شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  ولی اله صالحی گفت: حتی عامه مردم و توده های مردمی می دانند که با یک سخنرانی، شغل ایجاد نمی شود.

به گزارش شارا به نقل از فرهنگ نیوز، در حالی مقامات وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی از برنامه دولت برای ایجاد ۱.۵ میلیون شغل تا پایان سال ۹۶ خبر می دهد که تحلیلگران بازار کار عنوان می کنند ایجاد اشتغال پایدار و مولد با بخشنامه و سخنرانی و شعار امکان پذیر نیست.

بیش از یک سال از آغاز به کار دولت یازدهم می گذرد، اما هنوز نتوانسته است به یکی از مهم ترین وعده های خود درباره حل مشکل بیکاری کشور عمل کند. این در حالی است که در این مدت همواره مسوولان ارشد اقتصادی دولت از بروز بحران بیکاری در آینده سخن می گویند، ولی تاکنون راهکار مشخصی برای جلوگیری از بروز این بحران ارائه نکرده اند.
مرکز آمار ایران، تعداد بیکاران مطلق کشور را ۲ میلیون و ۵۳۰ هزار نفر اعلام کرده، اما علی ربیعی، وزیر کار این تعداد را ۶ میلیون نفر می داند و بر مساله بیکاری بالای فارغ التحصیلان دانشگاهی تاکید دارد.

سخنرانی، شغل ایجاد نمی کند
در همین رابطه، ولی اله صالحی، عضو شورای عالی کار در گفت وگو با «افکارنیوز» تاکید کرد: همان طور که بارها گفته شده است، ایجاد اشتغال پایدار و مولد با حرف، بخشنامه، سخنرانی و شعار امکان پذیر نیست و نیازی به افرادی که استاد در حوزه اقتصاد باشند، نداریم. حتی عامه مردم و توده های مردمی می دانند که با یک سخنرانی، شغل ایجاد نمی شود.

وی افزود: برای ایجاد شغل مولد و پایدار اولین گامی که باید برداشته شود، این است که زیرساخت های ایجاد اشتغال مولد فراهم شود. این زیرساخت ها را نیز اگر بخواهیم به صورت اولویت بندی نام ببریم، اولین آن بخش منابع است.
عضو شورای عالی کار تصریح کرد: قبل از تامین منابع، یک پروسه اداری وجود دارد که کارافرین و سرمایه گذار باید مسیر کوتاه و سالمی را باید دنبال کنند تا بتوانند یک موسسه یا شرکت را شکل دهند و بعد از طریق بانک باید ورود کرد.

صالحی متذکر شد: در این مسیر یک پروسه اداری وجود دارد که این مسیر باید توسط دولت و مجلس هموار شود. این در حالی است که تا امروز در کشور چنین نبوده است.
وی با بیان این که واقعا بحث اشتغال مولد اهمیت دارد و باید در اولویت اول حداقل تیم اقتصادی دولت باشد، گفت: گاها آمارهایی از کاهش نرخ تورم و خروج از رکود منتشر می شود که با این حرف ها، این بستر فراهم نمی شود.

روابط جایگزین ضوابط شده است
عضو شورای عالی کار با بیان این که ابتدا باید مسیر اداری کار و پروسه مالی هموار شود، ادامه داد: این ها نیاز به قانون دارد. البته بعضا قانون وجود دارد، اما اجرا نمی شود؛ چراکه در حال حاضر روابطی که بیشتر ناسالم است، جایگزین ضوابط شده است.
صالحی با تاکید بر این که این مسایل باید جمع شود تا مسیر سالمی داشته باشیم، عنوان کرد: شاید در این زمینه نیاز به قانون داشته باشیم و ما به جای این که حرف بزنیم یا شعار دهیم، باید ورود پیدا کنیم و این کارها را انجام دهیم.
وی تصریح کرد: از سوی دیگر، بحث امنیت سرمایه گذاری وجود دارد که این بستر هم باید فراهم شود تا مردم رغبت کنند پس اندازهای کوچک خود را در بخش سرمایه گذاری بیاورند. منابع باید در جهت تولید ساماندهی شود؛ به جای دلالی و سفته بازی که متاسفانه روز به روز بیشتر می شود.

عضو شورای عالی کار با بیان این که واسطه و دلالی در قانون تجارت تعریف دارد، متذکر شد: مسیر و بستر لازم برای ایجاد اشتغال پایدار باید فراهم شود و به نظر من باید جزو اولویت های اول اول دولت هم باشد.
صالحی با بیان این که در حال حاضر منابع انسانی و مالی کشور هدر می رود، گفت: هم اکنون جوانان تحصیلکرده ما بیکار هستند و این افراد عاطل و باطل مسیری را طی می کنند. یک سری از نیروها هم مجبور می شوند به خارج از کشور بروند.

وی تاکید کرد: دولت یازدهم باید به جای سخنرانی ها و مقاله نوشتن ها و مسایلی که مطرح می شود، در بحث اشتغال ورود کند؛ چه در بخش کشاورزی که فضای بالقوه ای داریم و چه در بخش توریسم و چه در بخش صنعت.

ایجاد ۱.۵میلیون شغل با حرف و شعار امکان پذیر نیست
عضو شورای عالی کار با بیان این که مشکل معلوم است، اما برای حل مشکل باید کار کرد و یک سری ملاحظات باید کنار رود تا زمینه برای کار تولیدی فراهم شود، اظهار داشت: وقتی که تولید و اشتغال به معنای واقعی شکل می گیرد، دولت هم منابع مورد نیاز خود را تامین خواهد کرد. به عبارتی، وقتی کار و تولید وجود نداشته باشد، مالیاتی هم پرداخت نخواهد شد.
صالحی درباره برنامه دولت برای ایجاد ۱.۵ میلیون شغل تا سال ۹۶ متذکر شد: ما اگر اولویت را روی مسایلی که گفتم قرار دهیم، این میزان شغل می توانیم ایجاد کنیم.
وی تاکید کرد: بخش اقتصاد و صنعت کشور باید از یک سری مسایل شعاری دور شود تا بتواند برنامه ریزی کند و در این جهت حرکت کند. در حال حاضر همین طور زمان می گذرد، اما هیچ کاری نمی کنیم.