کاشمر و کابوسی به نام روابط عمومی

همه از عظمت و بزرگی روابط عمومی و ضرورت وجودش می گویند. روی کاغذ همه چیز درست و مرتب است علمی است که در دانشگاه ها تدریس می شود.

شارا، مهندس حمید رضا بی تقصیر، کارشناس ارشد علوم ارتباطات اجتماعی- واژه روابط عمومی گویا به یک کابوس تبدیل شده است. همه از عظمت و بزرگی آن و ضرورت وجودش می گویند.
 روی کاغذ همه چیز مرتب است علمی است که در دانشگاه ها تدریس می شود. برایش در سطح بین المللی سمینار و کنفرانس برگزار می کنند. وبلاگ ها و سایت های بسیاری به طرح موضوعات این علم اختصاص یافته است. برایش نشریاتی خاص منتشر می کنند. جلسات سخنرانی و کارگاه های آموزشی ترتیب می دهند …! در کاشمر روابط عمومی یعنی زدن اطلاعیه و پارچه بر در و دیوار. یعنی یک تقویم را بگذاری جلویت و برای مناسبت های مختلف یک جمله تایپ کنی و تراکتی آماده نمایی و پارچه ای تبلیغاتی را در میادین مرکزی نصب کنی. در این جا روابط عمومی یعنی توجیه مسایل ریز و درشت. یعنی حرف های گنده گنده. یعنی همه چیز امن و امان است، چون از ما بهتران می گویند. یعنی همه چیز آن طور که می خواهیم شفاف نیست، آن طور که می خواهند هست!!!
 در این جا هیچ نشریه ای مربوط به حوزه روابط عمومی توزیع نمی شود. تعجب نکنید در این جا هیچ کس عضو انجمن های ریز و درشت این رشته نیست. کسی از کتاب های تخصصی این حوزه خبر ندارد. جالب تر آن که در ادارات و نهادها و سازمان های فعال این شهر کمتر کسی یافت می شود که دانش آموخته این رشته باشد و پست سازمانی خاص این رشته را داشته باشد. فرد فعال در روابط عمومی خیلی از جاها چند شغله است. پستش چیز دیگری است و این عنوان را هم یدک می کشد. آقایان متخصص و نظریه پرداز در حوزه روابط عمومی ها به این دیار و سایر نواحی گوشه چشمی ندارند. مهم تهران است و کلان شهرها.روابط عمومی موجودی مظلوم است.
 بعضی ها با علم کردن چند انیمیشن می شوند چهره های درخشان حوزه روابط عمومی. باید فتوشاپ را بلد باشی. حالا روانشناسی مردم را نخوانده باشی مهم نیست. از بروشور و بولتن نباید غفلت کرد، روابط عمومی یعنی این! باید با عکاسی هم آشنا باشی و از زوایای مختلف، تصاویر متفاوت از مقام عالی مدیر عکس برداری و طی یک فرایند خصوصی رابط او با عموم باشی و این یعنی روابط عمومی. خدا را شکر اینترنت به دیارمان آمده و می توانیم مطالب استادان فن را با ولع بخوانیم و از نبود منابع مطالعاتی و کارگاه های آموزشی انتقاد کنیم. در این گونه نواحی باید منتظر مرگ و میرها باشی، آخر کار روابط عمومی نصب پارچه عزا و عرض تسلیت به این و آن است. باید ببینی بعضی ها کی از سفر زیارتی شان برمی گردند، آخر باید عرض خوشآمدگویی را هم روابط عمومی بنویسد.