شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- مراسم شب چهار شنبه سوری یکی دیگر از جشن های باستانی ایرانیان است. در نوشته های برجای مانده از آن عهد، از این جشن ملی بوته سوزی و پایکوبی در اطراف آن، به عنوان جشن سوری یاد شده است. مراسم بوته سوزی و پریدن از روی آن و خوردن آجیل و شادی و آرزوی تندرستی کردن، امروز به همان گونه که هزاران سال پیش برپا داشته می شد برگزار می گردد.

جشن سوری (سوریک) به قدمت نوروز و به نوشته مورخان آلمانی، قدیمی تر از آن است و به تمامی آرین ها تعلق دارد. این جشن در یکی از روزهای پنج گانه اضافی سال ایران باستان برگزار می شده است. ماههای ایرانی در عهد باستان 30 روزه بودند و پنج روز اضافی سال نامهای مقدسی داشتند. به درستی معلوم نیست که از چه زمانی این آیین باستانی را در شب آخرین چهارشنبه سال تثبیت کرده اند.

این جشن پس از سلطه عرب، در اصفهان و توسط «مرداویز» سردار بزرگ و قهرمان ملی ایران احیاء شد. وی که از دیلمان برخاسته بود به سلطه عرب برمناطق شمالی و مرکزی ایران پایان داد. در زمان سامانیان این مراسم کهن ملی هنوز «جشن سوری» خوانده می شد و در نوشته های آن زمان به همین نام ذکر شده است. بکار بردن اصطلاح «چهارشنبه سوری» ظاهرا مربوط به قرون معاصر است.