همایش زن و روابط عمومی(PRWOMEN)- زمانی که سخن از حضور زنان در حوزه های مختلف و فضاهای اجتماعی، علمی، اجرایی و مدیریتی می شود، سقف شیشه ای یکی از مواردی است که همواره مورد توجه قرار می گیرد، بدون توجه به اینکه شاید این سقف شیشه ای به دلیل یک سری مسائل زنان است.

گرایش های فمنیستی و تساوی خواهانه برای زنان در سال های اخیر فضای ایران را نیز تا حد زیادی تحت تاثیر قرار داده است. مساله ای که شاید تاکنون بسیار محجور بود امروز با این موج همواره جریانی را ایجاد که در فضای روابط عمومی کشور، سبب برگزاری نخستین همایش ملی زن و روابط عمومی شد.

سوای این موضوع که در این همایش مباحث بسیار نوی مطرح شد، اما در نفس این بحث یک سوال اساسی وجود دارد با توجه به اینکه زن به عنوان یک انسان، دارای خصلت ها، ویژگی ها، خواست ها و توجهات متفاوتی دارد، عملا می تواند در موقعیت برابر با مرد قرار گیرد یا خیر؟

شاید امروز در جهان غرب تلاش های فراوانی برای نشان دادن برابری حقوق و شرایط زنان و مردان انجام شده است اما هیچ کدام از این تلاش ها نمی تواند زن را تبدیل به موجود دیگری کند. ولو اینکه بگوییم استریو تایپ ها یا کلیشه های ذهنی، باورهایی را در ذهن مردم یک جامعه نسبت به زنان ایجاد کرده که باعث شده زنان در آن جوامع برساخته فکر و قانونی از پیش نوشته شده باشند.

آمارهای جهانی در مورد ایران نشان می دهد که ایران جزو چند کشور اول زن سالار در جهان است، به طوری که بر اساس این آمارها ایران برای مردان فضایی تبعیض آمیز نسبت به زنان دارد.

زن در فضای جامعه ایرانی به راحتی می تواند خود را بازیابد و مردان ایرانی بر این اساس برای زنان جایگاه ویژه ای قائل هستند. اما برخی از ویژگی های ذاتی و شاید القاء شده به زنان در طول تاریخ باعث شده که زنان در جایگاه های مدیریتی در روابط عمومی کشور جایگاه مناسبی نداشته باشند.

دین اسلام از زن به عنوان موجودی متفاوت در جنس و در عین حال شایسته عدالت در مقابل مردان معرفی کرده است. از این رو زن می تواند در جامعه رشد کند و مراتب کمال را طی کند. اما اینکه زن وظیفه ای به نام تولد و پرورش نسل را بر عهده دارد، گاهی در تساوی میان زن و مرد خلل ایجاد می کند.

در واقع ما می توانیم به جای واژه تساوی حقوق زن و مرد از واژه تعادل میان حقوق این دو نام ببریم. تعادل میان حقوق زن و مرد در اسلام به معنای این است که به هر کس نسبت به نیاز، توان، خواست و هدفش توجه شود.

اسلام از مهر مادری برای زن سخن می گوید که برگرفته از احساس است و او را به عنوان انسانی معرفی می کند که به نسبت زیادی از احساس بهره مند شده است. احساسی که شاید در مورد مردان این احساس به مراتب ضعیف تر است. و در مقابل مرد را در جایگاه متفاوت (نه برتر) قرار می دهد.

شاید اگر تفاوت های جسمی زن و مرد وجود نداشت، می شد در مورد تفاوت های فکری و رفتاری شان همه چیز را به مساله کلیشه های ذهنی و الگوهای اجتماعی و خرده فرهنگ ها نسبت داد، اما تفاوت های جسمی همه این مسائل را زیر سوال می برد. بدین شکل که اگر بخواهیم به راستی تساوی میان حقوق زن و مرد را داشته باشیم، شاید باید به زمانی بیاندیشیم که یک زن حق خود بداند که از همسرش بخواهد که ابتدا او فرزندی را به دنیا آورد تا در برابر فرزند دوم را به دنیا آورد!

شاید این لطیفه در ابتدا خنده دار باشد اما مغز آن دارد به مساله بسیار مهمی اشاره می کند. اینکه مرد و زن باید دقیقتر و مشخص تر مورد ارزیابی و شناسایی قرار بگیرند و برای هر کدام از آنها متناسب با ظرفیت ها و پتانسیل هایشان وظایفی تعریف شود.

به نظر می رسد، صرف ارزشی به نام تساوی حقوق زن و مرد و در منشور حقوق بشر مطرح شده است، درست نباشد که رای به تساوی بی فکر داد. گاهی اوقات این کار به یک حوزه لطمه می زند و ممکن است در دراز مدت در یک فضا شرایط متفاوت و شاید بحران هایی را ایجاد کند که برون رفت از آن بسیار دشوار باشد.

نظر اسلام در این مورد مشخص است. اسلام هرگز جویای تساوی حقوق میان دو موجود متفاوت نیست. بلکه می خواهد که میان آنها تعادل ایجاد شده و همه چیز به نسبت خود تعیین شود.

شاید این ضرب المثل را شنیده باشید که «چند مرد در کنار هم می توانند برای مدتها بدون هیچ مشکلی زندگی کنند، اما حضور دو زن در کنار هم برای مدت کوتاه هم مساله آفرین است.» اگرچه این جمله می تواند بسیار شبیه همان کلیشه های ذهنی باشد اما در عین حال همین کلیشه های ذهنی امروز در جامعه وجود دارد و از میان رفتن آن به زمان و هزینه زیادی نیاز دارد.

به عنوان مثال در ارتباط با زنان کتاب ها و تحقیقات فراوانی انجام شده که تفاوت های آنها را در موضوعات مختلف تایید کرده است. حتی امروز در سبک مدیریت نیز، مشخص شده که زنان سبک مدیریت متفاوتی دارند. بنابراین به نظر می رسد، تساوی حقوق زن و مرد و داشتن چنین رویکردی می تواند بسیار کوتاه فکری باشد. چراکه این تساوی باعث می شود که زن را از حضور متناسبش در فعالیت های حوزه های مختلف و به ویژه روابط عمومی منع کنیم و یا شاید او را در شرایطی قرار دهیم که نتواند به شکوفایی خود و سازمان متبوعش کمک کند.

بر این مبنا به نظر می رسد که باید تحقیقاتی در خصوص بهترین جایگاه و بهترین روش و بهترین رویکرد نسبت به زنان در حوزه روابط عمومی انجام شود. این تحقیقات می تواند علاوه بر مشخص کردن جایگاه مناسب برای زنان، به رشد و شکوفایی آنها کمک کرده و شرایط را برای توسعه آنها فراهم نماید.

http://www.prwomen.ir/fa/?current=article&Articlerogsfaid=4150

شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)