شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)، زهرا بابازادگان- شبح نویسی (Ghostwriting) یعنی شخصی مطلبی را می‌نویسد و در مقابل پول یا مزد یا به صورت داوطلبانه اجازه می دهد این مطلب به نام فرد دیگری انتشار یابد. معمولاً فرآیندی است که طی آن یک نفر متن یا سخنرانی را می‌نویسد و شخص دیگری آن را تحت این عنوان که بخش عمده آن کار او بوده، ارایه می‌کند. نویسنده متخصص یا "شبح" مهارت خود را صرف آماده کردن پیام برای سخنران می‌نماید، و سخنران از مهارت او استفاده می‌کند. نویسنده این متون را «شبح» می‌نامند چون در هنگام سخنرانی واقعی دیده نمی‌شود. شبح‌نویسی در بسیاری از تخصص‌های ارتباطی از جمله روابط عمومی و ارتباطات سیاسی رایج است.
شخصیت‌های مهم سیاسی اغلب خطابه‌نویسان (speechwriter) حرفه‌ای را استخدام می‌کنند. به همین شکل مدیران تجاری هم شبح‌نویسان را برای تهیه خطابه، نامه، و دیگر نوشته‌ها به کار می‌گیرند. خطابه‌نویسی در بیشتر سازمان‌ها یکی ازجنبه‌های خاص عملکرد کلی روابط عمومی است. شبح‌نویسی در محافل انتشاراتی هم مورد استفاده است. یکی از با استعداد‌ترین شبح‌نویسان معاصر «پگی نونان» (Peggy Noonan)، خطابه‌نویس پرزیدنت ریگان است.

«نونان»، فرآیند خطابه‌نویسی را فرآیند ایجاد تعادل بین منافع متضاد و مدیریت بازبینی‌های پیاپی و بررسی‌های مجدد نامیده است. مسایل اصلی شبح‌نویسی، اثربخشی، دغدغه‌های اخلاقی نگارش در خفا، و احتمال فریبکاری است. وقتی کسی فریبکار است که "مرواریدهای عقلانی" که بر زبان می‌راند در اصل محصول اندیشه‌ورزی شخص دیگری باشد. کسی که پیام را منتقل کرده، وقت یا استعداد آن را ندارد که پیام را آماده کند اما برای آن پیام مورد تشویق قرار می‌گیرد. ممکن است ایدئولوژی به تصویر درآمده در پیام، ایدئولوژی نویسنده باشد نه سخنران.
باور عموم بر این است که پیام‌های شبح‌نویسان از حاصل خطابه‌نویسی مدیران متوسط و سیاست‌مداری بر اساس تلاش فردی خود توانمندتر است، چون شبح نویس ارتباطات خاص و مهارت های نویسندگی دارد. به علاوه، اشباح می‌توانند بیشتر از سیاست‌مداران و مدیران پرمشغله برای تهیه خطابه وقت بگذارند، مسایل شنوندگان را بررسی کنند، و استدلال نمایند. شبح‌نویسی اغلب به دلیل این که نوعی صرفه‌جویی در وقت ارزشمند اجرایی است، قابل قبول است.
 

منبع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران(شارا)

برگرفته از: دایره المعارف روابط عمومی