شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| روش سناریو نویسی که از جمله روشهای"مبتنی بر فرضیات" می باشد، یکی از کارآمدترین روشهای موجود برای پیش‌بینی آینده های دور و در شرایطی که عدم قطعیت های زیادی در سیستم وجود دارد، می باشد.

سناریو نویسی از تقسیم اطلاعات طراح به دوشاخه اصلی نشأت می گیرد:
1. مواردی که طراح اعتقاد به آگاهی از آنها دارد. یعنی اعتقاد به زنجیر وار بودن پروسه هایی که در جهان رخ می دهند؛ مانند مواردی مثل رشد جمعیت یا شرایط تأثیرگذار بر تکنولوژی های نوین قطعی.

2. المان هایی که طراح آنها را نامعلوم و تعیین ناپذیر می داند، مانند نتایج انتخابات سیاسی، مدهای زودگذر و سبک ها در تجارت آینده.

برای نوشتن یک سناریو، درکی ابتدایی از کارهایی که توسط کاربران قرار است انجام شود، درک خود کاربران و درک زمینه استفاده، لازم است. سناریو می تواند از اطلاعات جمع آوری شده طی فعالیتهای پرسش یا تحقیق مفهومی مشتق شود. می باید به زبان ساده، تعاملی که قرار است اتفاق بیافتد را توصیف نمود. این بسیار اهمیت دارد که از ارجاعات به تکنولوژی پرهیز شود. این سناریو باید توسط کاربر بازدید شود تا اطمینان حاصل کرد که نشان دهنده دنیای واقعی است. سناریو درباره مطالبی مانند استفاده از محصول، نقش جنسیت کاربر، عملکرد محصول، هدف از آن و تجربه استفاده از محصول، بحث می کند. همچنین لازم به ذکر است که حلقه‌های بازخورد و روابط در سناریو خطی نیستند.

مرحله اول کار، تعریف و تعیین کاربر و شخصیت های آنها و مرحله دوم داستان پردازی درباره آنهاست. داستانها از تحقیقات درباره کاربر، از آزمایش قابلیت استفاده محصول یا مشاهدات محقق نشات می گیرند. شخصیت ها در سناریو، فرهنگ شان را بیان می کنند و باعث دسته بندی و انتقال اطلاعات می شوند. آنها همچنین می توانند جرقه هایی را برای خلق ایده های جدید، ایجاد کنند. در سناریو نویسی تمرکز باید بر داستان گویی باشد نه بر تحلیل کامل اعمال. همانطور که طراح می نویسد، یک طرح تصور می شود و اینکه چگونه باعث حل مشکلات می شود، نویسنده موانع را برمی دارد و میزان ریسک را به حداقل می رساند. نقل قول از کاربر راه خوبی برای ارتباط با جزئیات مورد نیاز هر شخصیت است. سه گام اصلی برای آغاز سناریو نویسی وجود دارد:

1. تعریف یک هدف و یک مفهوم: چرا فرد در حال حاضر از محصول استفاده می کند و اینکه چه چیزی باعث موفقیت این تعامل می شود.
2. توصیف این تعامل: توجه به موارد کلی و عدم توصیف جزئیات؛
3. پایان با نتیجه: نتیجه این تعامل چیست و چه چیزی باعث موفقیت آن شد؟

معمولاً سناریو نویسی از داستانهای مهیج که در آن ایده های طراحی، شکل می گیرند آغاز می شود و با داستانهای تجویزی که در آن جزئیات طرح توصیف می شوند ادامه می یابد. مراحل مهم، در روند انتقالی از داستانهای مهیج به داستانهای تجویزی به قرار زیر هستند:

داستانهای آغازین: نیازها و اهداف؛
داستانهای با نقاط اوج: محدودیت ها و غلبه کردن ها؛
سناریوهای کلیدی: طرح کلی داستان یا پلات (مفاهیمی برای اعمال)؛
سناریوهای تشریحی: چه چیزی، چرا اتفاق می افتد.
نقشه طراحی: ادراک، اعمال، موانع؛
دیاگرام جریان: اعمال و تصمیم ها؛
استفاده از نمونه ها: سلسله جزئیات تمام اعمال. (newdesign.ir)

منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)