شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، جامعه روابط عمومی ایران یکی از اعضا و نیروهای توانمندش را از دست داد. کسی که عضو انجمن متخصصان روابط عمومی و یکی از اعضای انجمن روابط عمومی ایران بود. بله؛ محمد اسماعیل فروزنده.

دوستی می‌گفت، حالا که "فروزنده " رفت هفته‌هایمان را با کدام پیام نشاط بخش و امید دهنده‌ای شروع کنیم. وقتی روز اول کاری شروع می‌شد، به مجردی که آغاز به کار می‌کردیم این نوشته‌های فروزنده بود که به چشم‌مان می‌آمد و انرژی مضاعفی به ما می‌بخشید.

شاید درست نباشد بعد از مرگ یک دوست، به خصیصه‌های ممتازش اشاره کنیم. شاید هم این کار کلیشه‌ای به حساب بیاید اما واقعیت این است که فروزنده را نمی‌توان تنها با صفت‌های خانواده دوست، مذهبی یا با ایمان توصیف کرد. او مردی به راستی بااخلاق بود که با رفتنش دست کم جامعه روابط عمومی و همکارانش در بانک مهر اقتصاد را به سوگ نشاند، و البته که خانواده‌اش و دوستانش را.

فروزنده در عین حال که شم نویسندگی داشت، به کارهای فرهنگی نیز علاقه نشان می‌داد، شاید برای همین هم بود که در این امور کارهای طراز اولی انجام می‌داد. فروزنده رفت اما چیزهای بسیاری از خودش به جا گذاشت. اگر بگوییم مهمترین چیزی که از او برای ما به یادگار مانده است، اصالت است، غلو نکردیم. او اصیل بود همچون نامش و به راستی در روابط عمومی متخصص بود به دلیل ارتباط خوبی که با آدم‌ها داشت.

مرگ فروزنده اگر بسیاری را غمگین کرده، تنها به این دلیل است که می‌دانست چگونه عزیز باشد، می‌دانست چگونه با ما دوست باشد و چگونه ما او را دوست داشته باشیم.

فروزنده! رفتی اما این را بدان که رفتنت ما را به سوگ نشاند. تو رفتی، این یک واقعیت است و ما حالا باید با واقعیتی که سخت پذیرفتنی ست، دست و پنجه نرم کنیم!