شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- کشوری که دارای دومین منابع گازی جهان است. کشوری که سومین منابع نفت جهان را دارد. کشوری که یک ششم از ذخایر سنگهای قیمتی جهان را دارد. کشوری که از لحاظ دارا بودن ذخایر زیرزمینی ومعادن و دارا بودن انواع فلزات و کانی ها در جهان رتبه دوم را دارد. کشوری که بهترین فرش جهان را دارد. کشوری که بهترین خاویار جهان را صادر میکند. کشوری که بهترین پسته جهان را دارد. کشوری که یکی از بهترین تولید کنندگان زعفران است. کشوری که ۱۵درصد از آثار باستانی و تاریخی ثبت شده در یونسکو را دارد. کشوری که تنوع طبیعی بی نظیرش باعث شده با یکساعت پرواز از مناطق سرد با ۲۰درجه زیر صفر (شرایط اسکی روی برف) به مناطق گرم با دمای ۳۵درجه (شرایط اسکی روی آب) دسترسی داشته باشید و کشور زیبایی که به دلیل تنوع ذخایر معدنی به بهشت معدن شناسان مشهور است.

اینها برخی از شاخص های کشورمان ایران است و حال اگر یک مقایسه ی منصفانه با کشور مالزی داشته باشیم باید بگوئیم که گردشگری، درخت های پالم، کاکائو و معادن قلع؛ این ها تنها چیزهایی است که منابع درآمدی کشور مالزی را تشکیل می دهد.

مالزی هیچ چیز دیگری ندارد. معادن قلع این کشور یک صدم معادن یکی از شهرهای ایران هم نمی شود و درخت های پالم و درخت های کاکائو در این کشور، تاکنون نتوانسته است به آوازه جهانی کیفیت زعفران و پسته ایران برسد.

 مالزی نه تخت جمشید دارد و نه هزاران رشته صنایع دستی، نه فرش اش در تمام جهان شناخته شده است و نه از آب و هوای چهارفصل ایران برخوردار است. مالزی یک کشور چند ملیتی است که از تقابل فرهنگی ملیت های مختلف برای رشد گردشگری خود استفاده کرده؛ پل خواجو نداشته اما در چند سال پیش از دولت وقت ایران اجازه گرفته تا 33 درصد از پل خواجوی اصفهان را با همین نام بازسازی کند و این پل و 6 پل بازسازی شده از دیگر کشورها، کپی برداری زیرکانه ای است که سالانه گردشگران زیادی را به این کشور می کشاند.

زمانی "ماهاتیرمحمد" گفته بود اگر یکی از پل های تاریخی اصفهان را داشت، ایران را از درآمد نفت بی نیاز می کرد. دولت مالزی که هم اکنون ادامه دهنده سیاست های نخست وزیر محبوب خود در بخش گردشگری است، ثابت کرده که این گفته ماهاتیر محمد قابل اجراست.

 85 درصد اقتصاد این کشور در دست چینی ها است. در بخش پزشکی بسیار ضعیف است و اقتصادی غیرتولیدی و کاملاً وابسته دارد. اقتصادی با سیاست درهای باز؛ اما با گردشگری نفس می کشد و سالانه میلیون ها نفر گردشگر را به کشور خود می آورد.

تعداد توریستهای کشور مالزی در سال ۲۰۱۲ بالغ بر ۲۵ میلیون نفر بوده و درآمد ناشی از این تعداد توریست، بالغ بر ۶۰ میلیارد دلار اعلام شده است. طبق آمار سازمان جهانی توریسم ملل متحد(UNWTO) کشور مالزی رتبه ۱۰ صنعت توریسم جهان را به خود اختصاص داده است اما باید قبول کرد مالزی چیزی جز زرق و برقی بی اصالت نیست.

هرچند تقابل فرهنگی و ملیت های مختلف در این کشور شما را با پازلی جذاب روبرو می کند اما معماری مالزی کجا، اصالت و ویژگی های معماری ایران کجا؟ این در حالی است که تفاوت آمار گردشگران در ایران و مالزی، تفاوتی نجومی است. مالزی با 41 آژانس ده ها برابر ایران توریست دارد.

مالزی در طول هشت سال گذشته، در مسیر کامل توسعه یافتگی قرار گرفته و تفاوت های شاخصی با مالزی دهه قبل به دست آورده است. اگرچه هنوز هم در صنعت، وابستگی و کمبودهای زیادی دارد، اما در بخش گردشگری، نمونه بی بدیلی است.

در اصل می توان گفت که مالزی نان تفکرش را می خورد و همین تفکر و درآمدزایی، مردم این کشور را در سطح قابل قبولی از رفاه اجتماعی قرار داده است. تأثیر درآمد حاصل از گردشگری در دیگر بخش های این کشور را به راحتی می توان دید.

سیستم های حمل و نقل، هتل ها، مراکز تفریحی و گردشگری، زیباسازی شهر و امثال آن از جمله مواردی است که هم به مدد ورود بیشتر گردشگران به این کشور مهیا شده و هم خود عاملی برای جذب بیشتر گردشگر محسوب می شود. این در حالی است که این کشور در بخش توریسم سلامت و اکوتوریسم حرف چندانی برای گفتن ندارد و یا دست کم با ایران قابل مقایسه نیست.

 کشوری با دو فصل کم باران و پرباران، حسرت چهار فصل بودن ایران را می خورد اما سرعت توسعه اش در کمتر کشوری دیده شده است. چشم انداز سال 2020 مالزی می گوید که این کشور در این بازه زمانی به یک کشور کاملاً توسعه یافته تبدیل خواهد شد و به همین دلیل چند سالی است که چیزی حدود 40 درصد از بودجه عمومی سالیانه این کشور صرف آموزش و پرورش و تربیت نیروی متخصص می شود تا این هدف محقق گردد.
 

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)