شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- دکتر «دربر» در تحقیقی برآمده از مشاهدات و نظرسنجی از ۱۵۰۰ نفر، نوشته است: «ما پی‌بردیم که در اکثر گفت‌وگوهای ثبت شده، افراد با وجود نیت خیری که از خود بروز می‌دهند بدون آ‌نکه متوجه باشند در حین بحث و تبادل نظر، دغدغه اصلی شان، این است که توجه دیگران را به خود جلب کنند.»

جامعه‌شناس آمریکایی که کتابش توسط انتشارات آکسفورد به چاپ رسیده و در بعضی از مراکز آموزش عالی نیز جزو کتاب‌های درسی قرار گرفته است می‌افزاید: «همه ما اتهام گفت‌وگوهای خودخواهانه را انکار کرده و وانمود می‌کنیم که با رعایت ادب مشغول گوش‌دادن به دیگران هستیم ولی در واقع، بی‌صبرانه مترصد فرصت هستیم تا خود را به میان گفت‌وگو بیاندازیم و نیاز «مطرح شدن» خود را به کرسی بنشانیم.»

یکباره انبوهی از خاطرات بد، عصبانیت‌ها، سوء برداشت‌ها، پیشداوری‌ها و قضاوت‌های نسنجیده خودم و بسیاری از افراد دور و نزدیکی را به یاد آوردم. در واقع پرونده قطوری از دل شکستن‌های ناخواسته و حتی از دست دادن دوستان قدیمی از بایگانی ذهنم بیرون افتاد.

پرورشِ سلیقه‌های شخصی و بروز فردیت‌های متنوع و متفاوت باعث شده است که آدم‌های خاص و حساس بیشتری در جامعه حضور داشته باشند. آدم‌هایی که حوصله و تحمل سابق را ندارند و با کمترین گذشت و بهانه، به دوستی خویش با دیگران پایان می‌دهند.

 در کنار آنها می توان به این حقیقت هم اشاره کرد که، بالا رفتن سن و کم شدن انگیزه‌ها و کنجکاوی‌های ناشی از آن، پیدا کردن دوست خوب و حتی ورود به شبکه جدید دوستان را نیز سخت‌تر از پیش کرده است.

مواردی از این دست، هشداری به همه ما می‌دهد تا قدر دوستانی را بدانیم که با صرف انرژی، دقت و گذشت به دست آورده‌ایم. بویژه آنکه این روز‌ها، آدم‌ها حوصله و انرژی کمتری برای یافتن و حتی حفظ دوستان واقعی از خود نشان می‌دهند.

دکتر «دربر» می‌گوید آدم‌ها اگر به‌‌ همان اندازه که از نیاز پر کشش و جذاب «جلب توجه» نسبت به خود وافق هستند به‌‌ همان اندازه نیز بتوانند به نیاز مشابه در دوستان خود بها دهند، به خودی خود، تعادل و گذشت در گفت‌وگو‌ها بیشتر خواهد شد»

منبع: مرد روز+www.artofmanliness.com