ü     روابط عمومی در متن است نه در حاشیه، ضرورت است نه لوکس، در خود مدیریت است نه در بیرون آن، پس حق داریم بگوئیم هر مدیریتی سزاوار روابط عمومی ای است که دارد.

ü     روابط عمومی از مدیریت جدا نیست و با آنچه که به عنوان چرخ پنجم ارابه به تنه برخی مؤسسات می چسبانند، فرق بسیار دارد.

ü     روابط عمومی بایستی در ارتباط با مردم، مدافع سازمان و در ارتباط با مدیران، نقش مدعی العموم را به خود بگیرد. انگیزه اعمال انسانی اغلب احساسات است نه منطق، بنابراین کارشناس روابط عمومی باید عکس العمل ها را به حساب آورد و بکوشد تا تفسیرهای مختلف را پیش بینی کند.

ü     هدف فعالیت های روابط عمومی در یک سازمان بایستی چنان باشد که کارکنان منافع خود را با سازمان یکی بدانند. به عبارت دیگر، معتقد بشوند که ضرر مؤسسه ضرر آنها و نفع مؤسسه منفعت آنهاست.

ü     همیشه در پشت سر روابط عمومی کاردان و موثر، مدیریتی آگاه و مدبر وجود دارد و بدون این پشتیبان، کوشش های روابط عمومی به جایی نخواهد رسید.

ü     قدرت روابط عمومی در صلاحیت و صمیمیت آن است، با کوشش خردمندانه چنین روابط عمومی ای می توان در مردم اعتقادی بوجود آورد که همواره به اقدامات مؤسسه و مدیران آن خوشبین بوده و اعتماد نمایند.

ü     به من بگو کارشناس روابط عمومی مؤسسه تو کیست تا بگوییم که مؤسسه تو چگونه است.