سلامت روحی ایجاب می کند که احساس خوبی نسبت به خودمان داشته باشیم ولی وقتی تائید و بها دادن به خود، تبدیل شود به غرور، متاسفانه اصالت و وقار خودمان را از دست می دهیم
 
 غرور در موارد معدودی می تواند سالم باشد نظیر احساس غرور از موفقیت فرزند یا اعضای خانواده ولی جاده غرور خیلی لغزنده است و به راحتی می تواند فرد را از خط اصلی خارج سازد. اینها مواردی هستند که مرز روشنی بین غرور و وقار ایجاد می کنند:
 
 غرور با تصوری که از خود داریم تغذیه می کند
 خیلی ها هستند که موقعیت شغلی و پس انداز بانکی و مستغلات شان، برای شان غرورآفرین است و برای همین فکر می کنند شایسته تر و محق تر هستند.
 
 برای فرد با وقار، هویت انسانی ما بستگی دارد به اینکه چکار می کنیم نه اینکه چه داریم. ما به جای مغرور شدن یاد می گیریم که احساس محترمی نسبت به خود و انسان های دیگر داشته باشیم.
 
 غرور، برتری طلبی ما را بیدار می کند
 غرور مدام ما را وا می دارد که دیگران را قضاوت کنیم. برای آدم مغرور مهم است که دیگران موقعیت ضعیفتر داشته باشند چون ازآن طریق برای خودشان اعتماد به نفس تهیه می کنند و فکر می کنند که از بقیه برتر هستند.
 
 اما به قول افلاطون «مهربان باش دوست من. چون هر انسانی که می بینی مشغول یک جنگ جانانه برای زندگی است»
 
 وقار ربطی به مقایسه با دیگران ندارد. وقار یک سیستم احترام به خود است. ما اگر وضع مان خوب باشد یا سالم و باهوش باشیم به این فکر می کنیم که متشکر باشیم نه مغرور …
 
 غرور سریع می شکند
 چون غرور قدرتش را از بیرون کسب می کند اگر اتفاقی بیفتد با خود شرم و ضعف درونی را به رخ می کشد. یک آدم مغرور اگر تحقیر شود یا تهدید شود یا هویت و موقعیتش به زیر سئوال برود سریع انتقام می گیرد و نامحترم برخورد می کند.
 
 وقار ولی از ضعف و شکننده بودن ما واهمه ندارد چون ما به خودمان شک نمی کنیم که مبادا از دیگران ضعیفتر یا بهتر و بدتر هستیم. ما می دانیم که نمی توانیم همیشه قدرتمند و محترم و با وقار باشیم. ما می دانیم که اشتباه در زندگی حتمی است.

منبع: www.psychologytoday.com