شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- جوان با نشاط، خشنود، سازگار با اهداف جامعه و نظام و متمایل به حفظ هویت ملی و اجتماعی که حاضر است بعضاً از وظایف فردی و اجتماعی خود فراتر رود و در وقت لزوم ایثار و حماسه پدید آورد عامل بسیار مهمی در نیل به توسعه همه جانبه از حیث نیروی انسانی است. ون پراگ و همکارانش نشاط اجتماعی یا شادمانی را به عنوان یک پیامد مهم در احساس رضایت شغلی و خوشبختی انسان مطرح نموده­اند بطوریکه نه تنها زندگی شخصی، بلکه جنبه­های اجتماعی حیات ما؛ یعنی کنش­ها و ارتباطاتی را که با دیگران برقرار می­کنیم، تحت تأثیر خود قرار می دهد.
 
 نظر به اهمیت توجه به نشاط اجتماعی جوانان به عنوان یکی از ارکان اساسی جامعه در توسعه همه جانبه کشورمان متاسفانه این مهم در برنامه های اصلی مدیران استان و شهرستان جایگاهی نداشته و توجه خاصی به این حوزه نمی شود. عدم وجود نشاط اجتماعی در میان جوانان، افسردگی و سرخوردگی را به همراه دارد. برای شاد بودن بایستی مولفه امید به زندگی را افزایش داد. چرا که امید به زندگی وشاد بودن باعث پایین آمدن آسیب های اجتماعی از جمله اعتیاد ،خودکشی و... می شود پس برای افزایش امید به زندگی بایستی به دوران جوانی ونوجوانی و دغدغه های این نسل بها وارزش دهیم .
 
 شادی و امید طبیعت زندگی هستند با وجود این، غم و نا امیدی به سراغ موجود زنده می ﺁیند. جوان به مثابه گروه تاثیر گذار جامعه حق وحقوقی دارد و با توجه به اینکه 65 درصد از جمعیت کشور ما را جوانان زیر سن 30 سال تشکیل می­دهند، اما به دلیل فقدان شادی و نشاط اجتماعی که به علت کشمکش های سیاسی درکشور رخ داده است، 25 درصد از این افراد در افسردگی به سر می­برند. نا امیدی نسبت به آینده و مبهم بودن آینده حتی در نزد جوانان تحصیلکرده و بیکاری و همچنین وجود پدیده­ای به نام کنکور، هر چند معیار درستی برای تشخیص سواد در بین جوانان نیست ، اما موجب توقف بسیاری از جوانان مستعد کشور می­شود و همچنین تشنجاتی که به واسطه مسائل اقتصادی در میان بسیاری از خانواده­های کشور وجود کلامی و رفتاری دارد همگی موجب عدم دستیابی جوانان به ایده ها وآمال و آرزوهای خود شده و باعث تعمیق و افسردگی در بین جوانان کشور می­شود.
 
 نقش وجایگاه جوان در جامعه با ایفای مسئولیت مشخص می­گردد. یک جوان با یک هویت مشخص و نقش معین بایستی منزلت خود را دریابد وآن را شکوفا سازد. در قبال جایگاه جوان در جامعه، جامعه می­بایست ادبیات منزلت یک جوان را تعریف و مستندسازی کنند و هنجارهای آن را مشخص کنند و مسیرهای درست را نشان دهد تا جوان خود را بشناسد. جامعه می­بایستی راه های شادبودن و شاد زیستن را در بطن خود حکفرما سازد و اهرم ها، کنترل شاد زیستن را به خوبی اعمال کنند. جوان متناسب با چگونگی ارتباط و طرز برخورد اعضای خود با یکدیگر در یک جامعه با سایر نهادها قرار دارد و کنش می­کنند.
 
 در این میان حلقه مفقوده ای نیز وجود دارد. چون برخی از این جوانان در توجیه رفتار خود به کمبود فضاها و فرصتهای شادی کردن اشاره می­کنند. در این راستا، خانواده­ها و نهادهای مرتبط با جوانان مانند ورزش و جوانان، شهرداری ها، فرهنگ ارشاد اسلامی، آموزش و پرورش و سایر دستگاه های فرهنگی باید با برنامه­ریزی های کارآمد زمینه تخلیه انرژی نهفته جوانان را فراهم کنند. زیرا اگر زمینه های صحیح این تخلیه توسط خانواده و جامعه فراهم نشود، جوانان به عنوان یک نیاز غریزی و خطرناک دست به تخلیه و برآوردن نیاز خود با هر ابزاری که امکان استفاده از آن را داشته باشند، خواهند زد. فرهنگ هر جامعه در ترسیم ساختارها و نظام ارزشی حاکم بر آن جامعه نقش موثری دارد.
 
 کارگزاران حکومتی و فرهنگی در حوزه قانونگذاری و اجرا چه نقشی در این زمینه به عهده دارند؟ زیرا جوانان از فقدان سیاست­های راهبردی در بخش مسائل مربوط به خود سخن می­گویند و از عدم وجود عزم و اراده جدی نزد متولیان امر گلایه دارند.
 
 متأسفانه در کشور ما شادی گران و جرم ارزان است. یعنی، جوانان ما می­توانند با پرداخت هزینه­ای اندک مواد مخدر و یا به موارد دیگری برای ایجاد چند لحظه شادی در خود دست یابند، در حالیکه هزینه استفاده صحیح و ایجاد شادی­های معقول نظیر استفاده ازامکانات ورزشی، تفریحی و هنری برای سطوح کم در آمد جامعه سنگین است. بنابراین، دولت به عنوان متولی اصلی جامعه موظف به ایجاد امکانات تخلیه انرژی جوانان است. دولت باید به این نکته توجه داشته باشد که قشر بسیار بالایی از جامعه کم در آمد هستند وتنها عده خاصی امکان استفاده از تفریحات هزینه­بر را دارا هستند.
 
 به عنوان نمونه در شهرستانی که حداقل های سرمایه فرهنگی وجود ندارد و از امکانات تفریحی بی بهره است، جوانان چاره ای جز روی آوردن به طرق غیر صحیح برای ایجاد شادی در خود ندارند. بنابراین، انحراف به این ترتیب خود به خود به جوانان ما تحمیل می­شود. دولت باید به همان دلیلی که کودکان را در مقابل بیماری ها واکسینه می­کند، در مقابل فساد و انحراف، با در اختیار قرار دادن سرمایه فرهنگی برای عمده اقشار جامعه به واکسیناسیون جامعه، به ویژه جوانان بپردازد. امید است در آستانه فرا رسیدن هفته جوان، دغدغه ها و خواسته های این قشر پویا و عظیم همواره در برنامه ریزی مدیران شهری و استان مورد توجه قرار گیرد و فراموش نکنیم که همه ی روزها روز جوان است و جوان ایرانی سرمایه و نسل فردا پرداز ایران اسلامی است.