عبارت آژانس های عمومی سازی می تواند مضر به شمار آورد، اما من درباره اصل این عبارت زیاد مطمئن نیستم و مطمئن نیستم که چرا.
شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)، پل برتون- برخی خبرنگاران آنها را «آژانس های عمومی سازی» اما آنها نام های بیشتری دارند: مشاوران روابط عمومی، متخصصان روابط عمومی، کارگزاران ارتباطات، نمایندگان مطبوعات، آژانس های تبلیغاتی، بچه های روابط عمومی و …
عبارت آژانس های عمومی سازی می تواند مضر به شمار آورد، اما من درباره اصل این عبارت زیاد مطمئن نیستم و مطمئن نیستم که چرا.
واژه «هک» نیز مضر در نظر گرفته می شود، اما برابر هم خبرنگاری و هم روابط عمومی به کار می رود. امروز نگرانی های زیادی دربراه خبرنگارانی است که بی جهت خاصی از روابط عمومی ها تاثیر می گیرند و اینکه تعداد این روزنامه نگاران رو به افزایش است و احتمالا در رابطه مستقیم با کاهش خبرنگاران است.
بسیاری از شما معتقد هستید که همه روزنامه نگاران از یک سری قواعد تبعیت می کنند که قابل بحث و مشروع هستند اما هیچ سوالی درباره افراد روابط عمومی و قواعد آنها نمی شود. آنها پول می گیرند تا این قواعد را به پیش ببرند.
بگذارید بگویم در رسانه هایی که روابط رسانه ای یک حرفه قابل احترام است، به همان اندازه روزنامه نگاری نیز محترم است. مساله این است که مانند روزنامه نگاری که اغلب با بی شرمی انجام می شود، مردم نیز بی کفایت و بی اطلاع تر و بد اطلاع تر می شوند.
آنها هر دو می توانند یک کمک یا یک مانع برای خبرنگاران باشند و همچنین برای مشتریانشان. بزرگترین مساله این است که بسیاری از روابط عمومی ها هرگز در تحریریه کار نکرده اند و بنابراین حتی درک ساده ای از کار خبرنگاری ندارند.
بعضی از سردبیران فکر می کنند که بهترین راه این است که داستانی منتشر شده را دریافت کنند( یا از دریافت آنهایی که منتشر شده اند بپرهیزند.) که اغلب چنین نیست.
سایرین معتقدند که آنها خیلی بهتر می دانند که خوانندگان چه می خواهند، که این نیز قابل بحث است.
این بدین دلیل است که بسیاری از روابط عمومی ها بد وجود دارند که برخی سردبیران به گزارشگران اجازه نمی دهند از مسئولان روابط عمومی ها نقل قول کنند. آنها اصرار دارند که گزارشگر دست بالا را بگیرد و از رئیس یا مدیرعامل نقل قول کند.
اما من شک دارم چنین سردبیرانی وجود داشته باشند. روابط عموم یها می توانند در این حوزه بسیار مفید باشند جاییکه گزارشگران زمان کمتری برای تحقیق دارند.
این بستگی به خبرنگار دارد که خوانندگان، شنوندگان و بینندگان را مطمئن کند که در درجه نخست خدمت شده اند و اینکه چشم اندازی از حقیقت به آنها نشان داده شده است. من معتقدم اگر ما می توانیم در این فرایند به دیگران کمک کنیم، این چیز خوبی است اما برخی از سردبیران این چیزها به گوششان فرو نمی رود.
مشاوران روابط عمومی می توانند غریق نجات باشند. آنها می توانند باعث فرو بردن یک حرفه و کسب و کار در بحران باشند، بدون اینکه ریشه و مسئولیت آن را در نظر بگیرند.
آنها می توانند تفاوتی میان موفقیت و شکست برای یک کسب و کار جدید یا سازمان یا فرد باشند.
آنها می توانند چیزی را منتشر کنند که باعث شود یک روزنامه نگار تحت تعقیب قرار بگیرد.
آنها می توانند طوری به مدیرانشان نشان دهند که از رسانه پرهیز کنند و حقیقت یا فکری که دارند یک بحران را مخفی کند.
اما روابط عمومی ها بد، همانند دکترها و وکلای بد هستند و می توانند صدمات بی شماری بوجود آورند.
آنها می توانند به سادگی گزارشگران را آزار دهند و به تماس هایشان جواب ندهند و حتی جوابیه برای مقالات شان نفرستند. مهم نیست که چقدر قانونی است و آیا منتشر می شود یا نه.
اما حتی بدتر از این، آنها می توانند برخی خبرنگاران را گمراه کنند و داستان های نادرست به آنها بگویند و داستان های تبلیغاتی شان را به جای مقاله قالب کنند یا توضیحاتی غیر قابل اعتماد بدهند اما آنها نمی توانند خبرنگاران و مخاطبان آنها را برای همیشه فریب دهند.
وقتی خوانندگان دیگر حرف هایشان را باور نکنند، ما در مشکل می افتیم.
منبع: http://www.thespec.com/opinion-story/4616351-berton-believing-what-we-read/
منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)
|
||||
