شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- یکم جولای 2005 (دهم تیرماه) دو روزنامه نگار آمریکایی، هر دو 89 ساله درگذشتند که هرکدام نظرات مهمی را در ژورنالیسم از خود به یادگار گذارده اند.

    ویلیام برینک William J. Brink در طول عمر روزنامه نگاری خود که از شش دهه تجاوز کرده بود سردبیر اجرایی چند روزنامه بزرگ از جمله نیویورک دیلی نیوز بود. او معتقد به زدن تیتر بزرگ و چاپ عکسِ با حالت، در صفحه اول روزنامه بود ـ حتی اگر این صفحه حاوی تنها یک تیتر و یک عکس باشد. او می گفت که چنین تیتر و عکسی باید همه چیز را بگوید و در مغز خواننده و بیننده آن نقش بندد و نظرش را تغییر و عزم اورا راسخ کند. وی که در زمان خود به بهترین تیترنویس معروف بود در سی ام اکتبر سال 1975 با زدن یک تیتر چند کلمه ای تا حدی مبهم (که مخاطب را به خواندن مطلب بکشاند) و در کنار آن، چاپ عکس جرالد فورد رئیس جمهوری وقت که وی را مردی بی اعتنا و از خود راضی نشان می داد باعث شد که نیویورکی ها به او رای ندهند و در انتخابات از کارتر شکست بخورد و نه تنها مسیر تاریخ آمریکا بلکه تاریخ جهان ورق بخورد. اگر فورد شکست نخورده بود نظام های حکومتی ایران، افغانستان، اتیوپی، نیکاراگوئه و ... تغییر نمی کردند.
    

فورد با دادن کمک مالی از جانب دولت فدرال به شهرداری نیویورک که در آستانه ورشکستگی قرار داشت مخالفت کرده بود و ویلیام برینک از این موضوع استفاده کرد و در آن روز تیتر زد که فورد گفته است: "مرده را باید حذف شده تلقی کرد. [دور انداخت]". (که اشاره فورد به شهر نیویورک بود که از نظر وی یک «مرده» بود و نباید به آن اعتنا و کمک می شد). بسیاری هستند که این روش تیتر زنی ویلیام برینک را بکار می برند.

     روزنامه نگار دیگر که فوت شد ویلیام بلاک W. Block صاحب کمپانی رسانه ای Block Communication ـ ناشر چند نشریه در گوشه و کنار آمریکا از جمله پیتسبورگ پرس (پنسیلوانیا)، گازت، ام. هرالد (کالیفرنیا) و بلید Blade (اهایو)، 8 ایستگاه تلویزیونی و چندین فرستنده رادیویی بود. وی عقیده داشت که روزنامه باید متعلق به فرد و یا یک خانواده باشد تا در نتیجهِ دلسوزی آنان رشد کند، همانند نیویورک تایمز و واشنگتن پست که متعلق به دو خانواده هستند. تعلق داشتن روزنامه به یک شرکت باعث دست به دست شدن متوالی و تغییر روش بر پایه منافع صاحب تازه آن می شود، نه رسانه رشد می کند و نه سودی به جامعه می رساند و تنها در خدمت اهداف بزرگترین سهامدار است که هدف روزنامه نگاربودن و درنتیجه دلسوزی ندارد ــ دلسوزی او در حد حفظ سرمایه گذاری و ارتباط های سیاسی ـ اقتصادی اوست. هدف اصلی صاحبان کمپانی هایی که رسانه هارا می خرند، یا اجاره می کنند و یا اسپانسر آنها می شوند استفاده از رسانه (نشریه و یا رادیوتلویزیون و یا موسسه تولید فیلم سینمایی) به صورت پلکان ترقی و یا مداخله در تصمیم گیری های دولتی با جوسازی و تلقین و برخورداری از اِعمال نفوذ است و اگر به این هدف ها نرسند خیلی آسان روزنامه و رادیوتلویزیون خودرا به کشتن می دهند (به هر خریدار ِ دارای هر هدف می فروشند). بلاک 62 سال روزنامه نگاری و مدیریت رسانه کرد. پدر و پدر بزرگ او هم روزنامه نگار بودند.

منبع: www.iranianshistoryonthisday.com