شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- روزنامه های بزرگ (سراسری) آمریکا از 21 اکتبر 2004 بهای اشتراک(آبونمان ) خود را کاهش داده بودند تا وضعیت مخاطبان عصر اینترنت را ارزیابی کنند. این کاهش بهاT تنها توزیع خانه به خانه را شامل می شد.

این نشریات که قبلا برای تحویل روزنامه در منزل (هوم دلیوری) هرهفته سه دلار و پنجاه سنت دریافت می کردند این نرخ را به دو دلار و 90 سنت در هفته (هر نسخه حدود 400 تومان) پایین آورده بودند. این نرخ با بهای تکفروشی در جعبه ها و یا سوپرمارکتها فرق دارد. نرخ تکفروشی ثابت مانده بود که بیشتر از «هوم دلیوری» است. از زمان قرار گرفتن اخبار روز در اینترنت از دست اول، تیراژ روزنامه ها افزایش نیافته بود.

تجربه کاهش بهای روزنامه ها (در قسمت تحویل خانه به خانه) در وضعیت تیراژ موثر واقع نشد و لغو گردید و روزنامه ها بالعکس بر بهای فروش افزودند بگونه ای که روزنامه کمتر از یک دلار در آمریکا وجود ندارد.

در پی ناموفق بودن این تجربه، برخی از اصحاب نظر در حرفه روزنامه نگاری پیشنهاد کردند که در عصر اینترنت، اینک آن زمان فرارسیده است که نشر روزنامه از لحاظ محتوا مورد تجدید نظر کلی قرار گیرد و بر پایه حوصله (وقت)، خواست و معلومات مخاطبان قرن 21 استوار شود زیرا که برغم وجود اینترنت و خبررسانی فوری از طریق آن و آسان بودن دسترسی به آن حتی از طریق تلفن موبایل (سلفون)، روزنامه ها روش قرن 19 را در تهیه و نگارش مطالب رها نساخته اند و باید در عرضه خبرها روش ساده و خلاصه نویسی همراه با عکس های متعدد را در پیش گیرند و بر میزان فیچر و مقاله های تحلیلی و تفسیرهای خود بیفزایند و ستونهای ثابت را به افراد شناخته شده و معروف بسپارند و کاریکاتور بیشتری چاپ کنند و جای بیشتری نیز به اظهار نظر مخاطبان (نامه به سردبیر) بدهند.

در اکتبر 2008 اعلام شد که با درپیش گرفتن این روش (که دربالآمد) و برغم افزایش بهای تکفروشی و کاهش صفحات، وضعیت تیراژ پس از چند سال قرارداشتن در سرازیری بهتر شده است. اینک توجه به یک روزنامه بستگی به مطالب غیرخبری و عمدتا آموزشی اش و میزگردهایش دارد. برخلاف گذشته، از آغاز سال 2008 روزنامه های گرانتر اهمیت و وزن بیشتری به دست آورده اند و میزان صفحات، دیگر ثابت نیست و برحسب دریافت آگهی کم و زیاد می شود.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com