شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- روابط عمومی محوری ترین فعالیت های خودش را پیرامون مخاطبان سازمان انجام می دهد. در این خصوص می خواهیم به مطالعه جایگاه این مخاطبان در ارتباطات استراتژیک سازمان بپردازیم و ببینیم که این ارتباطات چگونه می تواند به خوش نامی سازمان ختم شود.

در روابط عمومی ما چهار گروه مخاطب داریم که عبارتند از:
1. مخاطبان غیر مرتبط
2. مخاطبان بالقوه
3. مخاطبان آگاه
4. مخاطبان فعال

به عنوان مثال، اگر یک سازمان اعلام کند که یک مرکز تفریحی و رفاهی مثل کیش داریم و موضوعی در خصوص این مرکز رفاهی مطرح شود که مثلا می خواهیم این مرکز را تعطیل کنیم. در این خصوص ما با مخاطبان خاصی روبرو هستیم:

1. یک سری مخاطب غیر مرتبط دارد. افرادی در جامعه هستند که هیچ علاقه و ارتباطی با این سازمان ندارند. نه از این مجموعه استفاده کردند و نه می دانند که این مجموعه چیست. این مخاطبان مخاطبان غیر مرتبط هستند. در جامعه بررسی روابط عمومی نمی گنجند.

2. یک سری مخاطب بالقوه نیز وجود دارد. کسانی هستند که به صورت بالقوه علاقه دارند و می دانند چنین امکاناتی وجود دارد و امکان تشخیص این علایق نیز برایشان فراهم نشده است. در برخی مناطق در سازمان امکان دارد افرادی وجود داشته باشند که30 سال سابقه خدمت دارند و حتی یک بار هم کیش را ندیده است. او بالقوه علاقه دارد اما این مخاطبان بالقوه در سازمان تبدیل به مخاطبان آگاه می شوند. اینجاست که آرام آرام روابط عمومی خودش را نشان می دهد. یعنی کسانی که آن علاقه یا زمینه ارتباط را تشخیص می دهند. می بینند که چنین امکاناتی هست و معایب و محاسنی دارد.

3. مخصوصا مخاطبان فعال یعنی کسانی که آن فعالیت هماهنگ و متمرکز را برای سازمان پیدا می کنند می دانند و در رابطه با این موضوع و مساله مقاومت و تلاش می کنند تا به تهدید کشیده نشود.

در این رابطه گروه های مخاطب در روابط عمومی ها، بسته به نوع گروه به تکنیک خاصی نیاز دارند. بنابراین ما دنیای روابط عمومی را به عنوان روابط گوناگونی اطلاق می کنیم که از روابط اجتماعی شروع می شود و تا روابط صنعتی، روابط مصرف کننده و... گسترده می شود. از آنجا که ما داریم اندک اندک به یک فضای رقابتی نزدیک می شویم، سازمان ها کوچکتر می شوند و افراد جدیدی به نام های ذینفع و سهامدار به مخاطبان روابط عمومی افزوده می شوند، روابط عمومی ما شعاع بیشتری پیدا می کند. این شرایط دیدگاهی را نه تنها به وسعت فعالیت های روابط عمومی شرکت می دهد بلکه میان مخاطبانی که من اشاره کردم (بالقوه بودند و تبدیل به آگاه و فعال می شدند.) ارتباطی را برقرار می کند. برای همین است که ما در روابط عمومی با مدیریتی به نام مدیریت مسائل یا موضوعات مواجه هستیم. شرایط عادی بسیار خوب است. زمانی که به عنوان مثال در یک همایش برگزار کننده می داند که 200 میهمان دارد، برای 200 میهمان تدارک دیده است، مدیریت و پذیرایی می کند، خدمات می دهد. اما اگر این 200 میهمان به 300 تا افزایش یافت و عناصر مختلف در آن وارد شد، باید نوع خاصی از مدیریت با نام مدیریت مسائل در آن انجام شود. در مدیریت مسائل باید به لزوم تشخیص مخاطبان توسط روابط عمومی پرداخته شود. این کار نقش مهمی در خوشنامی سازمان دارد. شما فرض کنید در رابطه با مسائل سازمان همیشه شرایط عادی نیست. ما شرایط بحران و شرایط اضطراری هم داریم. این نتیجه ای که من می خواهم بگیرم عبارتی است به نام «خوشنامی سازمان». این عبارت امروزه در مدیریت روابط عمومی وارد شده است. اصولا تمامی تعاریف روابط عمومی به مدیریت تصویر یا مدیریت خوشنامی در سازمان ختم می شود.

منبع مرجع:  شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)