نظام ارتباطی
شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)- ارتباط، ترجمه Communication و از ریشه لاتین Communis یعنی اشتراک می باشد. به این معنا که پیام دهنده پیام ارسال می دارد. پیام گیر اگر هدف و منظور پیام دهنده را درک کند با او از جهت هدف همسو می شود. آن زمان است که ارتباط حاصل شده است و گرنه ارتباطی به وجود نیامده است. در هر ارتباطی 4 عنصر وجود دارد:
1. مبدا
2. پیام
3. وسیله
4. مقصد یا پیام گیر
مقصد – رمزگشا – علائم یا پیام – رمزگذار – مبدا یا پیام

اگر پیام دهنده یا پیام گیر همسو باشد ارتباط برقرار است. در این نوع ارتباط یا هر نوع ارتباطی ما دو نوع اختلال یا پارازیت داریم:
1- اختلال یا پارازیت درونی
2- اختلال یا پارازیت بیرونی

- اختلال درونی از جانب پیام دهنده است. اما اختلال بیرونی از خارج از وجود پیام دهنده است. عوامل جوی, عوامل فنی. اگر رمزگذار و رمز گشا را برداریم ارتباط چهره به چهره می شود.

فرآیند ارتباط چیست؟
فرآیند یعنی جریانی پیوسته در حال تغییر, آغاز و پایانی ندارد. پیوسته در حال تولید و زایش است. در ارتباط, فرآیند ارتباط به این معنا است که پیام دهنده پیام ارسال می دارد. پیامگیر آن را دریافت می کند و عکس العمل نشان می دهد. بازخور پیام به طرف فرستنده پیام برمی گردد که فرستنده پیام آن را دریافت, تعبیر و تفسیر می کند و خود تحت تاثیر قرار می گیرد.

چه عواملی باعث می شود در نظام ارتباطی عناصر ارتباط از چفت و بست مطلوب یا محکمی برخوردار نباشد. برای مثال:
1- مشکل اول این است که ممکن است پیام دهنده خوب پیام را کدگذاری نکرده باشد.
2- خبر یا پیامی را که ارسال می دارد آن خبر معنی دقیق نداشته باشد و پیام گیر آن را به خوبی درک نکرده باشد.
3- اختلال یا پارازیت که از آن سخن گفتیم در اینجا مداخله کند و پیامگیر نتواند پیام را به دقت دریافت کند.

در اینجا نارسایی های دیگری نیز می تواند در نظام ارتباطی مشکلاتی به وجود آورد که می توانیم اینها را تحت عنوان سه تنگنا مطرح کنیم.
1- بر اثر واژگان و لغاتی که ما به کار می بریم, تنگناهای زبانی, برای مثال بعضی از کلمات ترکیباتی دارد, هر کدام از آنها را در انتقال پیام حذف کنیم. نظام ارتباطی ممکن است از قوت بالایی برخوردار نباشد. گاه زیر و زبر کلمات و تلفظ آنها هم می تواند چنین مشکلاتی را برای دریافت پیام به وجود آورد.

2- وجود حشو و زواید در زبان است. در بعضی از جوامع پیام دهنده برای انتقال معنا مجبور می شود مثال ها و تعبیرات و تکرارهای زیادی انجام دهد تا پیام او به درستی منتقل گردد به ویژه در جامعه ای که در زبانش ناسایی هایی وجود دارد. در چنین نظام های ارتباطی پیام دهنده زمان زیادی را برای انتقال پیام های اندک اشغال می کند. اطلاعات کم می دهد با صرف زمان زیاد.

3- اگر پیام دهنده مدام پیام را تکرار کند, مثال بیاورد. این عمل پیامگیر را خسته می کند و پیام دهنده را رها می کند. اگر سریع هم بگوید و رد شود باز هم اغتشاشات فکری در پیامگیر ایجاد می کند. لذا پیام دهنده باید حد وسطی را متناسب با ابزار و حوصله مخاطب انتخاب کند.

آثار ارتباطات
اثر گذاشتن بر مخاطب پیوسته مطرح بوده و هست. همه می خواهند بر روی مخاطب اثر بگذارند. همه دوست دارند از اثر پیام خود مطلع شوند اما اثر گذاری بر مخاطب شرایطی دارد که تحت 4 شرط می توان مطرح کرد:

1- پیام باید به نحوی تنظیم شود که توجه پیامگیر را جلب کند.
2- پیام باید از نشانه هایی استفاده کند که با تجربه های مشترک پیام رسان و پیامگیر مرتبط باشد تا بتوان معنا را برساند.
3- پیام دهنده باید نیازهای شخص گیرنده را برانگیخته و بعد راهی برای ارضای آن نیازها هم نشان دهد.
4- پیام باید راهی برای ارضای نیازها توصیه کند که با وضعیت گروهی که پیامگیر در آن عضویت دارد تناسب داشته باشد.