شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- شب ۱۱ مهر ماه ۱۳۳۷ چراغ تازه‌ای در تهران روشن شد. رسانه تازه‌ای آغاز به کار کرد که آغاز عصر تازه‌ای را نوید می‌داد: عصر تلویزیون.

در سال ۱۳۳۷ پس از چند سال بحث بی‌نتیجه در دولت و مجلسین، کار تأسیس تلویزیون به علت ناآشنایی سیاستمداران روز با این رسانه جدید به جایی نرسید. تا آنکه مرد خودساخته کارآفرینی به نام حبیب‌الله ثابت در این زمینه پیشقدم شد و تجهیزات پخش تلویزیونی را وارد کرد و در مدتی کوتاه آنچه را بعدها «تلویزیون ایران» نام گرفت به راه انداخت.

«تلویزیون ایران» که بعدها برخی آن را «تلویزیون ثابت» می‌نامیدند و عامه مردم آن را با نام «کانال ۳» می‌شناختند عمدتاً به پخش برنامه‌های سرگرم‌کننده می‌پرداخت و سعی می‌کرد همه قشرهای جامعه آن روز تهران را راضی نگه دارد. برای نخبگان، تئاترهای علی نصیریان و عزت‌الله انتظامی و برای عوام کمدی‌های علی تابش و عزت‌الله مقبلی را پخش می‌کرد و در زمینه موسیقی نیز حد بالای فرهنگی آن اجراهای هنرمندان سازمان هنرهای زیبا یا وزارت فرهنگ و هنر بعدی بود.

مسابقه‌های متعددی نیز از آن کانال پخش می‌شد که نمونه بارز آن، مسابقه مارگارت آستور با اجرای تأثیرگذار عزت‌الله متوجه بود که طرفداران بسیار داشت.

در همین حال سریال‌های تلویزیونی آمریکایی فراوانی نیز از قبیل فراری، روهاید، و نبرد با دوبله‌های درخشان به فارسی به بینندگان عرضه می‌کرد.

در زمینه خبر، یعنی تنها زمینه‌ای که دولت در آن دخالتی داشت، خبرها از اداره انتشارات و رادیو و خبرگزاری رسمی پارس به تلویزیون داده می‌شد. کار خبری تلویزیون ایران در مجموع مؤثر و حرفه‌ای بود و در مدتی کوتاه بینندگان، اخبار تلویزیون را به عنوان مهم‌ترین و معتبرترین خبرها پذیرفتند.

در سال ۱۳۴۵ حکومت رادیو و تلویزیون را ملی اعلام کرد و «سازمان رادیوتلویریون ملی ایران» را بنا نهاد هرچند که برای مدتی کوتاه «تلویزیون ایران» نیز در کنار تلویزیون ملی و تلویزیون آمریکا که انگلیسی‌زبان بود، وجود داشت. ساختمان تلویزیون ایران بعدها به کانال ۲ تلویزیون ملی رسید.

تلویزیون ملی را مدیری جوان سرپرستی می‌کرد که به کمک حدود پنجاه تن از حرفه‌ای‌های امور فرهنگی و رادیو تلویزیونی تشکیلات آن را در مدتی کوتاه شکل داد.

تلویزیون ملی ایران به هدایت مدیر کارآمدش رضا قطبی به سرعت دست در کار گسترش شبکه شد و در حالی که پوشش تلویزیون ایران تنها به تهران و آبادان منحصر می‌شد، تلویزیون ملی صدا و تصویرش را به تدریج ولی نسبتاً به سرعت در بیشتر نقاط کشور گسترش داد.