شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- علی کریمی برای دومین بار از خداحافظی خود از فوتبال خبر داد. اولین بار اردیبهشت ماه سال 92 بود که همزمان با خداحافظی مهدوی‌کیا از فوتبال رسانه‌ها از خداحافظی علی‌کریمی نیز خبر دادند. کریمی که از خداحافظی مهدوی‌کیا به شدت احساساتی شده بود با گریه به خبرنگاران گفته بود: هرچه بود تمام شد. متاسفانه کسانی که در این فوتبال از مادر مهربان‌تر شده‌اند، کار را دست گرفته‌اند. ما از این فوتبال می‌رویم تا جوانان بیایند و قهرمان شوند، فوتبال را بگردند مثل مهدوی‌کیا پیدا نمی‌کنند و ما با مهدوی‌کیا به دنبال کارمان خواهیم رفت.

جادوگر حتی تاکید کرده بود که تصمیمش برای خداحافظی از فوتبال قطعی است و به آن پیش از اینها فکر کرده است.
کریمی در ادامه به تشریح خداحافظی‌اش پرداخت و گفته بود: ما باید کنار بایستیم، به همین دلیل برای بازی‌های تیم ملی هم نمی‌توانم به میدان بروم. امیدوارم سه بازی پیش رو را ببریم و به جام‌جهانی برویم. بعضی اوقات نمی‌توان ماند. حتی اگر پیروز می‌شدیم هم همین تصمیم را داشتم.
این دقیقا همان تصمیمی بود که باعث شد کارلوس کی‌روش قلم قرمز روی اسم این بازیکن بکشد و از همین مقطع تیم ملی برای کریمی تمام شد.هر چند که پس از این موضوع بسیاری تلاش کردند تا کریمی مسافر برزیل شود که موفق نشدند نظر کی‌روش را تغییر دهند.
اما علی کریمی که صحبت از حضورش در تیم‌های مختلف بود دیروز از فوتبال خداحافطی‌کرد. کریمی با انتشار متنی که کنایه‌های خاصی هم دارد از فوتبال خداحافظی کرد. در نوشته علی کریمی آمده است:

« به نام خالق هستی
میخی بر دیوار کوبیدم و کفش‌ها را آویختم
خداحافظی همیشه تلخ و ناگوار است. جدایی از عشقی که تار و پود وجودت را در تصرف دارد کار آسانی نیست. یک بار صرفا تحت‌تاثیر خداحافظی غریبانه مهدوی‌کیا تصمیمی احساسی گرفتم و فضای اندوهبار آن همه بی‌اعتنایی مرا از فوتبال بیزار کرد و خود را در پایان دیدم.
هرچند همین تصمیم احساسی و عجولانه باعث شد تا برخی‌ها همه چیز را تمام شده بدانند و مرا با دست خود به مسلخ ببرند. باتوجه به شرایطی که در آن قرار دارم راهی جز ترک صحنه برایم نمانده. این تصمیم را در حالی که تمام وجودم را شک، تردید و اندوهی ناشناخته گرفته با مردم خوب و مهربان وطنم به اشتراک می‌گذارم... تصمیمی قطعی و برگشت‌ناپذیر.
از این پس هوادار متعصب برای تیم‌ محبوبم پرسپولیس و تیم ملی کشورم خواهم بود. دوست دارم و این را وظیفه خود می‌دانم از تمامی سروران و مهرآفرینانی که مرا از یک فوتبال خیابانی به میادین جهانی همراهی و مساعدت نمودند، تشکر کنم و البته تقاضا دارم تا اشتباهات و خطاهای این حقیر را که در مقاطعی موجب آزردگی خاطر، نگرانی و رنجش احساسات پاکشان شده بخشیده و مورد عفو قرار دهند.
اما از اینکه نتوانستم با پیراهن تیم ‌محبوبم پرسپولیس فوتبال را ترک کنم اصلا ناراحت نیستم زیرا این اتفاق عجیبی نیست. هرگز تن به بازی خداحافظی که متاسفانه در فوتبال ما نوعی حرکت تشریفاتی، تبلیغاتی و بعضا ریاکارانه است نخواهم داد. بسیاری از بزرگان فوتبال ما بی‌سروصدا خاموش شدند و به گورستان فراموشی رهسپار گردیدند.
درخاتمه قلبا اعلام می‌دارم که با خداحافظی از فوتبال تمامی حوادث و حاشیه‌هایش را هم در همان زمین خاک کرده و آنچه در این مسیر برایم پیش آمده را تنها چالش‌ها، رقابت‌ها و احساسات منطقی می‌دانم. و بالاخره کلام آخر باز با هواداران که همواره برایم اهمیت بالایی داشته و خواهند داشت: شما همیشه در قلب من خواهید بود. از احترامی که طی این سال‌ها نسبت به من داشته‌اید، لذت بردم.»

منبع: روزنامه دنیای اقتصاد - شماره ۳۲۵