شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- پیشرفت روزافزون تکنولوژی و ظهور شبکه ‌های اجتماعی باعث رشد سریع پدیده‌های نوظهور اجتماعی در فضایی مثل دانشگاه که انگیزه برای استفاده از تکنولوژی جدید بیش از هر جایی به چشم می‌خورد شده است. یکی از پدیده‌های نوظهور در شبکه‌های اجتماعی، «کراش» است که در زمان کوتاهی به سرعت رشد کرده و هم‌اکنون در بسیاری از دانشگاه‌های کشور فعال شده است.

کراش ابتدا توسط کاربران توئیتری و در فضای این شبکه اجتماعی مورد استفاده قرار ‌گرفت و حالا دانشجو‌های ایرانی در فضای مجازی کانال‌هایی را تحت عنوان «کراش‌یاب» راه انداخته‌اند که با استقبال دختران و پسران دانشجو روز به روز در حال گسترده شدن است و این بار دانشجویان بجای جزوه و فضای واقعی، در دنیای مجازی بهم نَخ می دهند.

کراش "به دلبر به‌دست نیامده اطلاق می‌شود " ، "به دلبری که تو هر چقدر دوستش داری، او همانقدر یا خبر ندارد؛ یا خبر دارد و دوستت ندارد " . "هر چقدر در خیال توست و با او حرف می‌زنی ، همانقدر او بودنت را عین خیالش نیست و هیچ نیازی به حرف زدن با تو ندارد"."به دلبری که هر چقدر عاشقش هستی و دوست داری با تو باشد، او همانقدر دوست دارد با کسی جز تو باشد".

این عشق و علاقه تا زمانی کراش باقی می‌ماند که پنهان باشد وقتی که هر کدام از طرفین با خبر شود که کسی وی را دوست دارد از فاز کراش خارج می‌شود. کراش به شوخی هم به کار برده می شود ، مثلاً دیده شده که گفته شده: "من روی فامیل دور کراش دارم". " من رو اون دختره تو سریال ..... کراش دارم" . " فکر می‌کنی استادمون رو من کراش داره؟ "

ادمینهای کراش در تلگرام و اینستاگرام با جرأت می‏ نویسند: « تصمیم گرفتیم که با هم یک کانال تلگرام و یک پیج اینستاگرام بزنیم ‌تا اگه یهویی رو کسی کراش پیدا کردین بیاین اینجا بگین به ما بزاریم کانال، شاید دو تا مرغ عشق رو به هم رسوندیم و بانی کار خیر شدیم! یه کار فان (بیشتر جنبه شوخی حالا اگه شد جدی حتی) در کنار هم که اگه از کسی خوشتون اومد مشخصاتشو (ظاهری یا کاری کرده کجا دیدینش و...) بدید تا بزاریم کانال» محتویات کانال های کراش یاب دارای فهرستی از مشخصات ظاهری افراد اعم از رشته ی شخص ، ورود و حضور وی در دانشگاه می باشد و تمام پیام‌هایی که برای ادمین کانال ارسال می‌شود ، حاوی مشخصات ظاهری، کاری، اینکه کجا طرف مورد نظر را دیده ، بدون بردن اسمی از ارسال کننده پیام در کانال گذاشته می‌شود ، آن هم با ادبیاتی نامتعارف و بعضا بدون هیچ حد و مرزی و ادامه داستان به این شکل است که بعد از فرستادن مشخصات ، شخص تشخیص می دهد که این مشخصات مربوط به اوست و لذا می توانند از طریق ادمین ، شماره و یا آیدی تلگرامی یکدیگر را بیابند و وارد فضای گفت و گوی دونفره شوند و ارتباط مجازی آنان ، به ارتباط حضوری هم ختم شود.

نام بردن از ویژگی های فردی به شکلی که قابل تشخیص است ،باعث انگشت‌نما شدن آن طرف مقابل می شود. مثلا " فلانی که لباس سبز داری و دانشجوی ترم شش فلان رشته هستی من به تو علاقه دارم " آن هم بدون این که طرف مقابل اصلا متوجه ابزار علاقه این فرد شود. رفتاری که در فضایی خارج از مجازی باعث رنجش افراد به خصوص دختران شده و در واقع بدون اینکه کم ترین اعتنایی و ارزشی برای حریم خصوصی افراد قائل شوند، صرفاً به فکر بیان احساس خودشان هستند آن هم بدون لحظه ای دوراندیشی که سرانجام این نوع رفتار چیست؟

ماهیت سوژه بودن، تفنن و .... باعث شده جمع قابل توجهی از دانشجویان وارد این فضا شوند. این در حالتی ست که حریم شخصی افراد و ویژگی های ظاهری افراد برای ادمین و اعضای آن کانال اصلاً قابل توجه نیست و برای یافتن شخص مورد نظر از گفتن هیچ چیزی دریغ نمی کنند. اینکه مشخصات ظاهری و شخصی فردی با یک جمع چندهزارنفری به اشتراک گذاشته شود، به خودی خود وجه ی منفی و خارج از مسیر صحیح را نمایان می کند.

هنرمندی این تکنولوژی این است که در این عصر ، توانسته بر قوه تخیل بشری نفوذ کند و انسان در و هم و تخیل خودش عمیقا درگیر مسائل شود و بدون هیچ محدودیتی برای خود پیش برود. انباشت تخیلات و احساسات بدون هیچ منطق و عقلانیتی، اولا واقع بینی را سلب می کند و ثانیا به همین سطح از واکنش مجازی در کانال های تلگرامی ختم نخواهد شد. نفس سیری ناپذیری که در نهایت امنیت و آرامش روانی فرد را از او خواهد گرفت ، در لحظه لحظه ی زندگی روزانه اش، در حین مطالعه ، کلاس درس ، حضور در دانشگاه ، ورزش و در رختخواب ، این اوهام خود ساخته و تقویت شده دست از افکار و اندیشه ی او نخواهد شست. این وضعیت شرایط تسلیم پذیری را برای جوان به همراه خواهد داشت و به تدریج آسیب های حاد اجتماعی را پدید خواهد آورد که گریبان گیر خود آنها می باشد.

در کراش شاهد بروز مشکل عاطفی فرد و ظهور و گسترش احساس وابستگی وسواس‏گونه و بیش از حد او به فردی هستیم که از این حس بی‏ خبر است و شاید به لطف حضور در این مجموعه از این احساس با خبر شود. فرد در این مجموعه حرکات کوچک کراش خود را زیر نظر دارد و دیوانه وار به رابطه عاطفی خود با وی فکر می‌کند. جالب است بدانید این مجموعه‏ ها آدابی هم برای کراش ‏یابی دارند. در این آداب به مسایل مختلفی اعم ازِ چگونگی طرح موضوع و استفاده مطلوب از طنز و ایجاد جذابیت پرداخته شده است. این آداب توجه ویژه ‏ای به افزایش عزت نفس افراد دارند.

روش‏های ارتباط موثر را مدنظر دارند. به چگونگی تاثیرگذاری دقت دارند و طبیعی است بدانید که این آداب مبتنی بر آموزه ‏های غربی است و در آن ارزش‏های عرفی و حتی قانونی کشورمان لحاظ نشده است. اما متاسفانه عده ی زیادی از دانشجویان توسط چهره ی خوش آلایش کانال و پیام های درج شده خود را باخته و در پازل بی حیایی نسل جوان قدم بر می دارند.

دانشگاه ها جزئی از کل جامعه هستند که از بخش اعظمی از رفتار و قواعد شرایط کلی اجتماع الهام می‌گیرند. دانشجویان امیدها و آینده هر کشوری هستند که در ایران نوعی سرمایه نیز تلقی می شوند که هدف گذاری جنگ نرم دقیقا برای این سرمایه ها صورت می گیرد. پایین بودن سطح نشاط و سرگرمی، گران بودن وسایل رفاهی و فقدان مهارت تولید اقلامی برای پر کردن اوقات فراغت جوانان از جمله علل بروز گسترش پدیده کراش در دانشگاه‌های کشور بوده و این عوامل موجب شده تا دانشجویان برای پر کردن مواردی که گفته شد به فضای مجازی روی بیاورند. برنامه ریزان جنگ نرم نیز از این وضعیت حداکثر استفاده را نموده و با ایجاد گروه ها و کانال‌های مختلف مجازی برنامه ریز‌ی‌های دقیق خود را بر روی ذهن جوانان پیاده می کنند. یقینا اگر دانشجویان از تاثیرات بسیار سو این اقدام آگاهی لازم را کسب نمایند از این نوع کانال ها فاصله خواهند گرفت. جالب است که بر خلاف اقبال ظاهری دانشجویان به کانال‌های کراش اما نظر واقعی آنها مبتنی بر تلخی‌ این پدیده اجتماعی است.

صریحا باید گفت پدیده نوظهور کراش موجب عفت زدایی از جامعه دانشگاهی می شود. شاید جنبه فان و سرگرمی داشتن این پدیده رایج تر باشد بین دانشجویان تا این که دنبال این باشند که به فرد مورد نظر خود برسند. به نظر می‌رسد علاقه یک طرفه در بین دختران و پسران هم‌دانشگاهی در قالب این خنده‌ها و سرگرمی‌ها نوعی به سخره گرفتن احساسات پاک جوانانی است که به دنبال نیمه‌ی حقیقی گمشده خود می‌گردند و شاید با به دام افتادن در یک کراش، مسیر زندگی انها به طور کلی تغییر کند.

هرچه هست این پدیده عشق یک طرفه مدافعین و مخالفین زیادی به همراه خود دارد و باید تامل بیشتری روی آن داشت. مسئله‌ای که اولین و آخرین عوامل موثر بر آن خود دانشجویان هستند.یقین مسئولان فرهنگی دانشگاه‏ها با مقوله «کراش و کراش ‏یابی » آشنا و بر این مهم واقف هستند، جسارت کرده از باب تذکر عارضیم که: این پدیده یک رخداد جهانی است که در سطح ملی در کشور در حال گسترش است و ما هم تابعی از کل هستیم باید با این پدیده برخورد کرد اما برخورد و مقابله با بگیر و ببند ممکن نیست.

باید به پرکردن اوقات فراغت نوجوانان و جوانان بیشتر دقت کنیم. باید کاری کرد اعضای این مجموعه ‏ها به سوی برنامه‏ های فرهنگی و اجتماعی دانشگاه‏ها جلب شوند. باید به جوانان به ویژه دختران گوشزد شود که در ابراز علاقه خود در فضای مجازی و کانال‌های کراش‌یاب مراقب تهدیدات فضای مجازی و افراد سوءاستفاده‌گر باشند تا در دام آنان نیفتند چرا که ممکن است زندگی دانشجویی و شخصی آنها دچار یکسری گرفتاری‌ها شود و راهی برای برگشت نداشته باشند.

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)