شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- ارتباط زمانی مؤثر است که عکس العمل مطلوبی در گیرنده ایجاد کند. پس ارتباط یک سیستم دو طرفه رد و بدل کردن اطلاعات است (رحیمی، 1380).

"ارتباطات مؤثرچیست؟" اغلب پاسخ این بوده است: "ارتباطات مؤثر آن است که فرستنده بتواند منظور خود را به گیرنده پیام برساند." اما این فقط یکی از معیارهای موثر بودن است. عموما ارتباطات زمانی مؤثر است که محرک مورد نظر فرستنده را با محرک گیرنده، در یک راستا قرار دهد و آن دو را به گونه­ ای نزدیک به هم مورد توجه قرار دهد.

ارتباطات زمانی کامل است که معنی و مفهومی که در ذهن فرستنده است و قصد دارد آن را ارسال کند (معنی مورد نظر یا منظور) با آنچه گیرنده از آن دریافت می­ کند (معنی مورد مشاهده یا مشهود) یکی باشد (فرهنگی، 1382).

 ویژگی های ارتباط مؤثر
عوامل ارتباط مؤثر را می­ توان به صورت زیر بیان کرد:
کامل بودن؛
به اندازه بودن؛
توجه به نیاز ارتباطی؛
استحکام داشتن؛
روشنی و شفافیت؛
احترام و نزاکت؛
صحیح بودن؛

به عوامل فوق می ­توان مواردی مانند آمادگی پذیرش ارتباط داشتن، فرهنگ، توانایی ارتباطات به موقع، به موقع نتیجه گیری کردن و فعالانه عمل کردن را نیز اضافه کرد. نتیجه ارتباط تاثیرگذاری و ایجاد تغییر مطلوب رفتاری و نگرشی در گیرنده است. وقتی صحبت از تاثیر گذاری می­ شود در واقع صحبت از فرد یا سازمانی است که کوشش بر وادار کردن فرد یا سازمان دیگری به انجام کار یا فعالیتی دارد. رفتار تأثیر گذار، رفتاری است مستقیم و صادقانه که احترام و اطمینان را القاء می ­کند. در این نوع رفتارها و خواسته ­ها و حقوق فرد با نیازها و حقوق دیگران انطباق می­ یابد و در واقع یک موقعیت " برنده - برنده" خلق می­ گردد و با آزاد گذاشتن طرف مقابل برای برنده شدن او را متمایل به قبول تأثیر می­ کند.

تأثیر گذاری به مدیریت احتیاج دارد. به عبارتی تأثیر در دیگران به هر منظوری که انجام شود باید مانند هر برنامه مدیریتی دیگر با برنامه ریزی همراه بوده و تفکر در مورد آن روشمند، قصد و اهداف آن روشن و به خوبی درک شده باشد. گری یاکل[1] در کتاب « رهبری در سازمان­ ها» تأثیر گذاری را به عنوان فرآیندی که رفتار شخص را مورد تغییر و یا تحت تاثیر قرار می­دهد، تعریف می­ کند. او تاکتیک­ های تاثیر گذاری را به ترتیب زیر طبقه بندی می­ کند:

پیگیری منطقی، مشاوره، تعریف و تمجید، محبوبیت فردی، داد و ستد، کمک­ های خارجی، قدرت، اختیار و فشار. محققان دیگر شیوه­ هایی مانند ترحم، مخالفت با تمام حرکات و اندیشه­ های طرف مقابل، ایجاد تسهیلات، همکاری و تعاون و خود را به ظاهر تسلیم نشان دادن را نیز به این فهرست اضافه کرده ­اند (رحیمی، 1380).

 

1- Gary A. Yukl