شبكه اطلاع رساني روابط عمومي ايران (شارا)- انتشار «پراودا» كه روزگاري در ميليونها نسخه توزيع مي شد و نماد قدرت حزب حاكم اتحاد جماهير شوروي بود از 15 مارس 1992 متوقف شد، زيرا يلتسين كه خود از پلكان حزب كمونيست بالا رفته بود نه تنها حزب كمونيست روسيه را بست بلكه دارايي هاي آن را هم مسدود كرد، و بنابراين پراودا هم تعطيل شد ـ رويدادي كه قبلا قابل پيش بيني نبود.

     پراودا نخستين شماره خود را در اپريل 1912 ـ پنج سال و 5 ماه پيش از انقلاب بلشويكي روسيه ـ به عنوان صداي ناراضيان و زحمتكشان منتشر ساخته بود. انتشار منظم و بدون وقفه پراودا از مارس 1917 بود. موسس اين روزنامه لنين بود و در زماني هم كه در روسيه نبود براي پراودا مقاله مي فرستاد. لنين نويسندگان پراودا را شخصا انتخاب مي كرد. وي شايد بيش از هر دولتمرد و سياستمدار ديگر به اهميت روزنامه نگار و ژورناليسم در يك جامعه پي يرده بود. او اين نكته ماركس را كه گفته است: "روزنامه هاي كشورهاي سرمايه داري زير بناي كاپيتاليسم و استثمار هستند آنها را هدف قراردهيد به لرزه درآوريد تا بنا فرو ريزد"، تغيير داد و به اين صورت در آورد كه رسانه ها زير بناي هر نظام هستند و زيربنا بايد استوار باشد تا همه بنا را پا برجا نگهدارد.

     براي اين كه پراودا به اخبار و تبليغات موسسات دولتي آلوده نشود، بعدا روزنامه ايزوستيا (اطلاعات) به عنوان ارگان دولت شوروي تاسيس شد كه كار آن انتشار اخبار دولتي بود.

     پراودا به تدريج علاوه بر مقاله و تحليل، به انتشار خبر و «ضد خبر» هم دست زد. منظور از «ضدخبر»، افشاء دروغها و پروپاگانداي رسانه هاي ساير كشورها، بويژه كشورهاي كاپيتاليستي و استعمارگر بود.

     اهميت پراودا به جايي رسيده بود كه در شوروي به دست داشتن نسخه اي از آن نوعي پرستيژ بود.

     همين روزنامه با اين عظمت و نفوذ در مارس 1992 پس از 80 سال انتشار و عزت تعطيل شد و كسي هم بر مرگش اشك نريخت و مانند ساير اموال حزب كمونيست، در يك روز معين به حراج گذارده شد، يك سوسياليست يوناني به پاس احترام لنين آن را خريد و راه اندازي دوباره كرد و اديشن آنلاين آن به زبان انگليسي مخاطبان فراوان دارد.

     بايد دانست كه يكي از علل عمده شكست سوسياليسم شوروي و فروپاشي اين جماهيريه اين بود كه نتوانست روزنامه نگار خوب پرورش دهد تا اين روزنامه نگاران رشته هاي رسانه هاي كشورهاي رقيب را پنبه كنند، مردم را آموزش عمومي دهند و روانشناسي و خوي آنان را اصلاح كنند و در يك جهت قراردهند و همفكر سازند. «روزنامه نگاري يك جامعه» همانند ارتش يك ابزار دفاع از آن جامعه است كه شوروي با آن همه موشك اتمي فاقد آن بود. در يك جنگ سرد، اين رسانه هاي يك كشورند كه از آن دفاع مي كنند و چون شوروي «روزنامه نگار ماهر و دلسوز» نداشت جنگ سرد را باخت و از هم فروپاشيد.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com