شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- همچنان که جامعه دچار تغییر می ‏شود چشم ‏انداز‏ها نیز تغییر می‏ کند، روابط عمومی بی ‏تردید در نوک این تغییر قرار دارد و قرار است از همه ابزارهایش نظیر تکنولوژی، خلاقیت و ابزارهای ارتباطی استفاده کند تا جامعه و سازمان‏ ها را برای آینده آماده کند. برخورداری از استراتژی‏ های مناسب در روابط عمومی، سازمان و جامعه را جلو می‏برد و ایجاد منزلت و قدرت می ‏کند.

 
ترسیم چشم ‏انداز
جامعه ‏ای که چشم ‏انداز ندارد؛ انگار در جای خود درجا می ‏زند؛ چشم ‏انداز، تصویری از آینده در برابر ما قرار می‏ دهد و اشتیاق ما را برای رسیدن به آن فعال می‏ کند، چقدر سخت است که بگوییم نقش روابط عمومی‏ ها در ترسیم این چشم ‏انداز کم‏رنگ است، ما در سازمان خود محبوس شده ‏ایم و در یک رقابت کور با خودمان بسر می‏‏ بریم، آینده ما را با خود می‏ کشد و ما تسلطی بر آن نداریم، در سال‏ های اخیر دستگاه ‏های دولتی و حتی خصوصی با بیم ‏ها و امیدهای زیادی مواجه بوده ‏اند، ترسیم چشم ‏انداز خیالی همراه با نمایش‏ های شعاری و غلوآمیز یکی از آسیب ‏های جدی ما در این حوزه است، به عنوان مثال طی سال‏ های گذشته با سر و صدای فراوان صنعت و معدن به عنوان یکی از محورهای مهم توسعه در استان معرفی شده اما حالا به این نتیجه رسیده ‏ایم که بحران آن و محیط‏ زیست این چشم ‏انداز را مخدوش و محدود کرده است، موضوع فقط تغییر این چشم ‏اندازها نیست مساله آنست که فضای اجتماعی و رسانه ‏ای ما با این تصاویر مغشوش می‏ شود و فرصت ‏ها و سرمایه ‏ها از دست می ‏رود.

اعتمادسازی
یکی از برترین استراتژی روابط عمومی ‏ها فرآیند اعتمادسازی است، اعتماد عمومی یک سرمایه اجتماعی است اما ظاهر این سرمایه از محیط خانوادگی ما فراتر نرفته است، به نظر می ‏رسد شکست دولت‏ ها در انتخابات نتیجه شکست روابط عمومی است، در سال‏ های اخیر هیچ پروژه اعتمادسازی میان دولت و مردم شکل نگرفته و هیچ روابط عمومی وزارت‏خانه ‏ای نتوانسته قلب‏ ها را به هم نزدیک کند. اجماع نظر و هم‏فکری تقریباً به گوهری نایاب مبدل شده است. فقدان اعتماد یک ریشه تاریخی دارد و به استبداد حکومت ‏ها بار می ‏گردد، فرهنگ یکی از این موضوعات چالش برانگیز محسوب می ‏شود، گاه صدای چکاچک ستیز شمشیرها در حوزه فرهنگ گوش را کر می ‏کند و آزار می‏ دهد، اگر روابط عمومی بتواند در این دیوار بی ‏اعتمادی رخنه ایجاد کند و همدلی را توسعه بخشد کار بسیار بزرگی انجام داده است.

پرهیز از فریب‏کاری
این یک اصل اخلاقی است، روابط عمومی نبایستی و نمی ‏تواند افکار عمومی را فریب دهد، ‏متأسفانه جریان اطلاع ‏رسانی با نمایش حرکات مسئولان و انتشار سخنان ایشان اشتباه گرفته می ‏شود، همایش ‏ها و سمینارها عموماً به صحنه تبلیغ سازمان مبدل می‏ شود و افراد به مطرح کردن خودشان می‏ پردازند، گاه از بیان واقعیت ‏ها طفره می ‏رویم و اطلاع ‏رسانی به گونه ‏ای سازمان‏دهی می‏ شود تا بهترین نتیجه را برای ما و مدیران مان داشته باشد، در این حالت رسانه‏ ها به بلندگوهای یک‏طرفه مبدل می‏ شوند که بایستی آن‏ها را خرید و یا تطمیع کرد، ‏متأسفانه الان تصور می‏ شود بهترین روابط عمومی‏ ها آن‏هایی هستند که بیش از همه در رسانه ‏ها دیده می‏ شوند.

افکارسنجی
این آخرین استراتژی نیست اما می ‏تواند به بسیاری از مشکلات ما خاتمه دهد، افکارسنجی محصول مدرنیته است و درصدد شناخت واقعیت‏ ها و اوضاع و احوال برمی ‏آید، شاید امروز روابط عمومی کار مهم‏تری از این ندارند تا تصویر صحیحی از افکار عمومی به تصمیم‏ گیران ارائه نمایند، حوزه‏ های اقتصاد، هنر، سیاست و فرهنگ از این جمله‏ اند، افکارسنجی همان‏طور که میزان محبوبیت و یا درجه تنفر از سیاست‏مداران را مشخص می‏ کند به همان اندازه می‏ تواند سازمان‏ ها و رهبران را در ترسیم خطوط سیاست ‏هاشان یاری دهد، شفاف‏ سازی و جلوگیری از عوام ‏فریبی محصول افکارسنجی است که با استفاده از روش ‏‎های علمی محقق می‏ شود.

استراتژی آخر
آفت روابط عمومی مدیریت دولتی است، روابط عمومی دولتی نه تنها خدمت چندانی به مردم نمی‏ کند بلکه به ابزاری برای مسئولان تبدیل می‏ شود، با روابط عمومی‏ دولتی همیشه موازنه قدرت به دست مدیران سیاسی است، روابط عمومی به شکل کنونی شانسی برای بقا ندارد، چنان که مدت‏هاست در کشورهای دیگر از بین رفته است، بنابراین استراتژی آخر پوست ‏اندازی روابط عمومی‏ هاست، تعریف روابط عمومی به عنوان «بازوی توان‏مند مدیریت» دیدگاه اشتباهی است که روابط عمومی باید آن را به دور انداخته و فراموش کنند. در این صورت می‏  توان به استقبال آینده رفت و تغییر را در آغوش گرفت.