شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- شرکت در کنفرانس ها، همایش ها و سمپوزیوم های علمی و تخصصی در تمام حوزه های سازمان به ویژه در روابط عمومی باعث رشد فکری کارکنان روابط عمومی می شود اما این تنها راه شکوفایی استعدادها نیست.

روابط عمومی در سازمان های بزرگ که نمایندگی هایی در سراسر کشور دارند از فرصت بی بدیلی برخوردارند. این افراد طیف گسترده ای از متخصصان هستند که با ویژگی های اقلیمی و بومی منطقه خود روابط عمومی شان را سازگار کرده اند. در واقع توان این افراد به مرور در حوزه فعالیت شان گسترش می یابد و آنها را تبدیل به معلمانی می کند که می توان از آنها استفاده کرد.
در استفاده از این پتانسیل ها چند نقطه ضعف وجود دارد:

1. برگزاری همایش ها و گردهم آیی ها مستلزم هزینه است.
2. شناسایی این افراد بسیار دشوار است.
3. بسیاری از این افراد توان انتقال دانش خود را ندارند.
4. بسترهای ارتباطاتی میان این افراد بسیار محدود است.
5. ویژگی های قومی و زبانی مانع برقراری ارتباطات موثر میان این افراد می شود.

در نتیجه هیچ گاه این افراد به هم نزدیک نمی شوند. در بهترین حالت اساتیدی از نقاط مختلف در یک گردهم آیی حضور می یابند و مفاهیم خود را برای کل مجموعه روابط عمومی ها بیان می کنند. اما مساله اصلی همچنان باقی می ماند و آن اینکه هیچ دانش بومی شده ای در این گردهم آیی ها، کارگاه ها و دوره های آموزشی مطرح نمی شود و اگر هم مطرح شود جدی تلقی نمی شود چراکه بخش اصلی یک برنامه آموزشی روابط عمومی نیست.

بدین منظور یکی از راه هایی که نویسنده پیشنهاد می کند ایجاد بستر نرم افزاری برای برقراری ارتباط میان مسئولان روابط عمومی در سراسر کشور است. انجمن های مجازی در حوزه روابط عمومی شکل گرفته اند اما هیچ فعالیتی در آن ها وجود ندارد و بنابراین باید با این چالش نیز به صورت جدی برخورد کرد.

حقیقت اینجاست که ما در روابط عمومی های بخش دولتی چالش بسیار بزرگی داریم و آن حذف رقابت است. در محیطی که هیچ رقابتی وجود ندارد، طبیعتا انگیزه کمتری برای تلاش وجود دارد و از همین رو نمی توان امیدوار بود که در چنین محیطی هم افزایی صورت بگیرد و در نتیجه هیچ گاه نتایج مطلوب سازمان در این شرایط بدست نمی آید.

از طرف دیگر سازمان های امروز برای رسیدن به اهداف خود نیازمند اقدامات جدی کارکنان خود می باشد. به ویژه در بخش روابط عمومی که قبل تپنده سازمان است باید تمام تلاش ها معطوف هدف شود.
نکته دیگری که در این زمینه وجود دارد ضعفی است که امروزه به واسطه توسعه علم روابط عمومی در جهان ایجاد شده است. جهان روابط عمومی امروز و اقتضائات آن به شدت در حال تغییر هستند و گاهی سرعت تغییرات به اندازه ای است که حتی آژانس های پیشرو در دنیا از آن عقب می افتند و این شرایط برای کشور ما که ترجمه متون زمان می برد، بسیار مساله را حادتر می کند.

با این شرایط به نظر می رسد باید این رقابت را در بخش های مختلف سازمان از طرق مختلف ایجاد نمود و یکی از آن راه ها می تواند تشویق های کارکنان خلاق در حوزه روابط عمومی باشد. متاسفانه روابط عمومی در سازمان های کشور نه تنها نهادی بی ارزش شمرده می شود بلکه حتی از نظر مالی نیز، جزو بخش هایی است که حقوق بسیار ناچیزی نسبت به سایر بخش ها به کارکنان آن داده می شود و این مساله با توجه به تلاش های وافری که بسیاری از روابط عمومی ها انجام می دهند نوعی نا امیدی را در بدنه روابط عمومی ها وارد می کند.

این شرایط باید تغییر کند. روابط عمومی باید بیشترین حقوق را دریافت کند یا حداقل عادلانه حقوق بگیرد. شاید هم بد نباشد که سیستمی برای ارزیابی دقیق فعالیت های روابط عمومی تعریف شود و بر آن اساس به روابط عمومی هایی که شاخص های مورد نیاز را برآورده کردند حقوق کافی داده شود.

پس از آن اندک اندک در شرکت های بزرگ، متخصصان روابط عمومی با انگیزه ای پرورش داده می شوند که می توانند خودشان در جایگاه یک مدرس درآیند با این تفاوت که تدریس روابط عمومی آنها بومی شده و نمونه های تجربه شده ای از خود سازمان دارد. چنین آموزشی به نظر موثرتر و کارامدتر است.

همه این موارد مستلزم درک مدیر از فعالیت های روابط عمومی است. این چیزی است که روابط عمومی در جهان به دنبال آن است و این درک فراهم نمی شود مگر اینکه خود روابط عمومی بتواند در وهله اول خودش را به سازمان اثبات کند.

به نظر می رسد که این مورد نیز در شرایط بسیاری از سازمان ها برای متخصصان روابط عمومی مقدور نیست چراکه دست آنها در بسیاری موارد بسته است. بنابراین روابط عمومی در ایران در چرخه ای از ناکارآمدی افتاده که برون رفت آن باید توسط نهادهای نظارتی فراهم شود. این چیزی است که در دولت دهم نهادهای مسئول بیشتری زمان را در زمینه روابط عمومی به آن اختصاص داده اند.
نویسنده: عادل میرشاهی (سردبیر شارا)