شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی یران (شارا)-|| در جایی می‌خواندم که آیندگان شاید بالاخره بتوانند اگر دلشان خواست سن‌شان را روی مثلا عدد ۳۰ نگه دارند. جمعیت کره زمین هر لحظه در حال افزایش است و ما آنقدر در سیاره‌ی خود دست برده‌ایم که ممکن است تا پایان سال ۲۱۰۰ دیگر قابل شناسایی نباشد. اینطور که به نظر می‌رسد تا آن زمان مردم در دنیای کاملاً متفاوتی زندگی خواهند کرد.

۱- می‌توانیم فاصله‌ی برلین تا نیویورک را سه ساعته طی کنیم.

در سال ۲۱۰۰ قاره‌های اروپا و آمریکای شمالی احتمالاً به وسیله‌ی تونلی که از اقیانوس اطلس گذشته به یکدیگر متصل هستند. در سرتاسر این تونل لوله‌های غیر قابل نفوذی نصب شده که قطارها می‌توانند در آن با سرعت حداکثر ۷ هزار کیلومتر بر ساعت حرکت کنند. محیط غیر قابل نفوذ تونل، به لطف وجود میدان‌های مغناطیسی و دخیل نبودن آب و هوا امکان سفر قطار از برلین تا نیویورک در عرض تنها ۳ ساعت را فراهم می‌سازد.

۲- هیچ جنگل بارانی‌ای وجود ندارد.

تا همین حالا هم نیمی از جنگل‌های بارانی دنیا از میان رفته است و اگر سرعت تخریب به همین میزان ادامه یابد، تا سال ۲۱۰۰ همه‌ی آن‌ها نابود خواهند شد. از آنجایی که ۷۵ درصد از موجودات زنده‌ی روی کره زمین در جنگل‌های بارانی هستند که انسان هنوز بسیاری از آن‌ها را کشف نکرده، بسیاری از این موجودات زنده هم از میان خواهند رفت، چون جای دیگری برای رفتن ندارند.

۳- ممکن است آدم‌ها دیگر پیر نشوند.

انسان‌ها حتی در گذشته هم همواره به دنبال راهی بودند تا جوان‌تر از سن واقعی خود به نظر برسند. اما در آن زمان هنوز نمی‌دانستیم که واقعاً به چه دلیل پیر می‌شویم، نکته‌ای جزئی که نقشی اساسی در پیدا کردن راهی برای توقف روند پیری دارد.
امروزه محققان می‌دانند ما به دلیل خطاهایی پیر می‌شویم که به مرور زمان در سطح سلولی انباشته می‌شوند. با این حال، ممکن است تا سال ۲۱۰۰ از یک مکانیسم اصلاح خطا برخوردار شویم که این فرآیند را معکوس سازد. در حقیقت دانشمندان تاکنون نزدیک به ۶۰ ژن شناسایی کرده‌اند که بر روی روند پیری اثر می‌گذارند. بنابراین ممکن است آیندگان بتوانند انتخاب کنند که بعد از ۳۰ سالگی دیگر پیر نشوند.

۴- بیست و یک کشور ممکن است به بیابان بدل شده باشند.

حوضه‌ی مدیترانه بسیار بیشتر از آنچه ظرف ۱۰ هزار سال گذشته رخ داده، تغییر خواهد کرد، مگر آنکه راهی پیدا کنیم تا دمای هوای کره زمین زیر ۲ درجه باقی بماند. این بدان معنی است که جنگل‌ها تبدیل به زمین‌هایی پوشیده از خار و خاشاک و سپس بیابان می‌شوند. این امر نه تنها بر روی مناطق جنوبی اسپانیا، بلکه بر روی ۲۰ کشور دیگر حوضه‌ی مدیترانه نیز اثر می‌گذارد.

۵- ممکن است تا سال ۲۱۰۰ منابع غذایی‌مان به پایان برسد.

اگر به عادت‌های غذایی امروزمان ادامه دهیم، دنیا قادر نخواهد بود تا سال ۲۱۰۰ غذای کافی برایمان فراهم سازد. در حقیقت، به گفته‌ی دانشمندان، حتی اگر همه‌ی انسان‌ها گیاهخوار شوند، زمین‌های کشاورزی توان تأمین غذای ۱۰ میلیارد نفر را نخواهند داشت. به علاوه، تا سال ۲۰۳۰ هر کسی استطاعت خرید غذا را نخواهد داشت. بعضی مواد غذایی ممکن است ۱۳۰ تا ۱۸۰ درصد گران‌تر شوند.

۶- سطح آب دریاها ممکن است ۲۵۰ سانتیمتر بالا بیاید.

در سال ۱۹۹۳ یک ماهواره شروع به ثبت میزان سطح آب دریاها کرد. از آن زمان سطح آب دریاها ۱۵ تا ۲۰ سانتیمتر بالا آمده است. با این سرعت، تخمین زده می‌شود تا سال ۲۱۰۰ سطح آب دریاها به ۲۵۰ سانتیمتر برسد. این بدان معنی است که بسیاری از خطوط ساحلی در سرتاسر دنیا در معرض خطر قرار دارند. با بالا آمدن سطح آب دریاها، چیزهای زیادی در معرض خطر قرار می‌گیرد، از جمله پل‌ها، جاده‌ها و تأسیسات آبی و این لیست پایانی ندارد.
در حقیقت این امر می‌تواند منجر به ایجاد امواج توفانی و همینطور جاری شدن سیل هم شود و حتی منابع آب شیرین آلوده به آب شور شوند، امری که می‌توانند بر روی اکوسیستم های طبیعی و منایع آبی کشاورزی اثر بگذارد.

۷- سیاره ما ممکن است حالتی گلخانه‌ای پیدا کند.

آیندگان ممکن است در سال ۲۱۰۰ نتوانند از سایه‌ی خوشایند یک ابر لذت ببرند، چون ممکن است ابرها تا آن زمان از میان رفته باشند. از آن جایی که ابرها پرتوهای نور خورشید را انعکاس می‌دهند و سیاره‌ی ما را خنک نگه می دارند و بدون وجود آن‌ها دمای هوای کره زمین ممکن است به ۱۰ درجه سانتیگراد برسد.

این بدان معنی است که احتمالاً کره زمین حالتی گلخانه‌ای پیدا می‌کند، یعنی اقیانوس‌ها به داغی یک اجاق می‌شوند، خشکسالی و سیلاب‌های ناگهانی افزایش می‌یابد و هوا مملوء از گاز کربن دی اکسید می‌شود. در نتیجه، کره زمین رفته رفته به جای ناخوشایندی برای زندگی کردن بدل می‌شود، درست همانطور که برای موجوداتی که ۵۷ میلیون سال قبل در آخرین دوره‌ی گلخانه ای کره زمین می زیستند.