او در پاسخ به درخواست مصاحبه ما عنوان کرد که این منطقه از کشور در فصل تابستان بسیار گرم است و معمولا مردم در ساعت های بعد از ظهر استراحت می کنند بنابراین می ترسم که رئیس دانشگاه در حال استراحت باشد و ایشان را بیدار کنیم.

اصرارهای بیشتر ما هم جواب نداد و در نهایت این فعال روابط عمومی حاضر نشد که برای روشن تر شدن وضع بیمارستان های مناطق محروم کشور، ارتباط تلفنی با رئیس آن دانشگاه را فراهم کند.

شاید در وهله اول، شنیدن داستان دلسوزی کارمند روابط عمومی برای ساعت خواب رئیس دانشگاه، لبخند را برای شنونده به ارمغان بیاورد، اما وقتی به عمق این ماجرا نگاه می کنیم، می بینیم که این اتفاق خیلی هم خنده دار نیست و جای تامل زیادی دارد.

حتی برخی روابط عمومی ها پا را فراتر می گذارند و با محافظه کاری، اجازه گفت و گو با مدیر یک مجموعه دولتی را به رسانه ها نمی دهند؛ در حالی که شاید مدیر همان سازمان برای گفت وگو با رسانه ها تمایل داشته باشد، اما روابط عمومی در این شرایط به اصطلاح، کاسه داغ تر از آش می شود.

حال بیایید مرور کنیم که وظیفه روابط عمومی، ارتباط سازنده بین مسئولان سازمان، مردم و رسانه هاست و باید به قدری با درایت و تدبیر، این رابطه کاری را مستحکم و شفاف کند که سوءتفاهم ها از آن سازمان برداشته شود و مردم و رسانه ها حس کنند که آن سازمان کاملا در راستای خدمت به مردم عمل می کند.

اما وقتی وظیفه روابط عمومی به چنان سطحی تنزل پیدا می کند که به جای تعامل پویا با مردم و رسانه ها، دغدغه اش به هم نخوردن ساعت خواب آقای رئیس می شود، در چنین وضع غیرحرفه ای نمی توان توقع داشت که اخبار صحیح و مطابق با واقعیت از سوی این گونه روابط عمومی ها منتشر شود.

منبع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)

برگرفته از: جام جم آنلاین