شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- امروز 222سال از اجرای نخستین قانون مهاجرت به فدراسیون آمریکای شمالی (مهاجرنشین پیشین انگلستان ـ ایالات متحده) می گذرد که در 26 مارس 1790 به تصویب رسیده و پس از طی مراحل و تشریفات مرسوم به اجرا گذارده شده بود. این قانون تنها به سفیدپوستان اجازه مهاجرت و تابعیت می داد (زردپوستان حق مهاجرت نداشتند و سیاهپوستان برده بودند و کالا بشمار می رفتند و خرید و فروش می شدند ـ دادن تابعیت آمریکا به مهاجران (نچرالایزد شدن فردی که در کشوری دیگر به دنیا آمده باشد) حق افراد آزاد و سفیدپوست بود.

 تا مارس 1790 که از استقرار انگلیسی ها در آمریکای شمالی 183 سال گذشته بود مهاجرت قید و بندی نداشت و چون در جریان جنگ استقلال، برخی از مهاجران تازه وارد به نیروهای نظامی دولت لندن در سرکوب بپاخاستگان استقلال طلب کمک کرده بودند داشتن ضابطه برای مهاجرت لازم آمده بود. در این قانون، دوال نشنالیتی (دو ـ ملیتی بودن ـ تابعیت مضاعف) نه رد و نه قبول شده بود.

قانون مهاجرت ایالات متحده تا به امروز بر حسب نیاز وقت و عمدتا نیاز اقتصادی و فنی (بعلاوه، در دهه های اخیر؛ سیاسی) چندبار اصلاح شده است ولی متن سوگند وفاداری به آمریکا و قوانین آن که شرط اصلی و لازم تبعه شدن (نچرالایزد) است تغییر نکرده و به تابعیت درآوردن همچنان در دست قاضی محکمه پس از ثبوت شخصیت، داشتن زندگانی شرافتمندانه و نداشتن پیشینه کیفری و به دور بودن از هرگونه تقلب و ریا (گود مورال) است؛ بعلاوه گذرانیدن امتحات زبان انگلیسی و تاریخ و قانون اساسی ایالات متحده و صرف نظر کردن از القاب اشرافی سابق (پرینس، پرینسس، کنت، کنتس، خان، شیخ و ...). در آغاز کار، توقف برای تبعه شدن (اقامت و فعالیت در آمریکا) دو سال بود که بعدا به پنج سال افزایش یافت.

 تا 22 سپتامبر 1922 (به دلیل کمبود زن در آمریکا) هر زن خارجی که به نکاح یک آمریکایی در می آمد بلافاصله تبعه این کشور محسوب می شد که این امتیاز لغو شد. نهم مه 1918 (به دلیل ادامه جنگ جهانی اول) ماده ای بر قانون مهاجرت آمریکا اضافه شد که به موجب آن، هر خارجی پس از سه سال متوالی عضویت در نیروهای مسلح آمریکا می توانست تبعه این کشور شود که بعدا این توقف به پنج سال افزایش داده شد. سازمان مهاجرت آمریکا در طول این دو قرن و اندی بر حسب ضرورت اقتصادی، فنی و امنیتی؛ ضمیمه وزارت کار و نیروی انسانی، وزارت اقتصاد، وزارت دادگستری (دادستانی کل) و وزارت امنیت ملی بوده است. بازهم برحسب ضرورت، سهمیه بندی سالانه مهاجرت دستخوش تغییرات پی در پی شده است.

دهها سال، این سهمیه متناسب با جمعیت و تبار سفیدپوستان داخلی بود و لذا تنها به انگلیسی ها، ژرمن ها (آلمانی تبارها) و ایرلندی ها اجازه مهاجرت می دادند. دهها سال این مهاجرت تا سقف سالانه یک شانزدهم جمعیت موجود کشور بود که بعدا (از سال 1965) به 700 هزار تن در سال محدود شد و اینک سهمیه بندی متغیر و برحسب کشور مبداء و شمار مهاجران است.

در قرعه کشی سالانه برای پذیرش مهاجر به تبار اتباع آمریکا توجه می شود و هر سال تا 3 درصد اینان به قید قرعه پذیرفته می شوند. تا سال 1875 ایالت های عضو فدراسیون (اتحادیه) راسا و مستقیما حق مهاجرپذیری داشتند که از آن پس، مسئولیت مهاجرت در دست دولت فدرال (دولت مرکزی) قرارگرفت.

ماجرای پناهندگی از زمان تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر به میان آمد و چون دیده شده است که متقاضیان پناهندگی، در قانع کردن قاضی دادگاه متوسل به جعل و دروغ شده اند که مغایر اصل شخصیت خوب و گود مورال است برخی اصرار به بازگشوده شدن این پرونده ها و رسیدگی مجدد دارند بویژه که بعضی دولت ها پس از اطلاع از این دروغگویی ها (اتهامات وارده به خود که در تاریخ خواهد ماند و مورد استناد قرارخواهدگرفت) خواستار دریافت نسخه ای از پرونده ها و رسیدگی مجدد و یا در سطح ملی (داخلی خود) شده اند.

قانون مهاجرت در مورد تابعیت مضاعف اتباع نچرالایزد (کسانی که متولد آمریکا نیستند و از خارج به آن کشور مهاجرت کرده اند) ساکت است ولی اتباع آمریکایی را که عالما و عامدا به تابعیت کشور دیگر درآیند از تابعیت آمریکا اخراج می کند. درگیری ها و جنگهای دهه یکم قرن 21 سکوت قانون مهاجرت آمریکا در مورد تابعیت مضاعف نچرالایزدها را به صورت یک مسئله درآورده و بحث محافل حقوقی کرده است زیرا که یک فرد قاعدتا نمی تواند همزمان و یکسان تعهد خود را به دو کشور (آمریکا و کشور زادگاه) در صورتی که معاند یکدیگر شوند ایفاء کند و در آن واحد در خدمت هر دو کشور متخاصم باشد. مرور بر متن سوگندنامه وفاداری به آمریکا (که در زیر می آید) این مسئله را روشن می سازد:

«در اینجا (در برابر قاضی) عالما و عامدا سوگند می خورم که از این لحظه قطعا و کاملا همه تعهدات و تکالیف و وفاداری خود به هر کشور، دولت، قلمرو و حکمران را که قبلا تبعه و مرئوس آن بودم لغو و ابطال (کان لم یکن) می کنم و از این پس متعهد به دفاع و حمایت از ایالات متحده، قانون اساسی و همه قوانین آن می شوم و وفاداری خودرا به آن اعلام و تاکید می دارم و خودرا متعهد و ملزم می دانم که هنگام ضرورت، به جانبداری و دفاع از ایالات متحده اسلحه بردارم و همچنین اگر لازم باشد زیر نظر مدیریت غیر نظامی (تحت امر دولت) به خدمات ملی و امور مهم مرجوع بپردازم. خداوند در این راه به من کمک کند.».

در نیمه دوم قرن 20 و در دوران جنگ سرد دو ابرقدرت وقت، کشورهای عضو پیمان ورشو به استناد همین سوگند نامه، به اتباع سابق خود که تبعه آمریکا شده بودند به بهانه اینکه ممکن ماموریت جاسوسی به آنان داده شده باشد ویزای ورود نمی دادند. بسیاری از کشورها اتباع خودرا که به تابعیت کشور دیگر با چنان سوگندنامه ای درآیند از تابعیت اخراج و به چشم بیگانه می نگرند که تنها با دریافت ویزا می توانند به زادگاه بازگردند.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com