شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-|| کارل. آر. روگرز- ممکن است، علاقه مندی من به مسائل مربوط به ارتباطات به عنوان یک روانکاو عجیب به نظر برسد، اما در حقیقت تمام کار یک روانکاو به شکست و یا پیروزی او در ارتباطات بستگی دارد. چنان چه فرد از نظر احساسی در درون خود به یک تعادل نرسد، «ارتباط» او با دیگران نیز صدمه خواهد خورد. به عبارت دیگر عدم آگاهی از تمایلات فرد و یا انکار آن در راه ارتباط او با دیگران مشکلاتی را به وجود می آورد که باید هم در درون و هم در ارتباطات شخصی خود این مشکلات را تحمل نماید.
 
 هدف روانکاوی کمک روانکاو به افراد جهت دستیابی به اهداف فردی آنان می باشد و موقعی که فرد به این اهداف نایل آمد، می تواند بیشتر، آزادانه تر و مؤثرتر با دیگران ارتباط برقرار کند. بنابراین روانکاوی «یک ارتباط خوب با خود و مردم می باشد» و البته می توانیم از یک عبارت در موارد دیگر نیز استفاده کنیم و در عین حال صحیح هم باشد و به جرأت می توان گفت که یک ارتباط خوب یا آزاد با خود یا با مردم همیشه شفابخش است.
 
 در طول مدت تجربیاتم در مشاوره و روانکاوی، دریافتم که یک مانع اصلی برای ارتباط وجود دارد و آن این است: تمایل افراد به ارزیابی. بدین معنی که افراد در تمام مدتی که به سخنان دیگری گوش می دهند، در حال ارزیابی او می باشند. خوشبختانه، در کنار این موضوع نیز کشف نمودم، اگر مردم چگونه «گوش دادن» را که توأم با درک و فهم نیز باشد، بیاموزند، می توانند تمایل به ارزیابی خود را کاهش دهند و ارتباط شان را به طور وسیعی با دیگران افزایش دهند.