شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– اغلب مردم در پاسخ به این سوال که کار روابط عمومی چیست و یا چه نقشی در سازمان ها دارد؟ تنها به نقش ابتدایی و پیش پا افتاده روابط عمومی یعنی نصب بنر تبریک و تسلیت اشاره می کنند و هر چقدر بیشتر بپرسید ذهنتان به یک تعریف ساده نقش روابط عمومی در کلیه اهداف تعیین شده برای روابط عمومی نرسد و این گواه آن است که روابط عمومی هنوز نسبت به تغییر نگرش افکار عمومی و ارائه تصویری مثبت از خود فاصله بسیاری دارد چرا که افکار عمومی هنوز تصویری صحیح و شناخته شده از روابط عمومی ندارد.
نگرش سنتی و منسوخی که در آن ضرورتی احساس نمی گردد که مخاطبین می توانند از تصمیم ها و برنامه ها و عملکرد دستگاه ها از طریق روابط عمومی اطلاع یابند و از سوی دیگر نیازها و تقاضاهای آنها را به دستگاه انتقال دهد.
در تئوری و نظر می گوییم افکار عمومی تعیین کننده هدف غایی روابط عمومی است؛ اما از این نکته غافلیم که همین افکار عمومی به واسطه تصویری نادرستی که از نقش و وظایف روابط عمومی دارد باعث شده در سطح کلان جایگاه آن متزلزل باشد و در هر دوره زمانی دستخوش تغییرات غیر کارشناسانه و غیر علمی شود.
بنابراین تا زمانی که مردم ندانند نقش روابط عمومی چیست نمی توان انتظار داشت روابط عمومی بتواند دانش و آگاهی را به اعماق جامعه ببرد و یا این که عامه جامعه روابط عمومی را به عنوان یک تفکر ارتباطی که با تکیه بر مدیریت استراتژیک در تصمیم سازی های سازمانی اثرگذار است؛ بشناسند.
واقعیت روابط عمومی در بخش های دولتی و غیردولتی این است که هنوز جامعه نسبت به نقش وظایف آن شناخت صحیح و کاملی ندارد. این شکاف به حدی عمیق است که علیرغم تأکید بسیار روابط عمومی ها بر رسانه ها و برقراری ارتباط با آنها که گاها روابط عمومی را به رسانه زدگی تبدیل می کند اما متاسفانه همان اصحاب رسانه نیز اطلاع بیشتری از نقش و وظایف روابط عمومی جز نقش اطلاع رسانی ندارند و تصور می کنند روابط عمومی فقط رسانه است.
این بدان جهت است که فعالان روابط عمومی چه در بخش دولتی و چه در بخش غیردولتی هنوز نتوانسته اند برنامه مدونی برای این که بخواهند مخاطبان خود را نسبت به اهمیت نقش و جایگاه خود اقناع کنند؛ نداشته و ندارند و تلاش های روابط عمومی ها در دهه های اخیر نیز نتوانسته به این مهم برسد. از سوی دیگر رسانه ها نیز به عنوان کانال های ارتباطی که گسترده ترین رابطه را با عامه دارند، به دلیل همین شناخت تک بعدی از روابط عمومی، رسالت خود را به همین یک نقش محدود کرده اند و در معرفی روابط عمومی به جامعه حق مطلب را ادا نکرده اند.
به نظر می رسد روابط عمومی در معرفی و یادآوری نقش ها و وظایف تخصصی و گسترده خود به صورت هدفمندتر باید عمل کند؛ چون مخاطب وی نتایج کارها و اقدامات وی را مشاهده نکرده به همین منظور جایگاه و شخصیتی که مد نظر روابط عمومی است برایش قائل نیستند.
| ||||
