شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– پخش ماهواره ای به صرفه‌ترین راه برای توزیع VNR ها (مقالات خبری ویدیویی) است. به علاوه، بیشتر کارگردان های خبری این روش را بر راه های دیگر ترجیح می‌دهند. عملاً تمام ایستگاه‌های تلویزیونی امروزه حداقل دارای یک آنتن گیرنده‌ی ماهواره ای هستند.
به طور خلاصه، یک نوار VNR هنگامی به یک ماهواره فرستاده می‌شود که از یک کابل ریز موج عبور کند. بر طبق کتاب راهنمای مقالات خبری ویدیویی، که توسط مدیالینک توزیع می‌شود، بعد از این مرحله، انتقال از یک اتصال به ماهواره های ارتباطی متعددی که برای انتقال اخبار به کار می‌روند صورت می‌گیرد.
ماهواره آن را دریافت می‌کند و آن را بر روی کانال ها یا گیرنده های خودکار می‌اندازد و آنها نیز، پیام را درتمام سطح کشور و ایستگاه های تلویزیونی که آنتن خود را درمحل صحیح خود قرار داده اند می‌فرستند. سپس از آن پیام برای ضبط خبر در استودیو استفاده کرده، یا به طور زنده آن را پخش می‌کنند.
البته می‌توان VNR ها را از طریق پست نیز توزیع کرد. اما هم وقت‌گیر است و هم پرهزینه، نوارهای کاست متعددی را باید تولید و پست کرد. بهترین نوع آن کاست‌های VHS به اندازه 4/3 اینچی است. اما اغلب ایستگاه‌ها، نوارهای VHS یک اینچی را نیز قبول می‌کنند.
البته برخی اوقات که خبرها خیلی فوری هستند، می‌توان آنها را به چند ایستگاه منتخب پست کرد. همان‌طور که قبلاً گفته شد به آنها نوارهای «همیشه سبز» می‌گویند زیرا همواره جدید هستند. از یک VNR که درباره‌ی راه مبارزه با بیماری ایذر و یا چگونگی مبارزه با آتش سوزی در جنگل‌ها، تهیه شده است،همواره می‌توان استفاده کرد.
از توزیع پستی می‌توان برای «موجودی فیلم کوتاه» نیز استفاده کرد – صحنه های ویدیویی استاندارد از خطوط تولید یک شرکت، ادارات مرکزی یا فعالیت هایی که یک ایستگاه تا زمان پخش خبر، درباره‌ی یک شرکت ذخیره می‌کند و سپس برای اثبات خبر از آن استفاده می‌شود. به طور مثال ، برای یک مقاله‌ی خبری درباره‌ی یک نیروگاه برق، می‌توان از «موجودی» استفاده کرد که صحنه هایی از امکانات داخلی نیروگاه را نشان دهد.
چگونگی پخش برنامه های VNR
ایستگاه های رادیویی و تلویزیونی از VNR ها به میزان بالایی استفاده می‌کنند. در تحقیقی که توسط مرکز تحقیقاتی نلسون مدیا صورت گرفت، نشان داده شد که از هر 92 برنامه‌ی تلویزیونی ، یکی از آنها با استفاده از VNR ها تهیه می‌شود.
به گفته‌ی مجله «برنامه های تلویزیونی» ، مقالات خبری ویدیویی ، منبع برنامه‌های تلویزیونی محلی است. البته این مسأله فقط در مورد ایستگاه های کوچکی صادق است که دارای کارکنان و امکانات کمی هستند و نمی‌توانند فقط خودشان پوشش خبری خود را تأمین کنند؛ اما در ایستگاه های بزرگتر، نیز برای کم کردن هزینه و کارمندان از VNR ها استفاده می‌شود.
شبکه‌ی تلویزیونی CNN و شبکه های تلویزیونی دیگر نیز از VNR ها استفاده می‌کنند. به طور مثال، یک VNR که درباره‌ی تربیت سگ ها برای یافتن محل آتش‌سوزی ها، تهیه شده بود ، درشبکه‌ی «CBS امروز صبح [1]» پخش شد.
البته همواره به خاطر داشته باشید که VNR ها نیز همان روندی را طی می‌کنند که مقالات خبری در رسیدن به مجلات و روزنامه ها طی می‌کنند. امیل گالینا[2]، قائم مقام شرکت خدمات الکترونیکی و رسانه ای هیل و نولتون[3] این اختلاف را در مجله جهان ارتباطات (Communication World) (اکتبر 1991 ) این گونه می‌نویسد:
تشابه مقالات و خبرهای ویدیویی به خبرهای تلویزیونی، درست مانند نسبت مقالات خبری نوشتاری به مقالات روزنامه ای است و تصاویر متحرکی را که ما برای تلویزیون تهیه می‌کنیم مشابه مقالات 8 × 10 روزنامه ها ومجلات است. مقصودشان نیز یکی است: افزایش پوشش خبری و تهیه مقالات. معمولاً فقط یک منبع خام برای تهیه خبر وجود دارد.
علاوه بر آن، کارگردان های خبری تلویزیونی نهایتاً تصمیم می‌گیرند که از چه چیزی استفاده کنند و ممکن است قبل از پخش یک VNR آن را ویراستاری کنند و این عمل درست مانند ویراستاری مقالات خبری فرستاده شده به روزنامه ها می‌باشد.
با وجود مصرف جهانی VNR ها، هنوز بر سر استفاده از آنها اختلاف نظر وجود دارد. در سال 1992 در راهنمای تلویزیونی درباره‌ی استفاده از VNR ها در ایستگاه‌های تلویزیونی جنجال به پا شد. در این مجله به VNR ها نام «خبرهای تقلبی » داده شده بود و ایستگاه های تلویزیونی را در استفاده از VNR هایی که توسط مراجع روابط عمومی برای «معرفی یک محصول، ارایه‌ی نظریه، و یا برای تصحیح یک تعبیر سیاسی غلط» تهیه می‌شد، سرزنش کرد.
این مقاله می‌گوید که کارگردان های خبری تلویزیونی مسؤلند تا VNR هایی را پخش کنند که از طریق «مراجع غیر خبری» فرستاده می‌شود و ادعا می‌کنند که اگر گویندگان خبری متوجه نشوند که آن چه می‌گویند خبر واقعی است ، نه یک موضوع برچسب خورده ، باز هم یکپارچگی خبرها نقصان پیدا خواهد کرد.
البته تولیدکنندگان و توزیع کنندگان VNR، به این عقیده، که خبرهای آنها «خبرهای تقلبی» است، به سختی اعتراض کردند، اما بیشتر آنها با این مسأله موافق بودند که کارگردان های خبری تلویزیونی می‌توانند کار بهتری را ارایه کنند. اگر منبع VNR ها به برخی از قوانین غیر رسمی اشاره کردند قوانین زیر از جمله آنها است:
·تولیدکنندگان و توزیع کنندگان VNR باید ضامن و مخاطب موردنظر هر موضوعی که برای پخش فرستاده می‌شود را معین کنند.
·سازمان های خبری تلویزیونی باید منبع موضوعات VNR را شناسایی کنند.
·از استفاده آشکار از VNR های تبلیغاتی باید جلوگیری کرد.
·VNR ها باید اسناد و فیلم های معتبر بوده و محتوای آن نباید عوام فریبانه باشد.
در عین حال چهره های تلویزیونی و رادیویی نگران اعتبار VNR های خبری هستند. مسؤولان روابط عمومی، همچنان نظریات خود را درباره‌ی هزینه VNR ها و این که آیا خبری که به مخاطبان می‌رسد به اندازه این هزینه ارزش دارد یا خیر بیان می‌کنند. مشکلی که در این رابطه وجود دارد آن است که کارکنان تلویزیونی چگونه از VNR ها استفاده کنند. یک راه جدید آن است که به VNR ها یک «کد » داده می‌شود که از طریق خدمات رایانه ای مختلف می‌توان آن را خواند.
انتظارات مشتریان مقوله‌ی دیگری است. مقالات دارای تیراژ بالا و موفق مانند مقالات شرکت پپسی در پاسخ به ادعای خراب کاری در قوطی های پپسی به مشتری این اطمینان را می‌دهد که مقاله وی در تمامی آمریکا پخش خواهد شد. در واقع، یک VNR خوب معمولاً به چهل تا پنجاه ایستگاه هوایی رسیده و بین 5/2 تا 3 میلیون بیننده آن را مشاهده خواهند کرد.
درک ارزش، هدف و محدودیت های یک VNR امر بسیار مهمی است. قبل از آن که بیست تا بیست و پنج هزار دلار برای تولید یک VNR هزینه کنید بهتر است ابتدا مفاهیم زیر را ارزیابی کنید:
1) ارزش خبری موضوع؛
2) آیا این موضوع را می‌توان به تصویر در آورد،
3) آیا با رسیدن به مخاطبان خبری مختلف می‌توان به اهداف سازمانی دست یافت یا خیر.
راه دیگر برای دست یابی به پوشش خبری، تورهای رسانه ای – ماهواره ای است که درباره‌ی آنها بحث خواهیم کرد.
[1] – CBS This morning
[2] – Emil Gallina
[3] – Hill & Knowlton’s Electronic Media Service