمک شایان توجهی را خواهدکرد، قطعا زمینه های لازم را برای رونق و تحول و پویایی این رشته دانشگاهی فراهم خواهد آورد چه با استقلال این دانشکده حداقل یک پله از پله های اخذ موافقت برای برنامه های جدید که همانا تایید نهایی برنامه های گروه ارتباطات توسط رئیس دانشکده علوم اجتماعی هست، برداشته خواهدشد و البته دانشجویان و اساتید این رشته دانشگاهی هم باید بر داشته های علمی خود افزوده و باتقویت بار علمی این رشته را گوی سبقت را در رقابت با سایر دانشکده ها بربایند.

- ما در آموزه های دینی خود مثلی با این مضمون داریم که "شرف المکان بالمکین " این یک سخن نغز و پرمحتوا است که علما و صاحب نظران علوم مدیریت از آن در تحلیل امور مدیریت ومسائل اجتماعی استفاده می کنند . والبته معیار بسیار محکم و قابل استدلالی است که در انتصابات و انتخابات مسئولین اجتماع نیزباید معیار و ملاک عمل تصمیم گیرندگان قرار گیرد. فرق نمی کند تصمیم گیرندگان عموم مردم باشند و با رأی خود کسی را برکرسی بنشانند یا مدیران ارشدی باشند که در سلسله مراتب سازمانی مدیران تحت فرمان خود را منصوب می کنند.معنی این سخن زیبا این است که : «برتری یک جایگاه به کسی است که در آن قرار گرفته است» به عبارت دیگر انسانهای-شما بخوانید دانشجویان- قرار گرفته در جایگاه ها هستند که به آن ارزش می بخشند.این جایگاهها ممکن است محل تولد و زندگی یک فرد باشد،یا مکان تحصیل او،یا مکان شهادت و مرگ یک فرد و یا می تواند منصب و شغل انتخابی یا انتصابی باشد. بدیهی است که اگر مکان این دانشکده به جایی به غیر از محل فعلی برود هیچگاه از ارزشها و بار علمی و محتوایی آن کاسته نخواهدشد چه با توجه به شناختی که از دانشجویان فعال و اساتید صاحب نظر این رشته وجود دارد محل دانشکده جدید را نیز به مکانی تبدیل می کنند که موجد وموجب الگویی برای دیگران باشد.

- از منظر دیگر انتقال این دانشکده به مکان دیگر هرچند ممکن است در کوتاه مدت باعث آزرده خاطر شدن برخی و ازجمله دانشجویان فعلی – به عنوان صاحبان اصلی دانسکده – شوداما اگر با نگاه به آینده به این موضوع نگریسته شود دریچه های دیگری به روی تک تک علاقمندان به این رشته باز خواهدشد که مجهز شدن به دانش روز،تغییر نگرش در آموزش و تدریس با تزریق اساتید و اعضای هیات علمی جدید و تغییر فضای فیزیکی که از لحاظ روانی لزوم تطابق را ضروری می نماید از جمله آنهاست.کافی است به تغییر فضای فیزیکی که در برخی از نهادها از جمله کتابخانه ملی ،بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران،وزارت راه و شهرسازی ، بوجودامده است دقت کنیم ، موقعیت علمی،دانشی و کاری آنها نه تنها پسرفتی نداشته است ،که بهبود عملکردی آنها ساز موافق را با تغییرات کوک کرده است.

به هرصورت دیر یا زود همین دانشجویان علوم ارتباطات با دنیایی از خاطرات تلخ و شیرین ،از سلف زیرزمینی آن گرفته تا حیاط کوچک و کمتر مشجر آن،از فرسودگی ساختمان گرفته تا اتاقهای کوچک اساتید،از بوفه فقیر و بدون فضای پذیرایی آن گرفته تا فضای سبز روبروی دانشکده،از سروصدای عبور و مرور انواع وسایل نقلیه گرفته تا مشکل لا ینحل پارکینگ خودروها،از همسایگی با مراجعه کنندگان به بیمارستان گونه ی چشم پزشکی گرفته تا آلودگی صوتی ناشی از ساخت و سازهای همیشگی اطراف ، به هردلیلی- فارغ التحصیلی یا انتقال دانشکده- ترک خواهند کرد.مهم این است که از دیرباز عده ای به عنوان دانشجو ویا استاد به این دانشکده رفت وآمد می کرده اند و به روزنامه نگاران و کارگزاران روابط عمومی بزرگ یا کوچکی تبدیل شده اند که دراین مکتب پرورش یافته ، اکنون در مسند کا رو تلاش در همه عرصه های فرهنگی و حتی غیر فرهنگی هستندو روزگار می گذرانند باور کنید مهم درس است و دانش و تقویت علمی است به نام ارتباطات .