شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا) || اگر تلویزیون به عنوان یک رسانه عمومی و تأثیرگذار، به جای ایفای نقش سازنده در ارتقای فرهنگ گفت‌وگو و کاهش ابتذال کلامی، خود به ابزاری برای ترویج این فرهنگ منفی تبدیل شود، پیامدهای مخربی برای جامعه به دنبال خواهد داشت. این وضعیت می‌تواند اثرات بسیار نامطلوبی بر فضای عمومی و فرهنگی جامعه برجای بگذارد.
نخستین و مهم‌ترین پیامد آن، از بین رفتن اعتماد عمومی به رسانه‌ها و به‌ویژه تلویزیون است. وقتی رسانه‌ای که قرار است به عنوان مرجعی برای اطلاع‌رسانی و آموزش عمل کند، خود به ترویج زبان بی‌ادبانه و سطحی بپردازد، اعتبار و اعتماد مخاطبان خود را از دست می‌دهد. این امر نه تنها به تضعیف جایگاه رسانه در جامعه منجر می‌شود، بلکه ممکن است به تضعیف ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی نیز بینجامد.
علاوه بر این، ترویج ابتذال کلامی از سوی تلویزیون می‌تواند به عادی‌سازی استفاده از زبان توهین‌آمیز در جامعه کمک کند. وقتی مردم در برنامه‌های تلویزیونی می‌بینند که شخصیت‌ها، مجریان یا مهمانان بدون هیچ گونه پیامد منفی از زبان بی‌ادبانه و توهین‌آمیز استفاده می‌کنند، به مرور زمان این رفتار به یک هنجار اجتماعی تبدیل می‌شود. این امر می‌تواند روابط اجتماعی و بین فردی را تضعیف کرده و به گسترش خشونت‌های کلامی و حتی فیزیکی در جامعه دامن بزند.
همچنین، اگر تلویزیون به ترویج ابتذال کلامی بپردازد، تأثیرات منفی آن بر نسل جوان به‌ویژه کودکان و نوجوانان بیشتر خواهد بود. این گروه‌های سنی که به شدت تحت تأثیر محتوای رسانه‌ای قرار دارند، ممکن است الگوهای نادرست را از برنامه‌های تلویزیونی اقتباس کرده و در تعاملات روزمره خود از آنها استفاده کنند. این امر می‌تواند به تضعیف تربیت اخلاقی و اجتماعی جوانان منجر شود و تأثیرات طولانی‌مدتی بر شخصیت و رفتار آنان برجای بگذارد.
در نهایت، تبدیل شدن تلویزیون به وسیله‌ای برای ترویج ابتذال کلامی، نه تنها به تضعیف فرهنگ عمومی منجر می‌شود، بلکه زمینه‌ساز افزایش تنش‌های اجتماعی و سیاسی نیز خواهد شد.
با گسترش زبان توهین‌آمیز و بی‌احترامی در رسانه‌ها، فضای عمومی به شدت ملتهب و پرتنش می‌شود و این امر می‌تواند به بروز نارضایتی‌های گسترده و حتی تضادهای جدی در جامعه منجر شود.
در این شرایط، مسئولیت مدیران رسانه‌ای و سیاست‌گذاران بسیار حیاتی است. آنها باید با درک صحیح از اثرات مخرب این پدیده، برای جلوگیری از ترویج فرهنگ ابتذال کلامی در تلویزیون و سایر رسانه‌ها اقدام کنند.
همچنین، ضروری است که قوانین و مقرراتی برای کنترل و نظارت بر محتوای رسانه‌ای وضع شود تا از ترویج زبان توهین‌آمیز و بی‌ادبانه جلوگیری شود و رسانه‌ها به مسئولیت‌های اجتماعی و فرهنگی خود پایبند بمانند.
|
|||