بعضی از ما مثل اینکه درون طوفان شن، گیر کرده ایم. هجوم افکار، احساسات و حتی اخبار، انگار تمام نشدنی هستند. چیزهایی که می بینیم، ماجراهایی که در باره اش می خوانیم. مشکلاتِ کار، دوستی که شغل خودش را از دست داده یا…

بعضی از ما انسانها زیاد فکر می کنیم و مدام برنامه می چینیم و مسائل را بررسی می کنیم. همواره نگران سرانجام برنامه ها و کارها هستیم. در ذهن خود با دیگران بحث می کنیم. این احساس شلوغی همیشگی، بدون اینکه متوجه باشیم ما را نگران و در حال آماده باش قرار می دهد بدون اینکه اصلا ضرورت داشته باشد.

فکر و خیال زیادی، ذهن ما را گیج و خسته می کند و درصد خطای ما را بالا می برد. همه این فشارهای غیرضروری ما را از تک و تاب می اندازد. ذهن خسته و سراسیمه، بدن را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. افسرده و مایوس می شویم. انگیزه قدم زدن و بیرون رفتن را از دست می دهیم. شای و نشاط ، اشتها و تحرک از ما فرار می کنند.

راه حل ساده
باید بپذیریم بعضی از ما تشویش، نگرانی و بد بینی همیشه دور سر ما می چرخد. بعضی ها بدشانسی های زیاد آوردیم و نامرادی های بیشتر می بینیم. برای همین بهتر است برای حل مسئله «هجوم افکار ناخواسته»، به لیست شلوغ خود یک گناه یا عزم جدید اضافه نکنیم. به جای همه اینها خیلی ساده، گاهگاهی «مرخصی های کوتاه به ذهن خودمان بدهیم»

بدون هیچ کار اضافی نظیر دم کردن چایی یا دود کردن سیگار، فقط به یک گلدان چشم بدوزیم. یا فقط به گوشه اتاق زل بزنیم. مهم ولی این است که دست از فکر کردن بکشیم. به جای فکر کردن، به تنفس خود گوش بسپاریم. ببینیم منبع نور یا سایه اشیا اطراف مان چیست.

یک ترفند خوب در این مواقع توجه به حواس های پنجگانه ما است که به طور خودکار در تمام عمر بدون هیچ چشمداشتی برای ما کار کردند. ببینیم برای برداشتن یک فنجان چایی، چه مجموعه عظیمی از هماهنگی منظم حواس ما، مشغول کار می شوند؟

یک عمل ساده و جالب می تواند این باشد که سعی کنیم از خودمان فاصله بگیریم. تصور کنیم که از یک بلندی به خودمان می نگریم. باور کنید به محض اینکه از دور قادر به دیدن خودتان باشید بلافاصله افکار پراکنده درونی را دیگر نمی شنوید.

با شهامت و صراحت، به خودمان بگوئیم که یورش همیشگی افکار و نگرانی ها، فقط تلف کردن وقت است. باعث حل مشکلی نمی شود. بر دقت و تمرکز ما نسبت به مسائل نمی افزاید.

بررسی ذهن متخصصین در حین کار نشان داده است که ذهن آرامی دارند و افکار سرگشته و پراکنده به ذهن شان خطور نمی کند. آنها به ذهن خود یاد داده اند که به یک مسئله بیاندیشند. با این کار، تحمل و ظرفیت ذهن شان را در خدمت مسئولیتی که در آن تسلط دارند قرار می دهند.