شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- ارتباط، "پل زدن میان ادارک و تجربه خود با ادارک و تجربه دیگران" است. شاید کمی اغراق آمیز باشد اما نکته ای که وجود دارد این است که برای شاغلان روابط عمومی برقراری «ارتباط» مثل نفس کشیدن محسوب می شود. اصولا شاغلان روابط عمومی این طور باید با مخاطبان و محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کنند.

در واقع، ارزش واقعی کارگزاران روابط عمومی در خلق تمایز، هارمونی، تشریک مساعی و در یک کلمه در قابلیت های ارتباطی آنان نهفته است.

اگر شاغلان روابط عمومی به مردم عشق داشته باشند ارتباط که نحوه ابراز آن است را در خود به منصه ظهور می رسانند؛ می دانند که عشق و ارتباط، تمایز ایجاد می کند و بنیان فعالیت های روابط عمومی در همین نکته بسیار ظریف اما حیاتی است.

عکس این حالت نیز صادق است. بدین معنا که قطع «ارتباط» به معنای فرو ریختن پایه های اعتماد و دلبستگی مخاطبان به موسسه می شود. برای بسیاری از شاغلان روابط عمومی از دست دادن «رابطه» تنها از دست دادن یک مخاطب نیست بلکه چیزی به معنای گسستگی و فروپاشی مناسبات انسانی است.

شهروندان، ارتباط و توجه را از سازمانی می خواهند که به خواسته ها و نیازهای آنان توجه دارند. اگر مخاطبان به موسسه ای که مراجعه می کنند احساس مرتبط بودن کنند قلب هایشان از طریق این ارتباط با کانال های سازمانی مرتبط می شود و بین مخاطبان و موسسه، رضایت و عشق و دوستی- که هدف غایی روابط عمومی است- جابجا می شود و به جای موانع و دیوارها، درهایی ساخته می شود که مخاطبان را به درون سازمان دعوت می کند. این نوع ارتباط و احساس رضایت که برخاسته از یک ارتباط صمیمانه و وفادارانه است مخاطبان را قادر می سازد با تمام وجود رابطه برقرار کنند.

قطع ارتباط و جدا افتادگی مخاطبان از موسسه، موجب آسیب دیدگی شدید کانال های ارتباطی می شود. شاغلان روابط عمومی از آن رو همواره باید در پی برقراری ارتباط باشند تا بهای گزافی را که در قبال انسداد وقطع شدن ارتباط باید بپردازند جلوگیری نمایند. اما متاسفانه بیشتر موسسات و سازمان های ما از این ناحیه احساس خطر نمی کنند و به همین دلیل ساده، روابط عمومی ها در جایگاه واقعی خود قرار نمی گیرند چون نیاز به ارتباط احساس نمی شود.
 

منبع: روزنامه ایران