شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، دیدرید بریکنریج- اگر شما به مکالمات آنلاین گوش می دهید یا در حلقه های اجتماعی قرار دارید، احتمال دارد بحث هایی را در باب روابط عمومی و آموزش عالی را شنیده باشید. این یک بحث سه بخشی است که شامل، دانشجویان، مدرسان و متخصصان روابط عمومی می شود که شایسته توجه هستند. آموزش روابط عمومی قلب صنعت ماست. آموزش امروزه و دانشی که پیش روی دانشجویان ما قرار دارد همان چیزی است که باعث می شود دانشجویان ما رهبران آینده عرصه ارتباطات شوند. آموزش نباید یک سرمایه گذاری اختیاری باشد.
برجسته ترین بخش های این بحث کدامند؟ این بخش شامل مباحث زیر می شود: چگونه دانشجویان امروز ترجیح می دهند که بیاموزند و چگونه تکنولوژی بخث عمده ای از جهان آنها شده است، چگونه می شود که گاهی مربیان شبکه های اجتماعی را در کلاس های آموزشی مخل و گاهی آن را مفید ارزیابی می کنند و کدام متخصصان روابط عمومی درک می کنند که سازمان های امروز نیاز به متخصصان جوان با مجموعه ای از مهارت ها و توانمندی های ویژه دارند.
با شروع جریان آموزش دانشجویان، آیا دانشجویان در معرض بیشتر رسانه های جدید قرار می گیرند و از یادگیری مشارکتی در کلاس درس بهره مند می شوند؟ تجربه من به عنوان یک استاد دانشگاه نشان می دهد که تجربه بیشتر دانشجویان من بیشتر از اینکه با تکنولوژی و همکاری های اجتماعی در کلاس درس بیاموزند، می توانند از تجارب شغلی شان در مقطع کارشناسی ارشد بهره مند شوند. رسانه اجتماعی بخش معظم از دنیای آنها را تشکیل می دهد. این دانشجویان مستقل هستند و اطلاعات به سرعت در اختیارشان قرار می گیرد. ما می دانیم آنها توسط اتصال به همسالان و افراد همرده خود متصل شده اند و تجربه ای تعاملی از این اتصال دارند. چراکه بیش از 70 درصد مصرف کنندگان گوشی های هوشمند در فاصله سنی 18 تا 24 سال قرار دارند و بیش از 15 ساعت در طول ماه را صرف مشاهده آنلاین ویدئو در گوشی شان می کنند. تلویزیون های اجتماعی نیز بخشی از جهان آنهاست که ضمن کار با توییتر و تلویزیون به عنوان بخشی از جامعه ای بزرگتر تجربه می شود. چیزی که امروز برای نسل دانشجوی ما آشناست، در نسل های گذشته به فراموشی سپرده شده اند.
همزمان، مدرسان با سرعت های متفاوت در حال پیوستن به جرگه شبکه های اجتماعی هستند. بر اساس یک پیمایشی که در سال 2013 توسط گروه بابسون در همکاری با پیرسون اجرا شد، حدود 70 درصد از اساتید از شبکه های اجتماعی به طور شخصی استفاده می کنند. با این حال، تنها 41 درصد از اساتیدی که در پیمایش شرکت کرده اند از رسانه های اجتماعی در کلاس درس نیز استفاده می کنند. روابط عمومی و چشم انداز رسانه ای در حال تغییر است؛ در شرایطی که تغییر تنها چیزی است که ثابت می ماند. ایجاد روابط و درک فعالانه از ارتباطات از طریق کانال های رسانه ای جدید نیازمند درک عمیق تر می باشد.
سوالاتی که در این زمینه مطرح می شود این است که آیا می توان درکی را بدون تجربه و یا همگامی با تکنولوژی های نوین در کلاس درس بدست داد؟ و با توجه به اینکه تکنولوژی های اجتماعی به شدت بر کسب و کار جهانی امروز اثر گذار هستند، رسانه های اجتماعی باید تا چه میزان در دوره های آموزشی برای دانشجویان در درک میان ارتباطات و کسب و کار وجود داشته باشد؟ اکثر مدرسان تکنولوژی را با رویکردشان پیوند می دهند، و برای درس های ارتباطات در کلاس درس، بیشتر آنها قادر هستند که انتظارات دانشجویان خود را پاسخ دهند، همچنان که انتظارات شرکت های بزرگ را که نیازمند مهارت ها و شایستگی های جوانان در حرفه های خاص هستند.
نهایتا، شرکت ها انتظارات گسترده ای از متخصصان جوان شایق به ورود به بازار کار دارند. سازمان هایی که جویای متخصصان ارتباطات هستند، بدنبال تخصص هایی در حوزه آی تی و رسانه های اجتماعی می گردند. اگرچه در این زمینه تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، یکی از مطالعات جالب توجه در سال 2012 به وضوح نشان می دهد که ارتباطات میان نیازهای شرکت های جهانی و صلاحیت های جدیدی در روابط عمومی تا چه اندازه است. در عصر جهانی شدن و رسانه اجتماعی، تقاضای زیادی برای نوع جدیدی از کارگزاران روابط عمومی است که قادرند خود را با تغییرات مداوم سازمان سازگار کنند و به طور مداوم جوامع آنلاین در حال ظهور حضور داشته باشند.
یک مطالعه تحقیقاتی در قزاقستان که با چند روش پیمایشی انجام شد. در این مطالعه محققان اجزای کمی و کیفی را مورد استفاده قرار داده که میان صدها مسئول ارتباطات و آنهایی که در جایگاه های مدیریتی رده بالای روابط عمومی قرار داشتند توزیع شده است. در این بررسی انتظارات متخصصان در مورد شایستگی های ارتباطی مهم دانش آموختگان رشته های روابط عمومی که باعث موفقیت سازمان متبوعشان می شود، خواسته شده است. بخشی از نتایج مطالعه نشان می دهد که از میان کارفرمایان بالقوه شناسایی شد که آنها مایلند که دانش آموختگان روابط عمومی به تکنولوژی های اطلاعاتی جدید تسلط داشته باشند و بتوانند دیالوگ های جدیدی را به طور ساختارمند تولید کنند و در این مصاف از ویژگی های خودکنترلی، اقناع و فنون مذاکره به عنوان مهمترین معیارهای حرفه ای جوانان برخوردار باشند.
به نظر می رسد شکافی میان نیازهای دانشجویان روابط عمومی، آموزش روابط عمومی و آنچه شرکت ها از متخصصان جوان برای ورود به عرصه کار انتظار دارند به وجود آمده است. این شکاف می تواند با مطالعات بیشتر و بحث هایی که در فضای صنعتی انجام می شود، بسته شود. دانشگاه هایی هستند که برای این موضوع با اعضای هیئت عملی خود بحث می کنند، تغییر برنامه درسی پیشین روابط عمومی و ترکیب رسانه های اجتماعی در کلاس های درس به منظور کاهش شکاف و کسب رضایت از نیازهای همه حوزه ها چیزی است که باید اتفاق بیافتد.
همانطور که بسیاری بر تکنولوژی ها متمرکز هستند، زمان آن رسیده که این موضوع را به عنوان یک سوال در عرصه آموزش روابط عمومی مطرح کنیم. آیا آموزش روابط عمومی نیازمند تعدیلی ساده است، یا به تغییرات اساسی نیازمند است؟ من در این حوزه بالغ بر 10 سال تدریس کرده ام. من کار خودم را در دانشگاه دیکنسون آغاز کردم و در حال حاضر در دانشگاه نیویورک تدریس می کنم و همچنین به طور آنلاین در دانشگاه امهارست حضور دارم. کار نزیک با دانشجویان، مدرسان و متخصصان روابط عمومی این موضوع را به من اثبات کرده است و این امر چیزی بیش از یک واقعیت روزمره است.
منبع: http://www.holmesreport.com/opinion-info/14911/PR-Education-A-Simple-Adjustment-Or-A-Complete-Overhaul.aspx#sthash.A67IlaLJ.dpuf
|