آموزگار مثبت‌اندیشی و انگیزه درمانی

“آیین دوست‌‌یابی‌”اش سالها از پرفروش‌ترین کتاب‌‌‌‌‌‌های آمریکا و اروپا بود.

پدر و مادر دیل کارنگی Dale Carnegie روی زمین کار می‌کردند و او که نابسامانی‌‌‌ها و نارسا‌‌یی‌‌های زندگی را تاب نمی‌آورد، در پی زندگی بهتر چندی به آموختن هنرپیشگی، روزنامه‌نگاری، بازرگانی و علوم تربیتی پرداخت.

می‌گفت: «خوشبختی وابسته به این نیست که چه هستی و چه داری، بلکه به این است که چگونه می‌اندیشی» و این سخن را شعار مثبت‌اندیشی برای تأثیرگذاری بر دیگران و موفقیت معرفی می‌کرد.

۲۳ ساله بود که زادگاهش را به سوی ابرشهر نیویورک ترک گفت، ولی آنجا هم نخست کار پردرآمدی نصیبش نشد و بارها از “سوسک‌های آپارتمان خیابان ۵۶” شکایت کرد.

می‌گفت در آموزشگاه هنرپیشگی دریافته که مدیریت و رهبری نصیب کسی می‌شود که به خود باور داشته باشد و از بیان دیدگاه‌های خود در جمع نترسد.

۲۴ ساله بود که توانست یک سلسله کلاس‌های فن سخنرانی در نهاد جوانان مسیحی برگزار کند. رفته رفته به تعداد این کلاس‌ها افزود. دیل نام خانوادگی خود را تغییر داد تا مشابه نام اندرو کارنِگی سازنده تالار بزرگ و پرآوازه شهر نیویورک “کارنِگی هال” باشد و از آن پس، به جای کارناگی او را کارنِگی می‌نامیدند.

می‌گفت: «درس‌هایی که می‌دهم همه از شنیده‌های شاگردان خودم تهیه و تنظیم شده‌اند.»

۴۹ ساله بود که نخستین کتابش “آیین دوستیابی” را منتشر کرد و از آن پس این کتاب و آثار دیگرش در صدر پرفروش‌ترین کتاب‌ها قرار گرفتند.

آثار کارنِگی که بیشتر طرف توجه بازرگانان، فروشندگان و مدیران شرکت‌ها و نهادهای اقتصادی و اجتماعی‌اند، تا کنون بیش از ۶۰ میلیون نسخه و به ۳۸ زبان چاپ و منتشر شده‌اند.

کارنِگی راه موفقیت را در تأثیرگذاری بی‌رحمانه بر دیگران می‌دانست.

می‌گفت: «باید کاری کنیم که خریدار یا مخاطب گمان کند خودش به گزینه‌ای رسیده که مورد نظر ما بوده است.»

می‌گفت: «دستور ندهید، پیشنهاد کنید و به این ترتیب در دیگران نیازهای مبرم بیافرینید.»

هایکه ریشتِر، سرپرست موسسه آموزش مدیریت کارنِگی در آلمان، بر این باور است که دِیل کارنگی پیشرفت و شهرتش را بیشتر وامدار همسرش، دورتی کارنِگی بوده که موسسه آموزش مدیریت کارنِگی را نخست در ایالات متحده و سپس در بسیاری از کشورهای جهان بنیان نهاد.

منتقدان کارنِگی می‌گویند که او طوری از موفقیت حرف می‌‌‌‌زند که گویی مقصر ورشکستگی و ناکامی همیشه خود فرد است و جامعه و محیط هیچ نقشی در این میان ندارند.