شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- انتشار «پراودا» که روزگاری در میلیونها نسخه توزیع می شد و نماد قدرت حزب حاکم اتحاد جماهیر شوروی بود از 15 مارس 1992 متوقف شد، زیرا یلتسین که خود از پلکان حزب کمونیست بالا رفته بود نه تنها حزب کمونیست روسیه را بست بلکه دارایی های آن را هم مسدود کرد، و بنابراین پراودا هم تعطیل شد ـ رویدادی که قبلا قابل پیش بینی نبود.

     پراودا نخستین شماره خود را در اپریل 1912 ـ پنج سال و 5 ماه پیش از انقلاب بلشویکی روسیه ـ به عنوان صدای ناراضیان و زحمتکشان منتشر ساخته بود. انتشار منظم و بدون وقفه پراودا از مارس 1917 بود. موسس این روزنامه لنین بود و در زمانی هم که در روسیه نبود برای پراودا مقاله می فرستاد. لنین نویسندگان پراودا را شخصا انتخاب می کرد. وی شاید بیش از هر دولتمرد و سیاستمدار دیگر به اهمیت روزنامه نگار و ژورنالیسم در یک جامعه پی یرده بود. او این نکته مارکس را که گفته است: "روزنامه های کشورهای سرمایه داری زیر بنای کاپیتالیسم و استثمار هستند آنها را هدف قراردهید به لرزه درآورید تا بنا فرو ریزد"، تغییر داد و به این صورت در آورد که رسانه ها زیر بنای هر نظام هستند و زیربنا باید استوار باشد تا همه بنا را پا برجا نگهدارد.

     برای این که پراودا به اخبار و تبلیغات موسسات دولتی آلوده نشود، بعدا روزنامه ایزوستیا (اطلاعات) به عنوان ارگان دولت شوروی تاسیس شد که کار آن انتشار اخبار دولتی بود.

     پراودا به تدریج علاوه بر مقاله و تحلیل، به انتشار خبر و «ضد خبر» هم دست زد. منظور از «ضدخبر»، افشاء دروغها و پروپاگاندای رسانه های سایر کشورها، بویژه کشورهای کاپیتالیستی و استعمارگر بود.

     اهمیت پراودا به جایی رسیده بود که در شوروی به دست داشتن نسخه ای از آن نوعی پرستیژ بود.

     همین روزنامه با این عظمت و نفوذ در مارس 1992 پس از 80 سال انتشار و عزت تعطیل شد و کسی هم بر مرگش اشک نریخت و مانند سایر اموال حزب کمونیست، در یک روز معین به حراج گذارده شد، یک سوسیالیست یونانی به پاس احترام لنین آن را خرید و راه اندازی دوباره کرد و ادیشن آنلاین آن به زبان انگلیسی مخاطبان فراوان دارد.

     باید دانست که یکی از علل عمده شکست سوسیالیسم شوروی و فروپاشی این جماهیریه این بود که نتوانست روزنامه نگار خوب پرورش دهد تا این روزنامه نگاران رشته های رسانه های کشورهای رقیب را پنبه کنند، مردم را آموزش عمومی دهند و روانشناسی و خوی آنان را اصلاح کنند و در یک جهت قراردهند و همفکر سازند. «روزنامه نگاری یک جامعه» همانند ارتش یک ابزار دفاع از آن جامعه است که شوروی با آن همه موشک اتمی فاقد آن بود. در یک جنگ سرد، این رسانه های یک کشورند که از آن دفاع می کنند و چون شوروی «روزنامه نگار ماهر و دلسوز» نداشت جنگ سرد را باخت و از هم فروپاشید.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com