شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || نهم تیرماه (۳۰ ژوئن) در تقویم جهانی به نام «روز رسانه‌های اجتماعی» شناخته می‌شود؛ روزی برای بزرگداشت پلتفرم‌هایی که توانسته‌اند مرزهای جغرافیایی را از میان بردارند، جوامع پراکنده را به هم نزدیک کنند و بستری برای شکل‌گیری جنبش‌های مدنی، کمپین‌های آگاهی‌بخش، و روایت‌های شخصی فراهم آورند.
رسانه‌های اجتماعی از ابزاری ساده برای اشتراک‌گذاری عکس و متن، به یکی از ستون‌های اصلی ارتباطات معاصر تبدیل شده‌اند؛ ستون‌هایی که اکنون همزمان نقش رسانه، بازار، آرشیو حافظه جمعی و حتی میدان اعتراض دارند. از جنبش‌های عدالت‌خواهانه جهانی گرفته تا روایت‌های محلی از بحران‌های زیست‌محیطی، همه و همه اکنون از دل هشتگ‌ها و استوری‌ها می‌جوشند و منتشر می‌شوند.
اما در دل این تحسین، پرسشی اساسی نهفته است: آیا ما کاربران آگاه و مسئول این بسترها هستیم، یا تنها خوراک‌خوارانی منفعل در برابر موج‌هایی که توسط الگوریتم‌ها، تبلیغات هدفمند و اتاق‌های پژواک طراحی شده‌اند؟ رسانه اجتماعی اگرچه ابزار آزادی است، اما بی‌تردید می‌تواند به دام سانسور هوشمند، اعتیاد اطلاعاتی و خشونت گفتاری نیز بدل شود.
امروز، به‌جای صرفاً جشن گرفتن، می‌توان این روز را به فرصتی برای تأمل جمعی تبدیل کرد: برای بازنگری در سبک مصرف، مسئولیت در بازنشر، و بازتعریف حضور فعال در فضایی که هر روز بیش از پیش، بخشی از زیست فردی و جمعی ما را در بر می‌گیرد.
رسانه‌های اجتماعی می‌توانند صدای ما باشند، اگر ما صدای خود را با آگاهی، اخلاق و خرد جمعی بسازیم. در غیر این صورت، تنها پژواکی از چیزی می‌شویم که دیگران می‌خواهند بشنویم.
انتهای پیام/