شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)-  در سالروز تولد 50 سالگی ایشان بود که مطلبی با عنوان آقای سیب نوشتم و هنوز هم معتقدم همچنان آقای سیب است. زیرا همیشه معطر و پرآب است و می توان او را گاز زد. یک سیب سفید که سایه ای از قرمزی دارد و به این معنی است که لذیذ و شیرین است. من عاشق این نوع سیب هستم. این جملات تنها بخش هایی از صحبت های دکتر فریدون صدیقی درباره دکتر یونس شکر خواه در گفتگو با شارا است که در ادامه این گفتگو از نظر می گذرد:

چگونه با دکتر شکرخواه آشنا شدید و از چه زمانی ایشان را می شناسید؟
 فکر می کنم اوایل سال 60 یا 61 بود که آقای شکرخواه وارد روزنامه کیهان شد و به دلیل اینکه رشته تحصیلی ایشان مرتبط با کار من بود، با من ارتباط گرفت. البته ایشان انسان بسیار با استعداد، پرشور و انرژی و دوست داشتنی بود. از همان زمان ما باهم امتداد پیدا کردیم و من به عنوان فردی که سن بیشتری داشتم و فکر می کنم جزء کسانی بودم که مشوق ایشان در زیست تحصیلی، اعتبار دانسته ها و یافته ها و مکاشفه هایی بودم که همواره در کار خود داشت. در نتیجه ادامه تحصیل و به ارتباطات تغییر رشته داد و دکتری ارتباطات از دانشگاه علامه گرفت و از همان سالها همچنان ما با هم هستیم. من شاهد تولد تنها فرزندش میلاد بودم که پسری مؤدب، منظم و مانند پدرش عزت مند است. شکرخواه جزء معدود آدم هایی است که رنج می برد تا دیگران لذت ببرند. کوشش، تلاش بی وقفه و پرکاری دکتر شکرخواه در لایه های دوم و سوم وی، به دلیل معنابخشی به آرامش افرادی است که با او در ارتباط هستند و به همین دلیل جزء معدود انسان هایی است که برای اینکه دیگران چیزی را فرابگیرند، حاضر است تا سیبل شود. این ویژگی به این معنا است که او همیشه یک انسان تابع است و اگر متغییر باشد، سعی می کند آدم ها را از درون تغییر دهد. بزرگترین اسلحه دکتر شکرخواه در مدیریت و کنترل خود، در گام اول آرامش بخشی به دیگران و خود است. دکتر شکرخواه انسان شریفی است و روح دل انگیزی دارد. با وجود اینکه حدود 55یا 56 سال دارد، همچنان بازی گوش و شیرین است. رفتار او گاهی به گونه ای است که نمی دانید آیا او بزرگ شده است یا نه. دکتر شکرخواه جزء موارد عجیبی است که آدم را یاد فیلم عجیب آقای بنجامین باتن می اندازد که شخصیت فیلم از اواسط عمر خود بدنیا آمده است و گاهی اوقات بزرگ بودن یا کوچک بودن را گم می کند. همین شگفتی است که علی رغم دلبستگی های دیرپای من با او که خیلی در هم تنیده است، گاهی اوقات برای گربه ای که می خواهد از درخت بالا برود ولی نمی تواند، با یکدیگر بغض می کنیم. فکر می کنم دکتر شکرخواه با دیگران با قلب خود و با خودش با عقلش بازی می کند. این روحیه معنا بخش و عمیق او را تبدیل به یک راز کرده است و بهتر است بگویم او یک شگفتی است. بنابراین همیشه در برابر او غافلگیر می شوید، درنتیجه همیشه باید بکوشید تا او را رمز گشایی کنید. من هیچ تقلایی برای رمز گشایی او نکردم. در همان روز اول فهمیدم که او مال من است. موضوع من با دکتر شکرخواه رفاقت و دوستی دیرینه و فهم مشترکی است که از رابطه ها داریم. هنر یک استاد ارتباطات تولید ارتباطات و معنابخشی و زایش ارتباطات با افرادی است که قابل ارتباط نیستند. دکتر شکرخواه جزء معدود افرادی است که تولید هستی بخش به روابط را خلق می کند. بنابراین هیچ کس با او غریبه نیست و هر کسی که برای اولین بار او را می بیند، مانند این است که سالها او را می شناسد. او دلبستگی هایی از جنس خطر و خاطره برای ما آفریده است. در این جامعه گاه هراس آلود، مناسبات او عقیق است و احساس می کنید که این جنس از رابطه، برای این زمانه نیست.

با توجه به پیشینه ای که فرمودید، شما در حال حاضر خودتان را استاد ایشان می دانید؟
ما با یکدیگر دوست هستیم. واقعیت امر این است که در حال حاضر در سنی هستم که چهار دهه روزنامه نگاری را پشت سر گذاشته ام، فکر می کنم استادی در فراگیری است نه در فرا دادن، یعنی در تعامل متقابل است. به این معنا که جوانی که با من کار می کند، در مجاورت من است و مطالبی از من فرا می گیرد، نمی داند که من هم از اوانرژی و چیزهای بسیاری فرا می گیرم. سالها است که رابطه ی من و استاد شکرخواه از رابطه استاد و شاگردی گذشته است. در حال حاضر ما دو رفیق، دو دوست و برادر هستیم. البته او انسان بزرگوار، فروتن و متواضعی است و همواره از من به عنوان اولین استاد خود یاد می کند. به نظرم بزرگترین حُسن آقای شکرخواه این است که اصراری بر اینکه بیشتر می داند، ندارد و به این مسئله واقف است که آن کسی که بیشتر می داند، در واقع کمتر می داند. در واقع ما همواره در نادانی خود در جستجوی دانایی هستیم. بنابراین رابطه ما استاد و شاگردی نیست بلکه هر دو در جستجوی دانستگی های تازه ای از یکدیگر هستیم. هر دوی ما بدنبال مکاشفه هستیم زیر معتقدیم هیچ انسانی پایان پذیر نیست. هر دوی ما به دنبال کشف و شهود یکدیگر هستیم. هر دو به این باور رسیده ایم که قطعاتی از پازل یکدیگر را هنوز پیدا نکرده ایم. گاهی من قطعه ای از وجود او پیدا می کنم و او متوجه می شود که چنین قطعه ای در وجود او بوده است و گاهی این اتفاق از سوی او سر می زند و من را متوجه موضوعی می کند که خودم از آن غافل بودم. می توان اینگونه گفت که من، او و چند نفر دیگر مانند سرنشینان واگنی هستیم که با وجود ایستگاه های متفاوت و متعدد، همگی در جستجوی مقصد یکسانی هستیم.

از روزهای گذشته تا به امروز از این رابطه چه ویژگی خاصی به یاد دارید؟ در رابطه با ارتباط کاری خودتان بگویید.
 من و دکتر شکرخواه در چند جا با هم کار کردیم. یک دوره طولانی در روزنامه کیهان با هم همکار بودیم و با ایشان در دو اتفاق پیرامونی رسانه ای با هم بودیم. برای مثال در مرکز مطالعات و گسترش رسانه ها با هم کار می کردیم و در آنجا هر زمان که صدای خنده دانشجویان بلند می شد، دکتر شکرخواه می گفت این کار آقای فریدون صدیقی است و مطلبی در مورد من می گوید که بعد از آن متوجه می شد درست گفته است.در یک دوره ای نیز درهفته نامه حوادث با هم کار می کردیم که هفته نامه پر تیراژ در سال 70 بود. هفته نامه ای که با خشونت سرو کار داشت و دکتر شکرخواه با بخشی سرو کار داشت که نرم بود و من هم باید خشونت ها را از نظر ساختار دنبال می کردم. این مسئله باعث شد که هر وقت در کنار هم در مورد یک موضوعی صحبت می کردیم، ایشان برای افرادی که پیرامون ما بودند،تعریفی خاص می آفرید. خاطرم است سالی که عصر فیلم تایتانیک بود، ما یک مسیری را از یک هفته نامه تا میدان ونک که منزل ایشان در آن حوالی بود را طی می کردیم. دور میدان ونک در ضلع شمال غربی هنگام غروب در پیاده رو پیرزنی نشسته بود که یک پای خود را دراز می کرد و پای دیگر خود را نیز زاویه کرده و در طلب کمک دیگران بود. منتهی آن هیبت، هیکل و دیالوگی که نوعی نفرین نرم درآن بود، به گونه ای بود که ترسی به جان عابران پیاده می انداخت. من و دکتر شکرخواه هنگامی که به او می رسیدیم قبل از اینکه او شروع به گفتن کلمه ای تند کند، به طور نوبتی هر روز به او کمک می کردیم تا اینکه کار به جایی رسید که فکر کردیم این کار بسیار ناجوانمردانه است و به همین دلیل مسیر خودمان را عوض کردیم و بعد از مدتها که دوباره به همان مسیر بازگشتیم متأسفانه دیگر خبری از آن آدم نبود. منظور این است که به دلیل این حس و درد مشترک و وحدت رفتار، دکتر شکرخواه در درون خود یک روشی ایجاد می کرد تا هر دو نفر ما بتوانیم با هم تعامل داشته باشیم.

در رابطه با جایگاه علمی آقای دکتر بگویید؟
جایگاه علمی آقای شکرخواه یا دکتر دات کام جایگاهی تعریف شده است. جستجو و تقلای ایشان برای جستجو و کشف رسانه های جدید از ارتباطات به سال های بسیار دور بر می گردد. شاید بتوان گفت در همان سال 70 یا 71 بود که پای اینترنت باز شده بود و روزنامه ها واحدی به نام انفورماتیک داشتند. دکتر شکر خواه جزء معدود افرادی بود که به دنبال این عالم ناشناخته رفت و می خواهد در کشف آن اتفاق باشد. به نظر می رسید او درک مناسبی از این داشت که انسان معاصر، انسانی است که در فردا زندگی می کند. گرچه بخش قابل تأملی از ما همچنان در دیروزهایمان مانده ایم و من یکی از آن آدم ها هستم. ولی او یکی از آدم هایی است که به زعم من به دلیل رمز گشایی در ارتباطات نوین، در فردا زندگی می کند. این اتفاق بسیار فرخنده ای است. نکته بعدی دکتر شکرخواه ساده سازی زبان علمی و انتقال آن به دانشجوها و آدم های پیرامون خود است و شگفتی علمی او در این است که هرچه بیشتر می بیند و جستجو می کند، سعی می کند آنها را بومی و درونی کند و با این درونی سازی ها به ارتباطات علمی با پیرامون خود معنای بیشتری دهد. از نظر من یکی از معایب دکتر شکر خواه این است که بیشتر مطالعه می کند و کمتر می نویسد گرچه این مسئله به دلایل بسیاری حُسن است، اما در فقر تولیدات رسانه ای مکتوب شاید انتظار بیشتری از او باشد که آنچه را که می کاود، مکتوب و عرضه کند. من فکر می کنم بهتر است آقای دکتر شکرخواه به خودش فرصت دهد و کمی از خودش جا بگذارد و سارق خودش شود و تولید کند. تولیدی که بتواند بیش از پیش این بهره مندی را فراهم کند. ولی مشکل این جا است که وقت ندارد و این به همان دلیلی است که در ابتدا گفتم، دکتر شکرخواه انسانی است که خودش رنج می برد تا دیگران در آسایش و راحتی باشند و این کار خیلی بزرگی است.

اگر بخواهید دکتر یونس شکرخواه را در یک جمله توصیف کنید، چگونه او را وصف می کنید؟
 در سالروز تولد 50 سالگی ایشان بود که مطلبی با عنوان آقای سیب نوشتم و هنوز هم معتقدم همچنان آقای سیب است. زیرا همیشه معطر و پرآب است و می توان او را گاز زد. یک سیب سفید که سایه ای از قرمزی دارد و به این معنی است که لذیذ و شیرین است. من عاشق این نوع سیب هستم.