شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- اگر تاریخ نسبتا کوتاه ایالات متحده را مرور کنیم، در بیستم جولای 1937 (سی ام تیرماه) در شهر تالهاسی حاکم نشین ایالت فلوریدا، یک رویداد موسوم به «لینچینگ Linching» را می بینیم که در مورد سیاهپوستان، موارد مشابه متعدد داشته است. بیستم جولای آن سال، یک پلیس فلوریدا در شهر تالهاسی (در آن زمان 150 هزار نفری) با چاقو مورد حمله قرار می گیرد و مجروح می شود. سفید پوستان شهر دو مرد سیاهپوست را که متهم به چاقوزدن این پاسبان شده بودند دستگیر و خودشان آنان را محکوم به اعدام می کنند و به دار می زنند که این عمل را «لینچینگ یعنی اعدام فرد توسط جمعیت (ماب)، بدون محاکمه در دادگاه و اثبات جرم» می نامند.
    71 سال پس از لینچینگ آن دو سیاهپوست، حزب دمکرات آمریکا یک سیاهپوست را نامزد خود برای انتخابات آبانماه آن سال (نوامبر 2008) ریاست جمهوری کرد. (که پیروز شد و برای یک دوره دیگر که انتخابات آن در نوامبر 2012 انجام می شود نامزد شده است.)

    از قرن بیستم و به ویژه پس از پیدایش رادیو، سپس تلویزیون و اینک پیامهای آنلاین، نقش تبلیغات در پیشبرد نامزدها به عنوان «عامل موثر» به ثبوت رسیده و انتقاد اصحاب نظر را از این روش روز افزون کرده است. این منتقدین می گویند که اصحاب رسانه ها با بزرگ کردن یک نامزد و حزب و کوبیدن نامزد و یا نامزدها و حزب دیگر (رقباء) تا حدی زیاد تعیین نتیجه انتخابات را به دست دارند و بسیاری از واجدین شرایط رای دادن چون این را می دانند به خود زحمت مشارکت در انتخابات را نمی دهند.
    

     به اظهار این منتقدین، «پول» عامل دیگر برای پیروزشدن در انتخابات است که دیگران طبق منافعشان به حساب مبارزات انتخاباتی هر نامزد (کمپین او) می ریزند و نامزدها با این پول به شبکه های تلویزیونی آگهی تبلیغ برای خود و نفی رقیب را می دهند، پوستر درست می کنند، مجالس سخنرانی ترتیب می دهند، هواپیمای دربست برای مسافرت به این گوشه و آن گوشه کرایه می کنند، کارشناس روابط عمومی، مبلغ، نطق نویس، مشاور و ... به استخدام در می آورند و .... بنابراین نامزدی که پول کمتر به دست آورد؛ هرقدر که شایسته تر باشد شانسی برای انتخاب شدن نخواهد داشت.

    به نظر پاره ای از این منتقدین، رای دهندگان بویژه در کشورهای صنعتی که متوجه برتری تبلیغاتی یک نامزد و یا حزب می شوند و نتیجه انتخابات را حدس می زنند اوقاتی را که می توانند در آن سرگرم تفریح باشند و خوش بگذرانند صرف خوردن غم انتخابات نمی کنند و بعضی از آنان نیز انتخابات را یک کار حرفه ای و در دست دلالها و کورپوریشن های بزرگ (اصحاب پول، نفوذ و وسایل تبلیغ) می دانند و خود را ناراحت آن نمی کنند.

    در این میان اندیشمندانی هم بوده اند که با تاکید گفته اند که در پی پیدایش رسانه های صوت و تصویری و آنلاین ها که در افکار دارای نفوذ بسیار هستند، دمکراسی در همه جا از مسیر خود خارج شده و به اسارت درآمده است و برای بازگشت بشر به حکومت مطلوب که در شآن و حق اوست، باید روش ها و راههای وصول به دمکراسی «دوباره نویسی» شود و «به نام بشریت» برای آن احیانا یک سازمان نظارت و رسیدگی جهانی خارج از چارچوب دولتی به وجود آید و دارای ضمانت اجرایی لازم باشد.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com