شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  با این که یونانیان باستان عدد 13 را نحس می دانستند و این باور خودرا به میان برخی از ملل دیگر بردند؛ در این روز از ماه آگوست سال 2004 مسابقه های ورزشی المپیک با شرکت ده هزار و پانصد ورزشکار از 202 کشور در 28 رشته در آتن آغاز شد که انجام آنها 16 روز طول می کشد. دور تازه مسابقه های المپیک در سال 1896با برگزاری این مسابقه ها در یونان ـ زادگاه باستانی آنها آغاز شده بود. تفاوت بارز برگزاری این مسابقه ها در آن سالها با امروز در این است که تا دهه 1970 دولتهای میزبان دغدغه خرابکاری، و مدیران مسابقه نگرانی مصرف داروی محرّک توسط ورزشکاران را نداشتند. مقامات یونانی با یک میلیارد و پانصد میلیون دلار که صرف حفظ امنیت بازیها کرده بودند گفته بودند که نگرانی از احتمال خرابکاری مانع از آن می شد که در شب خواب راحت داشته باشند زیرا که ممکن بود یک خرابکار از گوشه ای رخنه کند، بمبی منفجر سازد و زحمات آنان را هدر دهد.

    با این که یک بانوی یونانی به دهها هزار تن تماشاگران آیین های گشایش مسابقه ها می گفت که «اتباع جهان به دیدن مسابقه ها خوش آمدید» مفسران غیر ورزشی روزنامه ها عموما نوشته بودند: مسابقه های ورزشی و هرگونه مسابقه منطقه ای و جهانی احساسات ناسیونالیستی ملل را تقویت می کند، تا جهان وطنی و جهان اندیشی را، زیرا که هرکس و حتی یک کمونیست دو آتشه خواهان برنده شدن ورزشکاران وطن خودش است و پیروزی آنان غرور اورا افزایش می دهد و بنا بر این، در این کار حرارت و تعصب نشان می دهد.

    به نوشته همین مفسران، سران شوروی فروپاشیده با همین هدف شاد و سرزنده کردن اتباع این جماهیریه پیروزی های ورزشی، فضانوردی، تسلیحات و .... بزرگتر از واقع نشان می دادند و اخبار مربوط برایشان مهمتر از تامین رفاه معیشتی اتباع بود و مبلغان ارشد هر کشور وزیران تبلیغات، روابط عمومی و ...) با استفاده از این تجربه می کوشند که پیروزی ها را ولو مختصر و موقت بزرگ کنند و مردم آمریکا وقتی که از تلویزیونهایشان می شنوند که دولتشان چنین و چنان کرد و ابرقدرت بی چون و چرا هستند لذت می برند و نگرانی هارا ـ اگر باشد ـ فراموش می کنند.