شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- در دهه آخر ژوئن 1951 (اواخر خرداد و اوایل تیرماه 1330) میان برخی نشریات تهران درگیری مقاله ای بود که چند صدایی را منعکس می کند. روزنامه های متمایل به راست و برخی از جراید میانه رو تهران گزارش کرده بودند که نخست وزیر انگلستان اندرز دولت آمریکا را پذیرفته و از حمله نظامی به ایران و تصرف آبادان منصرف شده و این موضع را «گریدی» سفیر آمریکا در تهران در ملاقات با دکتر مصدق که در خانه وی انجام شد به او اطلاع داده است تا وقت خود را صرف تجهیز نیرو و اعزام به خوزستان نکند.

نشریات چپگرا به این طرز خبرنویسی و برداشت از یک گزارش حمله برده بودند و ضمن انتقاد از آنها و وارد آوردن اتهامات متعدد اعتراض کرده بودند که چرا این روزنامه ها انصراف دولت لندن از تعرض نظامی را به حساب فشار دولت دمکراتهای آمریکا گذارده بودند. نشریات چپ نوشته بودند اگر انگلستان به ایران حمله می کرد جنگ جهانی سوم آغاز می شد زیرا که مسکو در انتظار چنین حمله ای بود که طبق قرارداد 1921 نیرو به ایران وارد کند و سپس پایگاههای ضعیف انگلستان در منطقه را متصرف شود و این، یعنی آغاز جنگ جهانی سوم که به سود غرب نیست از خاورمیانه شروع شود.

غرب نمی خواهد منافع سرشار خود در این منطقه را از دست بدهد. اگر چنین حادثه ای رخ می داد شوروی که همانند غرب سلاح اتمی هم در دست دارد ظرف سه روز همه خاور میانه را می گرفت. انگلستان در خاور میانه چهار پایگاه هوایی بی ارزش و چند ناو قراضه دارد و دیگر، هندوستانی برایش وجود ندارد که به اتکاء نیروی انسانی بی پایان آن اندیشه قشون کشی به خود راه دهد و رجز خوانی کند؛ پس ترس از شوروی انگلستان را منصرف کرد نه اندرز دوستانه آمریکا. به علاوه، مگر مردم ایران مرده اند که بشود به کشورشان حمله ور شد. از آن گذشته، ایران کشوری است وسیع و کوهستانی. در شهریور 1320 و قبل از آن، هر بار خیانت مقامات دولتی سبب اشغال نظامی ایران می شد نه ضعف ملت و ارتش.

این جنگ مقاله، بالاخره با ساکت شدن روزنامه های راست (عمدتا طرفدار سلطنت) و دست کشیدن موقت از نقل اخبار ارسالی از غرب پایان گرفت.