شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)– نیوزویک در تاریخ 8 می 1978، پس از انتشار “آر آن (RN): خاطرات ریچارد نیکسون”، این داستان را تحت عنوان “روزهای پایانی نیکسون” منتشر کرد. نظر به بحث های اخیر درباره رییس جمهور دونالد ترامپ و استیضاح احتمالی وی، هرچند بعید به نظر می رسد، نیوزویک این مطلب را دوباره منتشر می کند.
به گزارش گروه ترجمه شارا، ریچارد نیکسون نخستین بخش از آخرین سخنان خود درباره واترگیت در آغاز این هفته منتشر کرد – که نکته بسیار قابل توجه آن تداوم باور او به این امر بود که قضیه واترگیت در کل یک اشتباه وحشتناک بوده است.
سرآغاز موجی جهانی از گلچین های روزنامه ای از خاطرات آتی وی، موید دخالت و درگیری نیکسون در پنهان سازی موضوع از روزهای نخستین آن و اظهارنظرهای مکرر عمومی اش درباره آن است. البته رئیس جمهور سابق به دفاع از این موضوع می پردازد که هیچ چیز مجرمانه و قابل استیضاحی در مورد نقش او وجود نداشته است- تنها مشکل یک محاسبه اشتباه و پیش بینی غلط بوده است که دشمنان قدیمی اش با غرض ورزی و کینه در پی آسیب زدن به او و انتقام گیری از وی بوده اند.
او می نویسد: “من واترگیت را به لحاظ سیاست پاک و ساده دیدم …”. “به جای اعمال هدفمند قدرت و رهبری ریاست جمهوری برای برملا کردن سرپوش گذاری و پنهان کاری، من جستجوی فزاینده ای را برای یافتن راه های محدودسازی آسیب به دوستانم، دولت ام و خودم آغاز کردم.”
آنچه در نخستین بخش های روزنامه دنبال شد به جای اعتراف، بیشتر شرح وقایعی از گناهان غفلت و اشتباهات راهبردی بود – کلاف پیوسته ای از نقل قول ها آغاز شد زمانی که وی در ژوئن 1972 شکست واترگیت را با معقول و مهمل خواندن مورد بی اعتنایی قرار داد.
وی اذعان می کند که به طرحی برای استفاده از سیا به منظور جلوگیری از تحقیقات FBI تن داده بود و می گوید “تا آنجا که به من مربوط می شد،” این پایان نگرانی های ما در مورد واترگیت بود. ” نیکسون به شدت بر سر اشتباه نخستین مهلک خود باقی ماند – که واترگیت “فقط یک مشکل روابط عمومی بود که تنها به یک راه حل روابط عمومی نیاز داشت”.
این جان دین بود که این فانتزی را با بیان حقیقت – یا بخش بیشتری از حقیقت، ویران کرد، همان طور که اینک نیکسون خاطره نگار، بیش از آن که رئیس جمهور نیکسون اذعان داشته بود، به این موضوع اعتراف می کند. او می گوید: «در نهایت، دیگر چندان تفاوتی ندارد که من به آن میزان که دین ادعا کرده بود درگیر موضوع بودم یا این که به همان میزای که من ادعا کرده بودم در موضوع دخالت نداشتم».
ترس: نیکسون در شرح حال خود از روزهای آخر کاخ سفید، زمانی که تنها دخترانش و شوهران آنها او را ترغیب به ادامه مبارزه می کردند، و حتی “پات” شروع به انجام مقدمات برای ترک کاخ سفید کرد، به شدت تحت تاثیر احساسات قرار می گیرد.
او به یاد می آورد که به کارکنان ارشد الکساندر هائگ و رون زیگلر گفته بود “من کاملا گند زدم. اساسا گند زدم، مگر نه؟”. هر دوی آنها به او توصیه کردند که استعفا بدهد، هنری کیسینگر هم همین توصیه را به او کرده بود- هر چند، گزیده روزنامه ها می گویند، او تهدید کرد که از سمت اش به عنوان وزیر امور خارجه کناره گیری کرده و دلیل آن را نیز به دنیا می گوید اگر نیکسون برای کناره گیری از قدرت بهانه آورده و مشکل ایجاد کند. البته نیکسون می گوید او بیشتر دغدغه این را داشت که به جهان نشان دهد “از روی ترس کنار نمی رود” و به همین دلیل به افراد تحت امرش دستور داد که به دنبال معامله ای برای مصونیت از پیگرد قانونی نباشند.
نیکسون شرح می دهد که شبی که از قدرت کناره گیری کرد، کیسینجر به او گفت که تاریخ همچنان او را به عنوان یک رئیس جمهور بزرگ مورد قضاوت قرار خواهد کرد.
نیکسون به یاد می آورد که در پاسخ گفته بود: “هنری، این بستگی دارد به این که چه کسی تاریخ را بنویسد.” نسخه شخصی خود نیکسون از تاریخ، این هفته روزنامه ها را پر می کند و تا اواسط ماه می، کتاب فروشی ها را با یک نسخه چاپی 1100 صفحه ای به قیمت 22.50 دلار درخواهد نوردید.
طبق گفته خوانندگانی که مطالب او را قبلا مطالعه کرده اند، او قوی ترین ادعای خود در مورد رستگاری را در دیدگاهش از سیاست خارجی در اجلاس سران – به ویژه گرم گرفتن با مسکو و باز شدن روابط با پکن – و ضعیف ترین ادعایش را در بیانیه اش درباره بی گناهی اش در موضوع واترگیت مطرح می کند.
او درباره روزهای آخر خود به عنوان رئیس جمهور می نویسد: “در نهایت، به عذرها و بهانه ها متوسل شدم. اولین گزیده ها از “آر آن (RN)” حاکی از آنند که او هنوز هم به این بهانه ها چسبیده است – به این معنا که هنوز هم خود را از هر چیزی فراتر از اشتباهات بی گناه می داند.
منبع مرجع: شبکه اطلاع رسانی روابط عمومی ایران (شارا)
|
||||
