برداشت ها- شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)- نبود فرهنگ‌سازی یکی از عوامل تاثیر‌گذار در عدم رشد و گسترش صنعت بیمه در ایران است. درواقع فرهنگ‌سازی بستری مناسب از مقولات جدیدی را فراهم می‌کند که مردم آشنایی چندانی با آنها ندارند و این یکی از مهمترین وظایف روابط‌عمومی‌های صنعت بیمه علاوه بر وظایف روزمره‌شان است که با استفاده از ابزار‌های مناسب می‌توان به اشاعه رفتار و باور‌های جدید میان مردم پرداخت. در این راستا می‌توان اطلاع‌رسانی و تبلیغات را در صنعت بیمه به دو بخش عمده تقسیم کرد؛ بخش نخست اطلاع‌رسانی درخصوص ارتقای سطح آگاهی‌ها و دانش بیمه‌ای جامعه است که هدف از آن، معرفی بیمه و مزایای آن و انواع رشته‌های بیمه‌ای یا خطرات قابل بیمه‌شدن است و بخش دوم اطلاع‌رسانی و تبلیغات مربوط به اقدام‌هایی است که هر یک از شرکت‌های بیمه در جهت معرفی امکانات و محصولات خود به‌عمل می‌آورند. با توجه به اینکه صنعت بیمه در جامعه ما صنعت نوپایی محسوب می‌شود و شاید هنوز به طور کامل در میان مردم جا نیفتاده است، مسئولیت روابط‌عمومی‌ها در معرفی و شناساندن این صنعت و نیز آگاهی بخشی به جامعه در مورد نیاز به صنعت بیمه، مسئولیتی سنگین‌تر است که باید به کمک رسانه‌ها برنامه‌های خاص و پیشنهادهایی ویژه برای ارتقای فرهنگ بیمه در جامعه ما چه از راه آموزش و چه تبلیغات در نظر بگیرند تا روز به روز شاهد پیشرفت این صنعت در جامعه ایران باشیم.

از دیرباز هنگامی که عنوان روابط‌عمومی را به کار گرفته‌ایم به دنبال آن واژه‌هایی چون آیینه تمام نمای یک سازمان و یا چشم و گوش سازمان آمده‌اند اما آیا تا این لحظه اندیشیده‌ایم که این عبارات تا چه حد عینیت یافته‌اند؟ واقعیت این است که در این حوزه امروز نیاز به حرکت‌های واقعی‌تر دیده می‌‌شود تا اینکه صرفا به صورت شعاری بخواهیم بگوییم به روابط‌عمومی اهمیت می‌دهیم و با به‌کارگرفتن واژه‌هایی زیبا بر ضعف‌هایی که در این حوزه وجود دارد سرپوش بگذاریم. اینکه چرا در ایران آن‌طور که شایسته است به روابط‌عمومی پرداخته نمی‌شود دلایل متعددی دارد که هر دلیل را می‌توان در قالب مقاله‌ای تحلیلی مورد بررسی قرار داد اما باید انگشت اتهام را به سمت خودمان در روابط‌عمومی‌ها بگیریم و بگوییم که هرچند ضعف‌های ساختاری بسیاری در سازمان‌ها و رویکرد آنها به روابط‌عمومی وجود دارد اما خود ما هم نباید در این حیطه اینقدر منفعلانه عمل کنیم و برای بهبود این حوزه باید از خودمان شروع کنیم. مدیران روابط‌عمومی بیش از هرچیز باید به جایگاه خود و مسئولیت خطیری که بر عهده شان قرار گرفته واقف باشند و خود را از سطح مدیران دیگر سازمان بالاتر بیاورند. حوزه روابط‌عمومی با ساختار اداری و اغلب منفعل تناسب چندانی ندارد و این عرصه نیازمند کسانیست که فعال و جستجوگرند و باید از قالب یک کارمند صرف خارج شده باشند. حوزه روابط‌عمومی همانند یک محیط آکادمیک هر لحظه پر است از تجربه‌های تازه برای اندوختن که هم می‌توان به راحتی از کنار این تجربه‌ها گذر کرد و هم می‌توان از آنها ابزاری ساخت برای ارتقای جایگاه خود در سازمان.

از سویی دیگر روابط‌عمومی باید ساختاری پویا و غیرمنفعل داشته باشد و شاید بتوان گفت مهمترین ویژگی همین پویاییست چراکه در یک محیط پویا ایده‌ها جنبه عملیاتی به خود می‌گیرند. همچنین بررسی فضای حاکم بر رسانه‌ها و نحوه انتقال اخبار اهمیت فراوانی دارد.

بدون شک طی سال‌های اخیر به کارگیری نیروهای مجرب و تحصیل کرده در مدیریت‌های روابط‌عمومی سازمان‌ها و نهادها این حوزه را از حالتی تزیینی در چارچوب چارت‌های سازمانی خارج کرده و اهمیت آن به صورت فزاینده‌ای مورد توجه قرار گرفته؛ اما با این‌حال همچنان فاصله زیادی میان آنچه در حیطه روابط‌عمومی ایران حاکم است با استانداردهای جهانی آن وجود دارد که امیدواریم با افزایش درکی که از ضرورت و ماهیت روابط‌عمومی‌ها به دست می‌آید این حرکت سرعت بیشتری به خود بگیرد.