شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| ما به عنوان یک نهاد صنفی چه در جلسات خصوصی و چه در محافل عمومی و در قالب سخنرانی و صدور بیانیه بارها به طور خیلی شفاف حرف مان را زدیم و موضع مان را اعلام کردیم. واقعا نهادهای صنفی تلاش می کنند از همه فرصت های موجود برای اعتلای روابط عمومی بهره بگیرند ولی کو گوش شنوا؟
 
 این همه بیانیه صادر کردیم؛ این همه مصاحبه کردیم؛ این همه داد زدیم که باباجان استقلال روابط عمومی خیلی مهم و ادغام آن در دفتر وزارتی از همه نظر اشتباه است؛ بویژه وقتی می خواهیم در این برهه حساس مردم را معتمد و امیدوار نگه داریم. این موضوع ساده را هم نمی توانیم درک کنیم...ای کاش وزارت اقتصاد اول مشکلات ریز و درشت اقتصادی مردم را حل می کرد بعد روابط عمومی وزارتخانه را از اساس با خاک یکسان می کرد.
 
 از لحاظ قانونی هم این ادغام امکان پذیر نیست واقعا نمی دانم چه مرجعی باید با این تصمیم گیری های فراقانونی برخورد بکند... با اصلاحیه آیین‌نامه نحوه فعالیت، وظایف و اختیارات روابط‌عمومی دستگاههای اجرایی، موضوع تصویب‌نامه شماره ۶۵۳۵۴/ت۳۷۳۷۴هـ مورخ ۲۷/۴/۱۳۸۶ چه می کنید؟
 
 این آیین نامه ها برای چه کسانی تدوین و تصویب می شوند؟ قطعا برای خاک خوردن در طبقات ویترین ها که نبوده و نیست؟ اما پرسش اصلی این است که متولی کجاست؟ ناظر کیست؟: روی سخنم بیشتر با دبیرخانه محترم شورای اطلاع رسانی دولت است. قانون این تکلیف را بر عهده این دبیرخانه گذاشته است. خب پس دبیرخانه محترم شورای اطلاع رسانی دولت به چه کاری مشغول است و چرا در برابر این اقدامات سکوت را پیشه خود ساخته است؟ بد نیست دبیرخانه شورای اطلاع رسانی دولت، فعالیت های شش سال اخیرش را برای اطلاع عموم منتشر نماید و بفرمایند چه گلی به سر روابط عمومی زدند؟
 
 گستاخی تا آنجا ادامه پیدا کرده که حتی از وصول یک نامه از یک نهاد صنفی امتناع می شود. ما چند سال اخیر چند طرح و پیشنهاد برای دولت و دبیرخانه شورای اطلاع رسانی دولت ارسال کردیم اما دریغ از یک پاسخ. نامه ما به وزیر آموزش و پرورش چه شد؟ حتی اعلام وصول آن واصل نشد چه برسد به ارایه یک استدلال منطقی؟
 
 همکاران عزیز! انتظارات شما از نهادهای صنفی باید واقع بینانه باشد.
 
 بد نیست یک نیم نگاهی به کارنامه خودمان -مدیران روابط عمومی- هم بیاندازیم و صادقانه اعتراف کنیم همه آنهایی که در زیر مجموعه این وزارتخانه ها قرار دارند باید پاسخگو باشند چون همه آنها در ایجاد این شرایط برای روابط عمومی فلان وزارتخانه نقش فعال داشته اند. اگر قصورمان را پذیرفتیم سپس جوالدوزمان را به بدن تک تک اعضای هیات مدیره تشکل های روابط عمومی فرو کنیم تا نوش جانشان شود... و ایضا بروند پی کارشان.