چکیده
جامعه ایران، درحال تجربه گذار از روابطعمومی سنتی به روابطعمومی مدرن و توسعه گرا است. در این سیر تحول، آن چه کمتر از همه دستخوش تغییر و تحول شده است، مناسبات ارتباطی با محیط پیرامونی است. به نظر می رسد روابطعمومی در جامعه ایران از سیاست تعریف شده و کارآمدی در ارتباط با محیط برخوردار نیست و به نظر می رسد دچار غفلت شده باشد، شاید دلیل این غفلت نیز گرایش روابطعمومی ها به حوزه مدیریت در سازمان باشد تا محیط پیرامونی.
منظور از ارتباط با محیط پیرامونی، اولا اقداماتی است که در ارتباط با گستره وسیعی از انسان ها معنی می یابد و می خواهد بر رفتار و ذهنیت تعداد زیادی از آدمیان تاثیر بگذارد، ثانیا ارتباط با دیگر روابط عمومی ها است که تاثیر زیادی در شناخت فعالیت های یکدیگر و بسترسازی فعالیت های مشترک دارد.
روابط عمومی به دلیل ماهیت حرفه ای خویش که بیش از همه چه در درون و چه بیرون سازمان با انسان سروکار دارد باید از زمینه ها، امکانات و چگونگی ارتباط با محیط برخوردار باشد و اصولاً تعامل با دیگران را یکی از وظایف مهم خود بداند. پس باید از طریق تدوین و اجرای برنامه های مفصل و سازماندهی شده به برقراری ارتباط با محیط بپردازد. روابطعمومی باید ساختار فعالیت های خود را در ارتباط با جامعه و افکارعموی از تعریفی جدید برخوردار سازد و به شیوه های مختلف تعامل خود را با بیرون از خود به شکلی گسترده برقرارکند.
در این مقاله به کارکرد بیرونی نظام ارتباطی روابطعمومی پرداخته شده و به برخی مکانیزم های ارتباطی وتاثیرات آن اشاره رفته است.
واژه های کلیدی: روابطعمومی، توسعه، ارتباطات، اطلاع یابی، اطلاع رسانی
فهرست مطالب
مقدمه
روابطعمومی، تنوع تعاریف
سنگ بنای روابط عمومی ؛ ارتباطات
ارتباط جمعی، استراتژی قدرتمند روابطعمومی
کارکرد بیرونی نظام ارتباطی روابطعمومی
انواع روابطعمومی از منظر اثرگذاری
مدیریت ارتباطات درون سازمانی
مدیریت ارتباطات برون سازمانی
فهرست منابع
http://kpri.ir/product/مقاله-روابطعمومی-توسعه؛-مناسبات-ارت/
| ||||
