شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| «تغییر»، این واژه ای است که خیلی ها از آن استفاده کرده اند چه به عنوان یک شعار، چه به عنوان ایمیج، چه شرحی برای یک عکس، چه عنوانی برای یک کتاب، چه نامی برای یک فیلم سینمایی و چه و چه.....

شاید مهمترین کاربرد این واژه از منظر سیاسی در دهه اخیر را بتوان دراسلوگان انتخاب شده برای تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری توسط باراک حسین اوباما در انتخابات ریاست جمهوری ینگه دنیا در سال 2008 دید، اسلوگان گزینش شده همان کلمه پنج حرفی بود: «تغییر». کاری به تحقق شعار توسط باراک اوباما نداریم چه همین شعار باعث شد که او علاوه بر انتخاب به عنوان چهل و چهارمین رییس جمهورآمریکا، برنده انتخابات بعدی ریاست جمهوری نیز این بار با شعار «به پیش» باشد و نام خود را به عنوان نخستین رییس جمهور رنگین پوست آمریکا برای دوبار متوالی در تاریخ سیاسی این کشور ثبت کند.

سهم این واژه در میان نظریه پردازان علوم سیاسی و اجتماعی و فلسفی و جامعه شناسی و روانشناسی نیز کم نبوده است و اندیشمندان زیادی از «هراکلیتوس» حکیم تا «افلاطون» و «نیوتن»و « ادیسون» و «زکریای رازی» و «انیشتین» و ... از این واژه برای تبیین و تشریح اندیشه های خود بهره ها برده اند و واضع اندیشه ها و تفکرات زیادی برای اندیشیدن شده اند، اما در این بین سهم اندیشمندان حوزه ارتباطات نیز قابل اعتنا و در خور نگاه و توجه جدی است.

چه آن زمان که «گیدنز» از اختلاف بین رسانه های وابسته به زمان و مکان سخن راند چه وقتی که «دنیس مک کواییل»مباحث مرتبط با الگوهای ارتباطات افقی و حتی محدودیت هایی مانند مقررات گذاری را برای رسانه های نوین مشخص کرد چه کنش های ارتباطی و عاطفی و همچنین فضای عمومی «یورگن هابرماس» و چه حتی زمانی که «لیونیگستون » بر ویژگیهایی مانند گستره نامحدود محتوا، دسترسی به مخاطب و خلاقیت و تعامل دست گذاشت و چه تاکید بر تغییر در رفتارهای ارتباطی انسانها در کهکشانهای سه گانه ی «شفاهی و گوتنبرگ و مارکنی» در بارزترین و مطرح ترین نظریه پرداز ارتباطات «مارشال مک لوهان» کانادایی و چه تاکید بر ساختن «فرا واقعیت» توسط اندیشمند فرانسوی «ژان بودریار»، همه به «تغییر» اندیشیده اند و قطعا آیندگان نیز بر این واژه زیاد تمرکز خواهندکرد و فرازو فرودهای این واژه را در ساحت های مختلف بررسی می کنند.

تغییر، جزو جدایی ناپذیر طبیعت، جامعه و انسان است و همیشه و در همه زمانها بوده است و خواهد بود، تاثیر خود را بر روابط انسانها با همدیگر، انسان ها با حاکمیت، روابط تولید و ... گذارده است و می گذارد، اما موضوعی که در این بین به عنوان یک مساله طرح می شود اینکه: اولا وضعیت ارتباطات در زمانه تغییر چگونه است؟ دوما راهبرد روابط عمومی ها به عنوان واضعان و پدیدآورندگان ارتباطات در سازمانها، نهادها و بنگاهها در هنگامه تغییرچیست؟ و چه تغییراتی را باید در عملکردها، سیاست ها، رفتارها و وظایف خود ایجاد کنند؟

پاسخ به پرسش اول را می توان در رفتار همه انسانها در جریان تحولات تاریخی و اجتماعی یافت به گونه ای که در دوران نخستین، ارتباطات بر پایه گفتگو های دو یا چند نفره شکل می گرفت در دوره های بعدی به ارتباطات یک به چند نفره و همین منوال متناسب با تحولات و پیشرفت های تکنولوژیکی ادامه داشته است اما آنچه که هماره ثابت بوده گفتگوهای زبانی و شفاهی بین انسانها در همه اعصار بوده است و تمامی ارتباطات بر این پایه بنا نهاده شده است، هرچند که ابزارهای ارتباطی در دوره های مختلف با یکدیگر متفاوت و بعضا عجیب بوده اند گاه با دود و گاه با کتاب، گاه با صدا، گاه با تصویر، گاه با موج و گاه با استیکر و ایموجی.

اما در پاسخ به پرسش دوم مبنی بر راهبرد روابط‌عمومیها در جریان تغییرات باید گفت که کارگزاران و فعالان عرصه ارتباطاتی در نهادها و سازمانها نه تنها باید همپای تحولات تکنولوژیکی پیش بروند بلکه باید به عنوان پیشقراولان تغییر، همیشه یک و بلکه چند گام از بقیه ارکان سازمانی جلوتر باشند و راه رسیدن به چنین جایگاهی تنها از سه مسیر عبور می کند:

اول: افزایش آگاهی ها و تقویت دانش خود،
دوم: شناخت مسایل و مشکلات
سوم: توانایی تهیه، تولید و تدوین محتواها و یا سناریوهای متناسب به سیر تحولاتی منجر به ایجاد تغییر.

گام نهادن در مسیر اول با مطالعه و بررسی و تطبیق امکان پذیر است، طی نمودن مسیر دوم مستلزم شناخت و مطالعه تحولات روز و انطباق آن با مسایل و الزامات سازمانی و بهره مندی از عنصر خلاقیت و ذوق است و جاری شدن در مسیر سوم که مهمترین گام برای عقب نماندن از قطار سریع السیر تحولات است، تهیه و تولید محتواها و سناریوهای متعدد برای مخاطبان عام و خاص و از طریق کانالهای و یا ابزارها و رسانه های مد نظر و قابل دسترس برای آن مخاطب است.

روشن است که در این رهگذر، ماندن در عرصه فعالیت ها و برنامه های سنتی و مداومت بر تاثیر گذاری آن روشها بر مخاطبان نه چندان صبور امروزه، نه تنها باعث تاثیر گذاری بر مخاطبان بطور عام نخواهد شد بلکه در دراز مدت موجبات نارضایتی و حتی پس زده شدن فرستندگان پیامها و سازمانهای مرتبط رانیز فراهم می آورد.

این تحولات و تغییرات فقط به تحولات زمانی و مکانی محدود نمی شود، گاه تغییر ممکن است جهانی باشد و حتی حجمی برابر با 100 نانومتر یا 0.0000001 متر داشته باشد، در این فضا ناگزیریم که سوادمان را بالاببریم، سوالاتمان را بیشتر کنیم و بیشتر به فکر تولید باشیم تا همزمان با تغییرات نلرزیم.