شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- 18 اکتبر سالروز تاسیس «بریتیش برادکستینک کورپوریشن ــ به اختصار «بی بی سی» است که در سال 1922 درست سه سال پس از آغاز به کار کمپانی سخن پراکنی غیر دولتی آمریکایی «آر سی ا» و 18 سال زودتر از رادیو تهران تاسیس شد. بی بی سی در آغاز کار یک شرکت غیر دولتی بود که از سال 1927 به صورت دولتی درآمد و از سال 1932 پخش تلویزیونی را هم برکار رادیویی خود اضافه کرد که از دهه پیش دارای ادیشن آنلاین هم شده است. بریتیش برادکستینگ در سال 1922 توسط هفت کمپانی مخابراتی بزرگ تاسیس شده بود و مدیر آن «جان ریث» بود. بی بی سی که بودجه سالانه آن معادل 8 میلیارد دلار است به زبانهای مختلف برنامه دارد و به این لحاظ است که شهرت دارد به صورت دستگاه روابط عمومی دولت مربوط عمل می کند و زمینه را برای اجرای سیاست های لندن هموار می سازد. فعالیت به زبانهای متعدد است که این سازمان را نیازمند جذب روزنامه نگاران ماهر و مستعد ملل دیگر کرده است.

این موسسه پس از دولتی شدن ضمیمه پستخانه دولتی انگلستان شد. بسیاری هستند که می گویند: این بنگاه به هزینه دولت انگلستان به بسیاری از زبانها برنامه پخش می کند تا از طریق برنامه زبانهای خارجی خود راه را برای اجرای سیاست های دولت متبوع هموار سازد که ظاهرا هنوز نمی خواهد دست از سر سایر ملل بردارد و به سهم خود، به عنوان یک کشور پنجاه و چند میلیونی قناعت کند. این عده می گویند: بی بی سی با ادامه این فعالیت به وظیفه اش به عنوان بازوی روابط عمومی سیاست خارجی انگلستان با وفاداری کامل و سنگ تمام عمل می کند، آموزگار سیاسی ملل دیگر می شود و نظراتی را که دولت متبوع آن نمی تواند از طریق متعارف و معمول (دیپلماتیک) بیان دارد، در قالب خبر و نظر که با هزار دوز و بند آنها را در چارچوب ژورنالیسم مستقل و حرفه ای قرار می دهد تبلیغ می کند و به خورد مردمی می دهد که آگاهی های اندک از چکونگی ژورنالیسم حرفه ای و بازی های سیاسی دارند و ایشان را اصطلاحا شستشوی مغزی می کند.

از آنجا که یک رسانه بدون داشتن مخاطب «هیچ» و بی اثر است، بسیاری از دولتها پس از آغاز جنک سرد (جنگ رسانه ای طولانی در قرن 20) بر برنامه های دروس دوره متوسطه خود «درس آشنایی با رسانه ها» را افزوده اند تا مردمشان از سنین نوجوانی رسانه حرفه ای از غیر حرفه ای (دولتی، حزبی، تخصصی و رسانه های با مقاصدخاص و ...) را تشخیص و نیز با هدفهای رسانه های دولتی سایر کشورها که به زبان آنان برنامه دارند و بازی های خبرگزاریهای اصطلاحا بین المللی و حتی رسانه هایی که تحت عنوان غیر دولتی حرفه ای در سطح جهان عمل می کنند و در باطن وابستگی هایی دارند آشنا باشند، القائات آنها را تشخیص دهند و توجه نکنند. طبق نظام آموزش وپرورش نوین ایران که در سال 1346 خورشیدی (1967 میلادی) برنامه نویسی شد قرار بود که دبیرستانهای ما هم چنین برنامه درسی را داشته باشند. دمکراسی در هر تعریف و نوع خود انتشار نشریه عمومی (حرفه ای) از سوی دولتها و سازمانهای دولتی را رد کرده است. در عرف روزنامه نگاری حرفه ای سازمانهای دولتی تنها مجاز به انتشار نشریات تخصصی (نشریات با هدف ارتقاء معلومات عمومی و دادن اطلاعات و اندرز در زمینه مربوط ) هستند.

همچنین این نظریه در حال قوت گرفتن است که وجود نشریات وابسته (وابسته به یک سازمان دولتی و عمومی) در یک کشور که به شکل حرفه ای و عمومی عمل کنند (آگهی تجاری چاپ کنند و تکفروشی داشته باشند)، نشانه مداخله قوای دیگر در قوه چهارم دمکراسی (ژورنالیسم) است. همچنین خرید این نشریات؛ حاکی از عدم رشد سیاسی مخاطبان تلقی می شود و این، یک معیار برای سنجش میزان اطلاعات سیاسی یک ملت بشمار می آید.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com